Bronson review

Πολλοί ίσως ξαφνιαστήκατε αλλά και εντυπωσιαστήκατε όταν πριν λίγους μήνες, ανάμεσα στο all-star cast του Inception, ξεχώρισε ο σχετικά άγνωστος Tom Hardy στο ρόλο του Eames, τόσο πολύ ώστε να έχει ήδη υπογράψει και για ρόλο στο Dark Knight Rises. Πως όμως επιλέχτηκε ένας τέτοιος ηθοποιός, ανερχόμενος και με αρκετές και γνωστές ταινίες στο βιογραφικό του όπως Marie Antoinette, Layer Cake και Star Trek: Nemesis μεν, αλλά που όμως προφανώς πέρασε απαρατήρητος στους περισσότερούς μας. Η απάντηση βρίσκεται στο Bronson, την προτελευταία ταινία του Δανού Nicolas Winding Refn (πριν το κάκιστο Valhalla Rising) που έγινε σχετικά γνωστός στο Ευρωπαϊκό κοινό από τη βίαιη τριλογία Pusher.

Ο Charlie Bronson γεννήθηκε στην Ουαλία το 1952 με το όνομα Michael Gordon Peterson. Από μικρός το μόνο που του άρεζε ήταν η βία. Χωρίς  πολλές πολλές δικαιολογίες το μόνο που έκανε ήταν να μπλέκει σε καβγάδες. Μόλις στα 19 του μπήκε για πρώτη φορά στη φυλακή για ληστεία στο τοπικό ταχυδρομείο και εκεί ανακάλυψε ότι η φυλακή είναι το δικό του λούνα παρκ αφού εκεί έβρισκε άφθονες ευκαιρίες και θύματα για τη βίαιη μανία του. Η υπερβίαιη συμπεριφορά του και η ανικανότητα του συστήματος να τον ελέγξει τον έφερε σε διάφορα ψυχιατρικά και σωφρονιστικά ιδρύματα όπου φυσικά το μόνο που έκανε ήταν να βρίσκει ευκαιρίες να σαπίζει στο ξύλο συγκρατουμένους και φύλακες, να παίρνει ομήρους και να βανδαλίζει δημόσια περιουσία. Με μια μικρή “διακοπή” 69 ημερών που αφέθηκε ελεύθερος, ο Bronson έζησε και συνεχίζει να ζει όλη του τη ζωή στη φυλακή. Το ίσως απίστευτο στοιχείο του σεναρίου του Bronson είναι ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία (με αρκετές βέβαια “κινηματογραφικές” αλλαγές) με τον πραγματικό Charles Bronson να είναι ακόμα έγκλειστος στη φυλακή του Wakefield χωρίς να έχει κάποια ημερομηνία αποφυλακίσεως και να θεωρείται μέχρι σήμερα ο πιο βίαιος εγκληματίας της Βρετανίας.

Δεν υπάρχει τίποτα κοινότυπο στο Bronson. Ο σκηνοθέτης πήρε μια σχεδόν απίστευτη αληθινή ιστορία, της άλλαξε τα φώτα ώστε να ταιριάζει στις ιδιαιτερότητές του και μας παρέδωσε ένα σχεδόν σουρεαλιστικό υπερβίαιο παραμύθι παρουσιασμένο με θεατρική αφήγηση και όμοια σκηνοθετικά τρικς, που όντως εντυπωσιάζουν σε μια κινηματογραφική ταινία, αλλά έχασε την ουσία. Το Bronson δεν είναι μια βιογραφία με την κλασσική έννοια του όρου, απλά μας παρουσιάζονται, μερικές από τις σημαντικότερες (κατά το σκηνοθέτη) στιγμές της ζωής του με τον ίδιο στο ρόλο του θεατρικού αφηγητή. Η χρήση αναρίθμητων οπτικών τρικς για να δώσει ένα έντονο στυλιζάρισμα στον οπτικό τομέα σίγουρα εμπλουτίζει το περιτύλιγμα αλλά όταν το περιεχόμενο είναι τόσο επαναλαμβανόμενο με την μόνη ιστορία που ουσιαστικά παρακολουθούμε να είναι τον Bronson να μεταφέρεται από φυλακή σε φυλακή και να ξυλοκοπεί φύλακες, δε μπορεί παρά να κουράσει ανελέητα το θεατή.

Όμως κακά τα ψέματα, ο λόγος που θα δεις και πραγματικά αξίζει να δεις το Bronson είναι η ερμηνεία του Tom Hardy. Αν δε σου πουν ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που είδαμε στο Inception, δε μπορείς να το πιστέψεις, κάτι που είναι προφανές και από την αφίσα. Αυτός ο σικ νεαρός γίνεται ένα πραγματικό κτήνος, σωματικά και πνευματικά. Η ανεξέλεγκτη οργή του αποτυπώνεται σε κάθε του κίνηση, όπως και παντελής απουσία κοινωνικότητας. Έστω και σε όχι ιδιαίτερα καλοχορογραφημένες σκηνές ξύλου (η κλασσική μπουνιά που φεύγει 5-10 εκατοστά μακριά το πρόσωπο του φύλακα και ο τελευταίος εκτοξεύεται στον απέναντι τοίχο, είναι συχνό φαινόμενο), η μανία, η τρέλα, η ευχαρίστηση που έχει όταν σαπίζει κάποιον στο ξύλο είναι μνημειώδης. Υπάρχουν όμως με μερικές λίγες σκηνές που μάλλον έπρεπε να ξαναγυριστούν γιατί περιέργως η ερμηνεία περνάει τα όρια του θεατρινισμού και φτάνουν το καραγκιοζιλίκι, κάτι που φυσικά δεν είναι καθόλου δύσκολο αφού ο χαρακτήρας είναι ένας πραγματικός κλόουν του συστήματος που με τις πράξεις του διασκεδάζει τους θεατές.

Το Bronson σαν σύνολο δεν έχει να προσφέρει σχεδόν τίποτα στο θεατή εκτός από κάποιες πληροφορίες για τον κρατούμενο Charles Bronson, αρκετές εκ των οποίων είναι και παραποιημένες. Έχει σίγουρα τις πολύ έντονες σκηνές της με απίστευτα ειρωνικό χιούμορ και στυλιζαρισμένη βία αλλά αυτές είναι πραγματικά λίγες αφού δεν υπάρχει το υλικό για τις ενώσει. Το μόνο που σου μένει στο τέλος είναι η εκπληκτική ερμηνεία του Hardy, μερικοί σκηνοθετικοί “θεατρινισμοί” όπως ο άνθρωπος με τα δύο πρόσωπα και ο κλόουν που δίνουν μια άλλη ποιότητα στη γενική αισθητική και η κούραση, η πολύ μεγάλη κούραση που νοιώθεις μετά από μία μόλις 90 λεπτών ταινία αφού νομίζεις ότι κράτησε πάνω από 2 ώρες.

5/10