Δεν είμαι φανατικός πολέμιος των remakes, απλά ελάχιστα είναι αυτά που μου τράβηξαν τη προσοχή για να τους δώσω την απαραίτητη σημασία. Το Death at a Funeral αν και σαν ιδέα ήταν κάκιστη, αφού η original έκδοση του Frank Oz βγήκε μόλις πριν τρία χρόνια και ήταν αγγλόφωνη με έντονο το ιδιόρρυθμο αγγλικό χιούμορ, η επιλογή να μη γίνει απλά ένα remake αλλά μια ήπια προσαρμογή στην εντελώς διαφορετική “μαύρη” αμερικάνικη κουλτούρα, μου τράβηξε τη περιέργεια.
Η ιστορία παραμένει ΑΚΡΙΒΩΣ η ίδια. Για όσους δε τη ξέρουν, συγγενείς και φίλοι μαζεύονται μετά από αρκετό καιρό για τη κηδεία του Edward, και φυσικά τίποτα δε πάει καλά. Λάθος νεκρός στο φέρετρο, μαστουρωμένοι συγγενείς, αποκαλύψεις και ένας μυστήριος νάνος που δε τον ξέρει κανείς… Προφανώς πρόκειται για μια ταινία καταστάσεων χωρίς ουσιαστική πλοκή και βασίζεται αποκλειστικά στο σενάριο και στο χιούμορ της.
Οι σεναριακές αλλαγές που αναγκαστικά έγιναν ήταν κυρίως μερικές προσθήκες που τονίζουν τον γενικά υπερβολικό χαρακτήρα των αφροαμερικανών. Οι πρώτες απόπειρες αυτής της μεταφοράς ήταν ιδιαίτερα αποτυχημένες σε σημείο να ρίχνει τους χαρακτήρες στο επίπεδο καρικατούρας όμως όσο προχωράει η ιστορία, αυτή η υπερβολή βρίσκει ρυθμό και σε συνδυασμό με την, ίσως μεγαλύτερη, συγκέντρωση αφροαμερικανών κωμικών στην ίδια ταινία, το χιούμορ αποκτάει υπόσταση, έστω και αν για ανεξήγητο λόγο, προκαλεί το γέλιο σε εντελώς διαφορετικές σκηνές απ’ότι ο βρετανικός πρόγονός του.
Μερικές λεπτομέρειες, όπως οι υπερβολικές ερμηνείες βάζουν το αμερικάνικο Death at a Funeral ένα σκαλοπάτι κάτω από το Βρετανικό, όμως παρολαυτά, κυρίως στο δεύτερο μισό της, παραμένει μια αρκετά διασκεδαστική κωμωδία που αξίζει να της δώσετε μια ευκαιρία, κυρίως για να δείτε μαζεμένους τόσους πολλούς “υπερβολικούς” κωμικούς και σε διαφορετικούς ρόλους απ’ότι τους έχετε συνηθίσει.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου