Ο 7η Ιουλίου 2005 χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η 11η Σεπτεμβρίου της Ευρώπης. Η 4πλη βομβιστική επίθεση σε 4 συρμούς του μετρό και ένα λεωφορείο στο Λονδίνο ταρακούνησε για τα καλά όχι μόνο τους Βρετανούς αλλά σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη. Κινηματογραφικά, το θέμα δεν είχε καταπιαστεί, ίσως επειδή τα γεγονότα είναι αρκετά πρόσφατα. Το London River, βασισμένο σε αυτά τα γεγονότα, μας παρουσιάζει, μέσω μιας παράπλευρης ιστορίας, ένα ήπιων τόνων δράμα που όμως έχει να πει πολλά περισσότερα απ’ όσα αρχικά δείχνει.
Η Elisabeth είναι μια νοικοκυρά αγρότισσα που ζει στο μικρό νησί του Guernsey. Όλη της η ζωή είναι ο κήπος και τα ζώα της. Η 20χρονη κόρη της Jane σπουδάζει στο Λονδίνο και έχουν σχετικά τακτική, έστω και τυπική, επικοινωνία. Βλέποντας στις ειδήσεις τις βομβιστικές επιθέσεις, προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί της για να μάθει αν είναι καλά αλλά χωρίς να πάρει απάντηση. Έτσι παίρνει την απόφαση να πάει να τη βρει στο Λονδίνο. Εκεί ανακαλύπτει μια κοινωνία που την τρομάζει, γεμάτη αλλοδαπούς και αλλόθρησκους, αλλά και τη άγνωστη ζωή της κόρης της, την οποία ακόμα δε μπορεί να βρει. Ταυτόχρονα, ο Ousmane, ένας μεγαλόσωμος Αφρικανός ψάχνει το γιο που έχει να δει από παιδί και φοβάται ότι μπορεί κάτι να του συνέβη, και οι δρόμοι των δύο γονιών συναντιούνται σε κάθε τους βήμα.
Ο Γαλλοαλγερινός σκηνοθέτης Rachid Bouchareb (γνωστός από το πολυβραβευμένο Days of Glory) χρησιμοποιεί ένα αληθινό γεγονός για να φέρει σε σύγκρουση δυο τελείως διαφορετικούς αλλά και ολόιδιους χαρακτήρες. Μπορεί το φαίνεσθαι του London River να είναι η προσπάθεια της μάνας να βρει που είναι η κόρη της αλλά η ουσία είναι η ανάδειξη της ξενοφοβίας. Δύο άνθρωποι από τελείως διαφορετικά μέρη του πλανήτη, ο ένας μεγαλόσωμος και τρομακτικός αλλά τόσο τρομαγμένος και γεμάτος ενοχές για την απουσία του από τη ζωή του γιου τους και μια αγρότισσα που ξαφνικά από τα χωράφια του νησιού της βρίσκεται ανάμεσα σε μαύρους, Πακιστανούς, Μουσουλμάνους και η ξενοφοβία της βγάζει το χειρότερό της εαυτό.
Το London River, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων δε πέφτει στη παγίδα του μελοδράματος, αφού ούτως ή άλλως δεν είναι αυτός ο σκοπός του, παρά μόνο το όχημα για να παρουσιάσει το πραγματικό πρόβλημα. Παρά την ουσιαστική παρουσία πλοκής, η σχεδόν παγωμένη αλλά ταυτόχρονα απελπισμένη προσπάθεια της Elisabeth να βρει την κόρη της, έχει εξαιρετικό ρυθμό και όχι μόνο δε κουράζει αλλά αυξάνει την αγωνία λεπτό προς λεπτό. Οι εξαιρετικά ανεπτυγμένοι κεντρικοί χαρακτήρες, η Elisabeth και ο Ousmane, ερμηνεύονται από δύο κατ’ εξοχήν θεατρικούς ηθοποιούς την Αγγλίδα Brenda Blethyn και τον Sotigui Kouyaté απ’τη Μπουρκίνα Φάσο και μας χαρίζουν μερικές ιδιαιτέρως ρεαλιστικές αλλά και ανθρώπινα σκληρές σκηνές με τον Kouyaté να κλέβει τη παράσταση, στον τελευταίο ρόλο της ζωής του.
Το London River ήταν για μένα μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς. Συναισθηματικά και σεναριακα ολοκληρωμένη, χωρίς ανεπιθύμητες εξάρσεις μελοδράματος, με μικρά μειονεκτήματα όπως το η υπερβολικά απότομη τραγική ειρωνεία στο τέλος και κάποιες παραφωνίες στην ερμηνεία της Blethin που όμως σε καμιά περίπτωση δεν αμαυρώνουν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες Βρετανικές ταινίες της χρονιάς.
7/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου