Εξαιρώντας το Lola rennt που, ούτως ή άλλος, είχε ελάχιστους διαλόγους, το North Face σηματοδοτεί το “ξεπαρθένεμά” μου οσ’ αναφορά τις Γερμανόφωνες ταινίες. Πραγματικά η πιο κακόηχη γλώσσα για τα αυτιά μου και όσο και αν η λογική μου έλεγε να το ξεπεράσω, δε μπορούσα να δω μια (πλήρως) γερμανόφωνη ταινία. Άξιζε τελικά το κόπο…;
Βρισκόμαστε στη χιτλερική Γερμανία του 1936 λίγο πριν τους Ολυμπιακούς του Μονάχου. Η προπαγάνδα απαιτεί την άρεια φυλή να είναι ανώτερη όλων και η ανάβαση της “διαβολικής” βόρειας πλαγιάς Eiger των (Αυστριακών τότε, Ελβετικών σήμερα) Άλπεων θα αποτελούσε την απόλυτη τιμή για όποιον Γερμανό τα κατάφερνε. Μια πλαγιά που κανείς μέχρι τότε δεν έχει καταφέρει να ανέβει και έχει ήδη κοστίσει τη ζωή αρκετών ορειβατών. Η ταινία ακολουθεί τους Γερμανούς ορειβάτες Toni Kurz και Andreas Hinterstoisser, που υπηρετούν τον Γερμανικό στρατό…καθαρίζοντας καλλιόπες και η προτροπή του Χίτλερ δε τους αφήνει αδιάφορους και παρά την αρχική άρνηση του Toni, αποφασίζουν να κάνουν την υπέρτατη προσπάθεια.
Η χιτλερική προπαγάνδα και πως αυτός επηρεάζει το νεανικό ενθουσιασμό απασχολεί κατά κύριο λόγο τη πρώτη ώρα της ταινίας ενώ μόνο η δεύτερη ώρα ασχολείται με την ανάβαση. Αρχίζοντας όμως με τα θετικά, αυτό που μας καθηλώνει και δίνει νόημα στη ταινία είναι η πειστική ατμόσφαιρα και οι έντονες ορειβατικές σκηνές όπως και η ερμηνεία του Ulrich Tukur. Δυστυχώς όμως τα θετικά τελειώνουν κάπου εδώ αφού μεγαλομανιακά σκηνοθετικά λάθη και η, τελικά, αδιάφορη ιστορία μας αφήνουν μουδιασμένους και απορημένους αν τελικά η ταινία ήταν καλή ή όχι.
Τα 126 λεπτά διάρκειας είναι αδιαμφισβήτητα υπερβολικά για μια τέτοια ταινία, επιβάλλοντας στο σκηνοθέτη να δημιουργήσει μια τεράστια εισαγωγή που διαρκεί μια ολόκληρη ώρα. Δε μπορώ να πω ότι αυτή η ώρα είναι κουραστική ή βαρετή, αλλά είναι απλά η εισαγωγή και το μόνο που προκαλεί στο θεατή είναι την ανυπομονησία για να αρχίσει επιτέλους η αναρρίχηση. Αλλά όταν αυτή ξεκινάει, αρχίζουν και τα κυριότερα μειονεκτήματά της. Καταλαβαίνουμε ότι οι καιρικές συνθήκες σε μια τέτοια πλαγιά είναι πραγματικά “δαιμονιώδεις” και αυτές προσπάθησε να τονίσει όσο μπορεί πιο έντονα ο σκηνοθέτης. Το αποτέλεσμα είναι να μη καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε, ποιον βλέπουμε, τι κάνουν, γιατί το κάνουν, αχρηστεύοντας πλήρως την ένταση που δημιουργεί με την ρεαλιστική ατμόσφαιρα. Προειδοποιώντας για spoilers, έπρεπε να φτάσει σχεδόν το τέλος της ταινίας για να καταλάβω ποιος έζησε και ποιος πέθανε αφού πραγματικά δε μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν. Όμως μια ακόμα πιο δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε όταν συνειδητοποιείς ότι η ιστορία δεν έχει ουσιαστικό νόημα. Δε μπορώ να επεκταθώ γιατί θα περάσω σε heavy spoilers αλλά στο τέλος πραγματικά απορούσα γιατί διάλεξαν αυτή την ιστορία για να την κάνουν ταινία.
Δυστυχώς το Nordwand απέτυχε σε υπερβολικά πολλούς τομείς, και στην αρχική ιστορία αλλά και στη κυρίως παραγωγή της. Υπερβολικά μεγάλη διάρκεια, αδιάφορη ιστορία, μέτρια ερμηνεία από τον πιο γνωστό πρωταγωνιστή της Benno Fürmann, ένα εντελώς αδιάφορό και τελικά μη-πιστευτό μελό love-story, πολλά προβλήματα σκηνοθεσίας στις σκηνές ορειβασίας, μια τεράστια εισαγωγή και τελικά μια ταινία που την είχα ξεχάσει πριν καν τελειώσει. Δεν είναι μια κακή ταινία, είναι κάτι χειρότερο, μια αδιάφορη ταινία.
5,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου