Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ακούγαμε για Ρωσικό κινηματογράφο (εμείς οι κοινοί θεατές) βάζαμε την ουρά στα σκέλια και τρέχαμε μακριά αφού το μόνο που μας ερχόταν στο μυαλό ήταν κάτι τρίωρα πολιτικοκεντρικά έπη που έπαιζαν στα χαρντκοράδικα στέκια των Κνητών. Μετά την εμπορική επίθεση του Timur Bekmambetov όμως, πριν λίγα χρόνια και την ανολοκλήρωτη ακόμα τριλογία του Night Watch, συνειδητοποιήσαμε ότι η κινηματογραφική βιομηχανία τους έχει προχωρήσει και απλά δε το ξέρουμε. Η φετινή επίσημη επιλογή της Ρωσίας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, είναι μια άριστη δικαιολογία για να δώσουμε μια ευκαιρία στο Kray (ή Krai ή Край ή The Edge) του Aleksei Uchitel.
Είμαστε λίγο μετά το τέλος του Β’ Π.Π. σε ένα από τα πολλά στρατόπεδα εργασίας, πιο γνωστά ώς gulag, στη Σιβηρία. Γεμάτο με πολιτικούς κρατουμένους, μικροεγγληματίες και κάθε είδους ανεπιθύμητος που στελνόταν εκεί με συνοπτικές διαδικασίες.Δεν ήταν ακριβώς φυλακή αφού δεν υπήρχαν φύλακες για τον απλό λόγο ότι τα γκούλαγκς βρισκόταν στη μέση του πουθενά και να έφευγαν, δε μπορούσαν να πάνε πουθενά. Στο συγκεκριμένο γκούλαγκ, φτιάχνουν και επεκτείνουν το σιδηροδρομικό δίκτυο και ο ήρωάς μας Ignat, ένας απόστρατος αξιωματικός με ειδικότητα ως μηχανικός, ένας πραγματικός ήρωας στέλνεται εκεί κακήν κακώς, αφού είχε προηγουμένως εκτροχιάσει τρένο λόγω υπερβολικής ταχύτητας, για να βοηθήσει με την εμπειρία του.
Η εγωιστική, βίαιη, ανεύθυνη συμπεριφορά του τον κάνει αμέσως αντιπαθή στους κρατουμένους. Μόνο η νεαρή Sofia φαίνεται να τον συμπαθεί (ή καλύτερα να τον ανέχεται) στην οποία και εκτονώνει στις ερωτικές ορμές του. Όμως η ανευθυνότητα του παραλίγο να καταστρέψει ένα ακόμα τρένο και τον μετατρέπει σε ξένο σώμα για το στρατόπεδο. Μην έχοντας ουσιαστική διαφυγή, ξεφεύγει στο δάσος όπου βρίσκει τη μικρή Elsa, μια νεαρή Γερμανίδα, ένα κανονικό αγρίμι, που μετά τη δολοφονία των δικών της ξέμεινε στο δάσος να μένει μόνη επί 4 ολόκληρα χρόνια μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο τρένο που παραμελήθηκε λόγω μιας σπασμένης γέφυρας που το έχει εγκλωβίσει. Η σχέση μεταξύ των δύο αναπτύσσεται πολύ αργά αφού κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλον όμως η μανία του Ignat για τα τρένα και η επιθυμία της Elsa να επιστρέψει στο πολιτισμό τους κάνουν να συνεργαστούν για να επισκευάσουν τη κατεστραμμένη γέφυρα. Τα προβλήματα όμως μόλις αρχίζουν αφού η παρουσία της Elsa στο γκούλαγκ θα φέρει μεγάλη αναστάτωση.
Μπορεί να χρειάστηκε δύο παραγράφους για να δώσω το γενικό plot της ταινίας αλλά το σενάριο είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημά της. Όπως παρουσιάζεται στο θεατή, νοιώθεις ότι υπάρχουν 3-4 κομβικά σημεία και καταστάσεις και πάνω σε αυτά προσπάθησαν να βασίσουν ολόκληρη ταινία 125 λεπτών προσθέτοντας παντελώς αδιάφορες υπο-ιστορίες και δευτερεύοντες χαρακτήρες. Δεν είναι τυχαίο ότι με το τέλος της νοιώθεις πως είδες μια ταινία μικρού μήκους ξεχειλωμένη σε επικές διαστάσεις. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτά τα κομβικά σεναριακά σημεία είναι όντως πολύ ενδιαφέροντα, όπως η επισκευή της γέφυρας, η σχέση του Ignat με την Elsa και κυρίως το εκπληκτικό train race στο τέλος, διαρκούν ελάχιστα, και σε όλη την υπόλοιπη ώρα απλά περιμένεις να τελειώσει με την άσχετη και αδιάφορη γλωσσοδιάρροια άλλως χαρακτήρων όπως το παρελθόν της Sofia και το αγοράκι που δε γελάει, το ψευτο-love story της Sofia με τον άλλον μηχανικό που έδιωξε ο Ignat και τον ανταγωνισμό μεταξύ τους, και κυρίως η “συμβολική” (;;) ιστορία με την απέθαντη αρκούδα που κάτι θέλει να μας πει αλλά αμφιβάλλω αν κατάλαβε κάποιος τι.
Οι ερμηνείες των δύο κυρίων πρωταγωνιστών Vladimir Mashkov και Anjorka Strechel είναι εξαιρετικές και τρομακτικά πειστικές σε σημείο που ο Ignat μας γίνεται πραγματικά αντιπαθής ως ρόλος αλλά ταυτόχρονα συμπάσχουμε μαζί του αφού ενώ είναι ήρωας πολέμου, τον έριξαν ουσιαστικά στην εξορία σαν κοινό εγκληματία. Όμως αυτό που κλέβει τη παράσταση είναι τα τρένα. Η ωμή δύναμη των τεράστιων ατμοκίνητων μηχανών, το επιβλητικό μέγεθος, ο αποπνικτικός καπνός, η τρομακτική, για την εποχή, ταχύτητα κερδίζουν απόλυτα το θεατή και στέφουν το τραίνο, τον απόλυτο πρωταγωνιστή, έστω και αν δεν είχε όσο screentime όσο θα θέλαμε με αποκορύφωμα τη τελική σκηνή αγώνα μεταξύ δύο τέτοιον τεράτων, που όμως τελειώνει πολύ γρήγορα.
Πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαιρετική φωτογραφία και ερμηνείες, αλλά λείπει ο συνδετικός ιστός και όλα καταρρέουν με τελικό αποτέλεσμα μια ιδιαίτερα κουραστική ταινία που σίγουρα δεν έχει θέση στη φετινή τελική πεντάδα των καλύτερων ξενόγλωσσων ταινιών.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου