Όταν πριν λίγους μήνες, βγήκε στις αίθουσες το Repo Men, πολλοί πίστευαν ότι ήταν κάποιου είδους remake ή sequel της (θεωρητικά) cult ταινίας Repo, The Genetic Opera που κυκλοφόρησε λίγα χρόνια πριν. Τελικά αποδείχτηκε ότι οι δύο ταινίες δεν έχουν απολύτως καμία σχέση, εκτός του ότι έχουν ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο κεντρικό concept, έστω και αν το τελικό αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό.
Το Repo, είναι βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό που ανέβηκε το 2001 από τους ίδιους ακριβώς δημιουργούς με την κινηματογραφική ταινία, δηλαδή τους σεναριογράφους Darren Smith και Terrance Zdunich και τον σκηνοθέτη των Saw 2-4, Darren Lynn Bousman. Μετά την επιτυχία του Saw II, ο Bousman προσπάθησε άμεσα να μεταφέρει το θεατρικό στο μεγάλη οθόνη, γυρίζοντας μάλιστα το 2006 μια ταινία μικρού μήκους προσπαθώντας να πείσει τους παραγωγούς. Τελικά τα κατάφερε μετά το Saw IV, όταν και επιτέλους ξεκίνησε η παραγωγή του Repo.
Η κεντρικό θέμα των τεχνητών οργάνων και των Repo Men που αναλαμβάνουν να πάρουν πίσω, με κάθε βίαιο τρόπο, τα όργανα από αυτούς που δεν καταφέρνουν να πληρώσουν τις δόσεις τους, είναι ακριβώς ο ίδιος με αυτός που είδαμε στο Repo Men. Όμως το Genetic Opera έχει επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά σε “οικογενειακές ιστορίες” και όχι στη δράση και την εξέλιξη της πλοκής. Μια 17χρονη ονόματι Shilo Wallace με μια περίεργη ασθένεια στο αίμα της που ζει σχεδόν φυλακισμένη στο δωμάτιό της για να μην εκτεθεί σε κινδύνους, ο πατέρας της και η περίεργη ιστορία του θανάτου της γυναίκας του, ο Rotti Largo, ιδρυτής της GeneCo, εταιρίας που δημιουργεί τα τεχνητά όργανα που αργοπεθαίνει, τα τρία “περίεργα” παιδιά του που θέλουν να τον κληρονομήσουν, η Blind Mag, μια τραγουδίστρια με τεχνητά μάτια και όλα αυτά δένονται στην μεγάλη τελευταία Όπερα όπου όλα ξεκαθαρίζουν.
Το Repo, δε μας παραπλανεί με τον τίτλο του, αφού είναι όντως μια ροκ όπερα. Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε γραμμή διαλόγου που να μην ερμηνεύεται τραγουδιστά…δυστυχώς. Δεν είμαι γνώστης των “κανόνων” των όπερας αλλά, λανθασμένα, περίμενα κάτι πιο τυπικό, ένα μιούζικαλ, με πλήθος ροκ τραγουδιών μεν αλλά και και την απαραίτητη πρόζα, κάτι που δυστυχώς δεν υπήρχε ενώ μερικά σημεία με ολιγόλεκτους διαλόγους ήταν πραγματικά τραγικά αφού δε μπορούσαν με τίποτα να συνδυαστούν με τη μουσική και να αποκτήσουν αρμονία. Αλλά δε πήγαμε ακόμη στα χειρότερα…
Το Repo, έχει το σεναριακό παράδοξο να μην έχει ενδιαφέρον το μέλλον αλλά το παρελθόν. Ολόκληρη η πρώτη ώρα της ταινίας αναλίσκεται στο να παρουσιάζει το παρελθόν των πολλών πρωταγωνιστών της κάτι που είναι θετικό, πρώτον γιατί το “παρελθόν” είναι πολύ πιο καλογυρισμένο και με περισσότερο ενδιαφέρον από το παρόν και το μέλλον που ουσιαστικά ξέρουμε λίγο-πολύ τι θα συμβεί αλλά κυρίως γιατί απουσιάζει για μεγάλα χρονικά διαστήματα από τις οθόνες μας η βασική πρωταγωνίστρια Shilo Wallace ή πιο σωστά η παντελών ατάλαντη, άφωνη και άρρυθμη Alexa Vega. Πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ ότι η συγκεκριμένη “ηθοποιός”, ο θεός να την κάνει, πέρασε από οποιαδήποτε οντισιόν, τραγούδησε, έπαιξε και την επέλεξαν. Είναι, θεωρητικά, το πιο εμπορικό όνομα του cast αλλά χαντακώνει στο μέγιστο βαθμό μια ήδη μέτρια ταινία. Βέβαια, δε φταίει μόνο η Vega αφού τα περισσότερα τραγούδια όπως και οι περισσότεροι ηθοποιοί, με φωτεινή εξαίρεση τους Anthony Head και Sarah Brightman- ναι, τη γνωστή τραγουδίστρια, είναι κατώτατου επιπέδου, δεν ταιριάζουν οι στίχοι με τη μουσική, δε μπορούν να συγχρονιστούν οι ηθοποιοί και οι ερμηνείες, σωματικές και φωνητικές, είναι πραγματικά η μία (Paris Hilton) χειρότερη από την άλλη (Paul Sorvino).
Σεναριακά, το Genetic Opera έχει πολύ πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη από το Repo Men αλλά είναι πραγματικό κατόρθωμα να αντέξεις να το δεις μέχρι το τέλος. Φτηνιάρικη παραγωγή, κουραστικά τραγούδια, βασανιστικές ερμηνείες και η Alexa Vega, κερασάκι στη τούρτα. Μα, τι δουλειά έχει η Alexa Vega από το Spy Kids σε μια ροκ όπερα, εξηγείστε μου! Προτείνεται μόνο για λίγους, για πολύ λίγους…
3,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου