Despicable Me [Εγώ, ο Απαισιότατος] review

Μετά την Pixar, τη Dreamworks, τη Blue Sky, έρχεται ακόμα μία εταιρία για να μπει σε αυτό το μαραθώνιο τεχνολογίας και δημιουργικότητας των τρισδιάστατων κινουμένων σχεδίων. Η Illumination Entertainment δημιουργήθηκε από πρώην στελέχη της Dreamworks και της Fox και ξεκινάει τον αγώνα με το Despicable Me, τη πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνιστή έναν αντιήρωα, έναν κακό.

Ο Gru είναι ένας κακός, ένας κλέφτης, ένας villain που εδώ και χρόνια προσπαθεί να γίνει ο διασημότερος κακός αλλά όλο πέφτει σε γκάφες και τα θαλασσώνει. Ένας νέος κακός, ο Vector, κάνει την εμφάνισή του, κλέβει μια πυραμίδα της Αιγύπτου και κερδίζει στην άτυπη μάχη του καλύτερου κακού. Φυσικά ο Gru δε τα παρατάει και βάζει σκοπό να κλέψει το φεγγάρι! Για να τα καταφέρει όμως θα αναγκαστεί να ζητήσει τη βοήθεια τριών ορφανών κοριτσιών τα οποία και θα υιοθετήσει. Μπορεί στην αρχή να τους φέρεται σαν κατοικίδια αλλά γρήγορα τα αξιαγάπητα κορίτσια θα πάρουν τον έλεγχο αλλά και τα μυαλά του Gru που όμως έχει να εκτελέσει και σχέδιό του.

Η πρωτοτυπία του κακού στο πρωταγωνιστικό ρόλο είναι ιδιαιτέρως πετυχημένη και δίνει μια αρκετά διαφορετική διάσταση σε μια απλοϊκή μεν, πολύ διασκεδαστική και ευαίσθητη δε, ιστορία. Το πρόβλημα είναι όμως ότι ο Gru δεν είναι ιδιαίτερα αστείος, κάτι που κάνει το πρώτο μέρος της ταινίας, μέχρι να μπουν τα κορίτσια στη ζωή του, ελαφρώς αδιάφορο πέφτοντας όλο το βάρος στα απίστευτα αστεία minions (βοηθοί) που με τις αδιανόητες γκάφες τους και την ξεκαρδιστική γλώσσα τους, προσπαθούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μας. Αυτή η αδυναμία του Gru, αλλά και του έτερου κακού Vector, γίνεται αντιληπτή σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, με οποιαδήποτε σκηνή που απουσιάζουν τα κορίτσια ή τα minions είναι αδιανόητα βαρετή. Μου έκανε εντύπωση πως μέσα σε ένα λεπτό, στη μία στιγμή να ξεκαρδίζομαι στα γέλια και την επόμενη να κοιτάω το ρολόι για να δω πόση ώρα έχει μείνει ακόμα.

Συνολικά, το Despicable Me είναι μια, ασυνεχώς μεν, ιδιαιτέρως διασκεδαστική ταινία δε, που προσφέρει άφθονο γέλιο με τους ξεκαρδιστικούς δεύτερους χαρακτήρες της, με καλοδουλεμένο το στοιχείο της ευαισθησίας χωρίς να προκαλεί τις μεγαλύτερες ηλικίες προσπαθώντας να περάσει διάφορα μηνύματα, και σίγουρα μια αξιοπρεπέστατη πρώτη προσπάθεια της Illumination που αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

6,5/10