Shelter [Το Ασυλο] review

Περίεργο πράγμα η δημοσιότητα, ή μήπως όχι και τόσο. Το Shelter, μια ταινία που πέρασε και δεν ακούμπησε, απέκτησε ξαφνικά ενδιαφέρον γιατί μάθαμε ότι το δίδυμο των σκηνοθετών της, ανέλαβε το Underworld 4. Γιατί τους διάλεξαν, είναι όντως τόσο καλό το Shelter. Εδώ είμαστε για να μάθουμε…

Η Cara Harding είναι μια ιατροδικαστική ψυχίατρος επιστημονικά πεπεισμένη ότι δεν υπάρχει η ασθένεια της πολλαπλής προσωπικότητας και είναι μόνο ένα δημιούργημα των κατηγορουμένων για να αποδείξουν ότι δεν είχαν συναίσθηση των πεπραγμένων τους. Όμως ο συνάδελφος πατέρας της, της αναθέτει την υπόθεση του David χωρίς να της δώσει περισσότερες λεπτομέρειες. Αυτό που βλέπει όμως τη ξαφνιάζει αφού ο David είναι και ο Adam, ο Adam είναι και ο David και με ένα απλό τέχνασμα αλλάζει τελείως προσωπικότητα αλλά και σωματικά χαρακτηριστικά αφού ο David ζει καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα ενώ ο Adam είναι αρτιμελής, κάτι που αποδεικνύεται και ιατρικά. Η υπόθεσή του στοιχειώνει την Cara και είναι αποφασισμένη να βρει μια λογική εξήγηση ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής του ασθενούς. Στη προσπάθειά της όμως τα πτώματα γύρω της αυξάνονται και αρχίζει να πιστεύει ότι κάτι υπερφυσικό συμβαίνει. Ο χρόνος τρέχει αντίθετα αφού πρέπει να ανακαλύψει τη λύση πριν χάσει και τη κόρη της…

Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είχα δει το trailer της ταινίας και δεν είχα ιδέα τι να περιμένω με την πρωταγωνίστρια Julianne Moore να είναι σχεδόν ο μοναδικός λόγος που της έδωσα σημασία. Ενώ η ταινία αρχίζει ως ένα πολύ ενδιαφέρον μυστηριώδες ιατρικό δράμα, σχετικά γρήγορα το υπερφυσικό στοιχείο κάνει την εμφάνισή του, κάτι που αρχικά ξενίζει ιδιαίτερα. Όμως ο σκηνοθέτης δε πέφτει στη λούμπα να παίζει σε όλη τη ταινία με το θεατή αν αυτό που βλέπει είναι κάτι υπερφυσικό, λέγοντάς το μας σχεδόν ευθέως και αφήνει την πρωταγωνίστρια να βρει και κυρίως να πιστέψει αυτά που βλέπει. Κακά τα ψέματα, η ιστορία, παρά τη κεντρική ιδέα, είναι αρκετά αδύναμη όμως ξετυλίγεται αλλά και αναπτύσσεται με πολύ ωραίο τρόπο κρατώντας το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα, με αναπάντεχα plot twists και ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Επιμένω ότι η κεντρική ιστορία και η χρήση του υπερφυσικού είναι αρκετά χαμηλής ποιότητας με αιωνόβιες μάγισσες, πνεύματα και κατάρες αλλά η εξέλιξη αυτής αλλά και των χαρακτήρων της μετριάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την έλλειψη ποιότητας.

Ο ρόλος της Julianne Moore μοιάζει αρκετά με τον αντίστοιχο της στο Hannibal και μαζί με τον Jonathan Rhys Meyers που ερμηνεύει 3-4 ρόλους έστω και χωρίς ιδιαίτερη διαφορά, δίνουν την απαραίτητη πειστικότητα ώστε η ταινία να μην πέσει στα επίπεδα ενός b-movie και τα καταφέρνουν πολύ καλά. Η μυστηριώδης, αλλά σε καμιά περίπτωση τρομακτική, ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι δύο σκηνοθέτες Måns Mårlind και Björn Stein με το σενάριο του Michael Cooney, γνωστός από το εξαιρετικό Identity, μας δίνουν μια σχεδόν-b αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ταινία μυστηρίου, και όχι τρόμου, που σου κρατάει το ενδιαφέρον ψηλά σε όλη τη διάρκειά της παρά τα πολλά κλισέ και τις σεναριακές αστοχίες.

6/10