Splice review

Έχουν περάσει πάνω από 13 χρόνια, όταν ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Vincenzo Natali σάρωσε την horror σκηνή με ένα εξωφρενικά πρωτότυπο κλειστοφοβικό θρίλερ που φαντάζομαι όλοι λίγο πολύ ξέρετε, το Cube. Τότε όλοι περίμεναν με αγωνία την επόμενή του κίνηση. Και περίμεναν, και περίμεναν…Και ξαφνικά (λίγοι) είδαν το Cypher, ένα αρκετά καλό sci-fi thriller που όμως είχε την ατυχία να συμπέσει με το Minority Report και να περάσει τελείως απαρατήρητο, όχι βέβαια ότι άξιζε και πολλά περισσότερα, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά μας παρουσίασε το Nothing…σύμφωνα με τη φιλμογραφία του γιατί αμφιβάλλω αν υπάρχουν δέκα άνθρωποι που την έχουν καν ακουστά, και μετά…εξαφανίστηκε. Ήταν τον Cube, ένα one-time-hit για τον Natali ή μπορεί, έστω και αργά να αποδείξει το αντίθετο;

Πάνω από μια δεκαετία μετά, ανακοινώθηκε το Splice που είχε όλα τα φόντα για να ξαναφέρει τον Natali στο προσκήνιο. Στο Splice (splice=ενώνω, συγκολώ) ένα ζευγάρι επιστήμονες, ο Clive και η Else εργάζονται στη δημιουργία υβριδίων ενώνοντας το DNA διαφόρων ειδών (φυτών, εντόμων, ζώων) με σκοπό τη παραγωγή μιας πρωτεΐνης, με μεγάλη φαρμακολογική σημασία. Οι προσπάθειες κάποια στιγμή φέρνουν αποτέλεσμα και δυο περίεργα πλάσματα “γεννιούνται” που παράγουν αυτή τη πρωτεΐνη. Όμως οι δύο επιστήμονες και κυρίως η Elsa θέλει να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα, έστω και παράνομα, έστω και χωρίς να το ξέρει η εταιρία για την οποία εργάζονται, της εισαγωγής ανθρώπινου DNA σε αυτό το σύνολο γενετικού υλικού διαφόρων ειδών. Παρά τις αντιρρήσεις του Clive το πείραμα πραγματοποιείται και “γεννιέται” η Dren, ένα πλάσμα που μπορεί να μοιάζει με άνθρωπο αλλά κανείς δε ξέρει πως θα εξελιχθεί…

Με το όνομα του Guillermo del Toro να δεσπόζει στη παραγωγή και φυσικά να αποτελεί μεγάλο εμπορικό δέλεαρ, το Splice με το ιδιαιτέρως ενδιαφέρον του θέμα και το οσκαρικό πρωταγωνιστικό δίδυμο Adrien Brody-Sarah Polley είχε όλα τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει, και αυτό φάνηκε από την ενθουσιώδη υποδοχή του trailer. Όταν όμως η ταινία επιτέλους κυκλοφόρησε, μετά από αρκετές ανεξήγητες (???)καθυστερήσεις, τα περισσότερα κεφάλια έσκυψαν με απογοήτευση. Ο Natali είχε ίσως τη μεγαλύτερη ευκαιρία της καριέρας του και αποφάσισε να σβήσει κυριολεκτικά οτιδήποτε ενδιαφέρον έχει το συγκεκριμένο είδος ταινίας. Και θα εξηγηθώ ακριβώς από κάτω…

Ο τρόπος προώθησης της ταινίας ήταν η σύγκριση με το μύθο του Frankenstein και η ανεξήγητη ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει ζωή, σε όποια μορφή και αν είναι αυτή. Στο Splice όμως όλη αυτή η ανάγκη παρουσιάζεται τόσο κυνικά, τόσο άψυχα, σχεδόν παρωδιακά. Οι δύο γενετιστές συζητάν και διαφωνούν για το αν θα πρέπει να δημιουργήσουν το υβρίδιο χωρίς να δείχνουν ότι πραγματικά τους πολυνοιάζει αν θα το κάνουν η όχι. Οι σεναριακές αντιδράσεις των πρωταγωνιστών είναι εξίσου “αστείες” αφού εκεί που έχουμε δύο πολύ σοβαρούς και επαγγελματίες επιστήμονες, η Elsa ξαφνικά με ανεξήγητα τεράστια ένταση πείθει τον αντίθετο αλλά μετριοπαθή Clive να προχωρήσουν σε αυτό το “πείραμα”. Εδώ μπαίνει και η υποιστορία την μητρότητας, που μας λέει με λίγα λόγια ότι ο Clive θέλει παιδί και η Elsa όχι, ενώ στο εργαστήριο η Elsa σχεδόν υιοθετεί την Dren ενώ ο Clive της φέρεται σαν πείραμα. Τώρα αν αυτή “λεπτομέρεια” σας λέει εσάς τίποτα, μπράβο γιατί εμένα δε μου είπε απολύτως τίποτα και έμοιασε σαν μια υποιστορία που δεν αναπτύχθηκε ποτέ και ξεχάστηκε στο τελικό cut μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο τη δυσαρέσκεια των θεατών.

Εκτός από λογική, από το Splice λείπει και ουσία. Είναι θρίλερ χωρίς ίχνος έντασης, πόσο μάλλον τρόμου, είναι δράμα χωρίς ίχνος ανάπτυξης των χαρακτήρων κάνοντάς τους να μοιάζουν πλαστικούς και κυρίως λάμπει δια της απουσίας της η πολυπόθητη ατμόσφαιρα. Ποτέ δε καταφέρνεις πραγματικά να νοιαστείς για την Dren και τους δύο πρωταγωνιστές. Δε ξέρεις τι θέλουν, δε ξέρεις αν είναι καλοί, κακοί, τρελοί ή διάνοιες. Δε σε ενδιαφέρει η νοημοσύνη της Dren αν και αν μπορεί να ταιριάξει τα αρκουδάκια, δε σε ενδιαφέρει το τεράστιο κεντρί στην ουρά της γιατί σχεδόν σε καμιά στιγμή δε το νοιώθεις σαν απειλή και όλα αυτά ενώ η Dren βγάζει μερικές από τις πιο ενοχλητικές “κραυγές” που μπορώ να θυμηθώ προσπαθώντας να επικοινωνήσει και σμπαραλιάζουν τα νεύρα σου.

Χωρίς να μπαίνω καν στο κόπο να σχολιάσω τη τραγική προσπάθεια να σώσουν τις εντυπώσεις έστω και στο φινάλε με μερικές πραγματικά ερασιτεχνικές σκηνές δράσης, αν μπορείς καν να τις χαρακτηρίσεις έτσι, το Splice απέτυχε παταγωδώς. Αν δεν υπήρχε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο των πρωταγωνιστών που τόσο πολύ προσπάθησε να κρύψει ο σκηνοθέτης αλλά ευτυχώς δεν το κατάφερε πλήρως, η ταινία θα ήταν σχεδόν ανυπόφορη. Τώρα είναι απλά απογοητευτική, και όχι μόνο των μεγάλων προσδοκιών που είχαμε για αυτή από πριν, αλλά γιατί είναι μια ταινία που ακροβατεί με πολύ δυσκολία για να μη πέσει κάτω από τη μετριότητα.

4/10