Rabbit Hole review

Ο Τεξανός σκηνοθέτης John Cameron Mitchell μετά τα Shortbus και κυρίως το Hedwig and the Angry Inch θεωρήθηκε ένας από τους πιο ραγδαία ανερχόμενους ανεξάρτητους  αμερικάνους κινηματογραφιστές, με τονισμένο το ανεξάρτητος, αφού με τις μέχρι τώρα προκλητικές επιλογές του δε μπορούσαμε καν να τον φανταστούμε να κάνει κάτι πιο “τυπικό”. Με το Rabbit Hole, αν και παραμένει στα πεδία του ανεξάρτητου, καταπιάνεται με κάτι τελείως διαφορετικό, τόσο θεματικά όσο και οπτικά.

Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του David Lindsay-Abaire, ο οποίος έγραψε και το σενάριο της ταινίας, και στο παρελθόν μας έχει δώσει τα Inkheart και Robots. Πραγματική στροφή 180 μοιρών στις επιλογές του! Όσο για την ιστορία, σε αυτή παρακολουθούμε το ζευγάρι των Becca και Howie να προσπαθεί να ανταπεξέλθει στο ξαφνικό θάνατο του μικρού γιου τους όταν τον χτύπησε αυτοκίνητο ακριβώς έξω από το σπίτι τους.

Όπως είναι προφανές, ουσιαστική σεναριακή εξέλιξη δεν υπάρχει αλλά αυτό δε σημαίνει ότι της λείπει και η πλοκή. Όχι τουλάχιστον τόσο πολύ όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί για μια τέτοια στατική ταινία. Ο εντελώς διαφορικός τρόπος που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν ο καθένας τους την απώλεια του γιου τους, η προσπάθεια της μητέρας να ξεχάσει ενώ ταυτόχρονα δε θέλει να προχωρήσει τη ζωή της, αντίθετα με τον πατέρα που θρηνεί με τον δικό του τρόπο, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τη ψυχολογική του κατάσταση και να κοιτάξει μπροστά είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα.  Όμως παρά τη μικρή διάρκεια της ταινίας, τα ενδιαφέροντα σημεία της δεν είναι αρκετά για να την γεμίσουν με αποτέλεσμα να έχουμε μια κουραστική και ανούσια μισάωρη εισαγωγή που κανονικά θα είχε σκοπό να μας βάλει στη σωστή ψυχολογία αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς και μια δυο δευτερεύουσες ιστορίες όπως η αδερφή που συνεχώς δημιουργεί προβλήματα και αργότερα μένει έγκυος, αλλά και ο ημιαλκοολισμός της γιαγιάς είναι κάποια από τα στοιχεία που μοιάζουν να έχουν προστεθεί τελευταία στιγμή και δε προσφέρουν απολύτως τίποτα στην ιστορία.

Το Rabbit Hole είναι ένα οικογενειακό δράμα (αλλά σε καμιά περίπτωση μελόδραμα) που μπορούσε και έπρεπε να σε βάλει ψυχολογικά στη θέση των χαρακτήρων αλλά απέτυχε. Σχεδόν σε καμιά στιγμή δε μπαίνεις στο κόπο να συμπάσχεις μαζί τους, αντιθέτως τους παρακολουθείς σαν αδιάκριτος γείτονας παρά την αξιόλογη προσπάθεια και των τριών πρωταγωνιστών Nicole Kidman, Aaron Eckhart και Dianne Wiest που είναι εξίσου καλοί αλλά όχι οσκαρικού επιπέδου, όπως έχει ήδη ακουστεί. Ενδιαφέρον σενάριο, πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαιρετικές ερμηνείες αλλά…το γλυκό δεν έδεσε όπως πιθανώς να έδεσε στο σανίδι, εξού και η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη.

6/10