Blue Valentine review

Η εξέλιξη ενός έρωτα στη διάρκεια του χρόνου. Ένα concept που αν και ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά, μας δείχνει ότι το χρονικό εύρος δίνει μια συνήθως πιο ρεαλιστική ιστορία που μπορεί να προκαλέσει στο θεατή πολλά συναισθήματα και να μην είναι μόνο μια κωμωδία, ένα δράμα ή ένα αισθηματικό, αλλά το σύνολο των παραπάνω. Το Blue Valentine, προσπαθεί να αλλάξει τη συνταγή και τα κάνει…

Ο Dean και η Cindy είναι το ζευγάρι της ιστορίας του Derek Cianfrance. Ο Dean ένας ρομαντικός ψιλοαποτυχημένος που ενώ έχει τις ικανότητες για κάτι περισσότερο, εργάζεται ως ελαιοχρωματιστής ή μεταφορέας, έχει πραγματικά καλή καρδιά και αγαπάει την απλότητα της ζωής του. Η Cindy είναι μια φοιτήτρια ιατρικής, λόγω της κακής σχέσης με τους γονείς της έχει ως ηθικό στήριγμα τη γιαγιά της, τα έχει με τον “μαμιά της γειτονιάς” Bobby και μάλλον δε ξέρει τι θέλει. Το ζευγάρι γνωρίζεται τυχαία, Ο Dean την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και κάνει τα πάντα για να την κερδίσει. Ερωτεύονται, παντρεύονται, κάνουν μία κόρη αλλά έχουν φτάσει στο σημείο που μια βραδιά μπορεί να κρίνει το γάμο τους.

Μη φοβάστε, δεν αποκάλυψα τίποτα αφού η ταινία ξεκινάει με το τελευταίο, πιο πρόσφατο στάδιο της σχέσης τους και χρησιμοποιεί τα πολυφορεμένα αλλά πάντα χρήσιμα flashbacks για να μας διηγηθεί πως ξεκίνησαν όλα. Πως γνωρίστηκαν, πως τη κυνήγησε, πως έγιναν οικογένεια και πως κατέληξαν σε αυτή τη βραδιά στο ξενοδοχείο. Όλα ακούγονται τόσο ενδιαφέροντα με μια μαύρη πινελιά ρομαντισμού και όντως ίσως ήταν έτσι, μόνο που….

Μόνο που η ιστορία μοιάζει με μίζερο εφιάλτη, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι δεν έχει καμία χημεία μεταξύ τους και η ηρωίδα είναι μια εγωφοβική κούφια τσούλα! Πως γίνεται όμως δυο ηθοποιοί που μεμονωμένα έχουν αξιόλογες ερμηνείες με υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες και Όσκαρ να είναι τόσο αταίριαστοι. Εδώ τα βρήκα λίγο σκούρα αφού δε ξέρω αν όντως έλειπε η χημεία ή αν επίτηδες οι ήρωες τους δε μοιάζουν ταιριαστοί ούτε για μία στιγμή. Ότι από τα δύο και να ισχύει, τα δεδομένα παραμένουν, ότι όσο καλά και να παίζουν, με τον Gosling να τον θεωρώ προσωπικά καλύτερο, το ζευγάρι είναι εφιαλτικά αταίριαστο.

Όσο για τον χαρακτηρισμό μου προς τη ηρωίδα, πρέπει να περάσω σε αρκετά spoilers για να τον δικαιολογήσω, άρα όσοι δεν έχετε δει ακόμα τη ταινία, προσπεράστε αυτή τη παράγραφο. Weirdo φοιτήτρια ιατρικής που έχει πάρει τα φύλλα και τα δέντρα, εντυπωσιάζεται από τον ρομαντισμό και την καλοσύνη του Dean, μένει έγκυος, κρατάει το παιδί κάτι στο οποίο και πάλι ο Dean της στέκεται βράχος, παντρεύονται. Αυτή καταλήγει μια μίζερη νοσοκόμα που θέλει ακόμα να κάνει καριέρα, αυτός έχει μείνει στο ρομαντισμό, κοιμάται και ξυπνάει με μια μπύρα στο χέρι χωρίς όμως να δημιουργεί προβλήματα αλλά μένοντας προσκολλημένος στο παρελθόν, τρελά ερωτευμένος με τη κόρη του και τη γυναίκα του, αυτή πνίγεται και δε ξέρει γιατί, θέλει να φύγει και ψάχνει απλά την ευκαιρία.

Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει ότι μετά το γάμο, η γυναίκα ελπίζει ότι ο άντρας θα αλλάξει και ο άντρας ελπίζει ότι η γυναίκα δε θα αλλάξει, αλλά φυσικά δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Ακριβώς αυτή τη “θεωρία” βλέπουμε ανεπτυγμένη με τον πιο μίζερο, κουραστικό, σχεδόν καταθλιπτικό τρόπο. Οι δυο τους δεν ταίριαξαν ποτέ και ΑΥΤΗ δε θέλει να το παραδεχτεί. Αυτός κάνει τα πάντα για να σώσει το γάμο και αυτή προσπαθεί να βρει αφορμή για να τρέξει μακριά. Η παρακολούθηση του Blue Valentine είναι τόσο ενδιαφέρουσα και ευχάριστη όσο και να χαζεύεις το κουφάρι ενός πουλιού που το τρώνε τα σκουλήκια.

3,5/10