Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 [Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου, Μέρος 1ο] review

Δεν είμαι ειδικός για να προσδιορίσω τη λέξη φαν αλλά ενώ καμιά ταινία της σειράς μετά τη Φιλοσοφική Λίθο δε με ενθουσίασε, κάθε νέα έξοδος αποτελεί από τα σημαντικότερα σημεία στο κινηματογραφικό μου καλεντάρι. Βέβαια, όσο πέρασαν τα χρόνια και οι ταινίες, ο ενθουσιασμός όλο και μειώθηκε με αποκορύφωμα το τελευταίο Deathly Hallows που λόγω του κάκιστου Half-Blood Prince αλλά και και τον προφανώς κερδοσκοπικό διαχωρισμό της σε δύο μέρη, με έκαναν να το περιμένω με μεγάλη διστακτικότητα.

Με τον Dumbledore νεκρό, ο Voldemort και οι άνθρωποί του έχουν καταλάβει πλήρως το Υπουργείο της Μαγείας αλλά και το Hogwarts με τον Potter και τους φίλους του να έχουν απομείνει οι μοναδικοί και τελευταίοι αντίπαλοι για την απόλυτη κυριαρχία του He-Who-Must-Not-Be-Named. Ο Potter είναι πια καταζητούμενος όπως και όλοι οι mudbloods που συλλαμβάνονται ως ψευτόμαγοι και κλέφτες. Ο μόνος τρόπος για να νικηθεί ο Voldemort είναι να βρεθούν τα πέντε κομμάτια του Horcruxes και οι τρεις φίλοι Harry, Ron και Hermione ξεκινάν μια πορεία ακολουθώντας στοιχεία προσπαθώντας να τα βρει και να τα καταστρέψει. Ταυτόχρονα όμως και ο διαβολικός μάγος, ψάχνει το υπέρτατο μαγικό ραβδί, που άνηκε σε έναν από τους Κλήρους του Θανάτου, το μοναδικό με το οποίο θα μπορέσει να νικήσει τον Potter .

Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν αυτός ο πολυσυζητημένος διαχωρισμός του τελευταίου βιβλίου σε δύο ταινίες. Χωρίς να τα έχω διαβάσει, δε μπορούσαν να με πείσουν ότι υπήρχε πραγματικός λόγος για να γίνει αυτό εκτός από τον προφανή κερδοσκοπικό. Μπορεί να επιμένουν ότι υπήρχαν πάρα πολλά γεγονότα που δε μπορούσαν να αφαιρέσουν αλλά το αποτέλεσμα τους διαψεύδει.

Κατ’αρχάς, ξεχάστε τη μικροκοινωνία του Hogwarts και μαζί της αυτή την “αθώα” μαγική ατμόσφαιρά που έστω και αν είχε ξεθυμάνει, θύμιζε κάτι από παραμύθι. Το Deathly Hallows είναι μια περιπέτεια φαντασίας με πολύ έντονα τα χαρακτηριστικά μιας road movie. Μετά την εισαγωγή, που είναι το μόνο μέρος που ουσιαστικά θυμίζει κάτι από κλασσικά Potter, και την φυγάδευση του Harry από το σπίτι των θείων του στο Little Whinging σε κάποιο ασφαλές μέρος, το πρωταγωνιστικό τρίο παίρνουν όλη τη ταινία πάνω τους και τους βλέπουμε να “τηλεμεταφέρονται” από περιοχή σε περιοχή ψάχνοντας πληροφορίες για τα κομμάτια του Horcruxes και τρόπους να τα καταστρέψουν αλλά και ταυτόχρονα να κρυφτούν από τους Deatheaters που τους κυνηγάνε. Μπορεί σε αυτά τα ταξίδια οι τρεις φίλοι να μαλώνουν, να τα ξαναβρίσκουν, να πηγαίνουν σε μέρη που μαθαίνουν πληροφορίες για το παρελθόν τους αλλά κανείς δε μπορεί να με πείσει ότι ολόκληρη η ταινία δε μπορούσε με μερικές “κινηματογραφικές” αλλαγές να αποτελούσε μέρος μιας και μοναδικής ταινίας.

Πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι η σκηνοθετική προσπάθεια του Yates να μην γίνει η ταινία κουραστική είναι ιδιαιτέρως ενθουσιώδης με σωστά τοποθετημένες μικρές σκηνές δράσης και αυξομειούμενης έντασης ώστε να κρατάει ψηλά το ενδιαφέρον. Άλλοτε τρομακτικές, άλλοτε πλημυρισμένες με μαγικά και άλλοτε απλά μυστηριώδεις, οι σκηνές δράσεις είναι σωστά μοιρασμένες σε όλη τη διάρκεια αλλά ακόμα και έτσι δε μπορεί να μας πείσει ότι όλα αυτά που βλέπουμε προσφέρουν κάτι παραπάνω στην ιστορία.

Τελικά η απόφασή της Warner αποδεικνύεται ασυγχώρητη. Το Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 δεν είναι σε καμιά περίπτωση μια κακή ταινία αλλά το μόνο που σου μένει στο τέλος είναι ότι είναι μια ανούσια ταινία και το ακόμα χειρότερο είναι ότι αν το Part 2 δεν ήταν το τελευταίο μέρος του μεγάλου franchise, ίσως απλά να το προσπερνούσατε μιας και δε προκαλεί καμιά αγωνία για τη συνέχεια. Σίγουρα, όσοι έχετε δει όλες τις προηγούμενες ταινίες, αξίζει να δείτε και το Deathly Hallows αλλά δεν είναι το Two Towers που ίσως ελπίζατε, είναι μια μεγάααααλη εισαγωγή, τόσο μεγάλη που δε ξέρουμε αν θέλουμε να δούμε και το υπόλοιπο. Διασκεδαστικό μεν, αλλά σου αφήνει έντονη την αίσθηση ότι σε έπιασαν κορόιδο…

6,5/10