Μία από τις σημαντικότερες ταινίες που παρουσιάζονται στο φετινό, 51ο Φεστιβαλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είναι το Νοτιοκορεάτικο Shi ενός παλιού γνωστού του ΦΚΘ, του Chang-dong Lee, που τράβηξε τα βλέματα και στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών όπου και κέεδισε το βραβείο καλύτερου σεναρίου.
Παρά τον, ίσως τρομακτικό τίτλο για το πλατύ κοινό, το Poetry είναι μια ανεπανάληπτα ανθρώπινη ταινία που, εμείς οι πιο “εμπορικοί” είχαμε ξεχάσει ότι πραγματικά υπάρχουν και μας υπενθυμίζει ότι οι ταινίες δε πρέπει να βρίσκονται αναγκαστικά βασισμένες στους δύο ακρογωνιαίους λίθους της ζωής, το φόβο και την αγάπη, αλλά σε όλο το φάσμα ανάμεσα.
Ο Lee κατάφερε να επαναφέρει στη μεγάλη οθόνη μετά από 15 χρόνια τη βετεράνο πολυβραβευμένη Yoon Jeong-hee χάρη στο εξαιρετικό σενάριό του. Η Jeong-hee υποδύεται την Mi-ja, μια 65χρονη μικροαστή που ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα με τον έφηβο εγγονό της. Παρά τη τραγική οικονομική της κατάσταση, η Mi-ja κάνει τα πάντα για να μη την αποκαλύπτει, πάντα καλοντυμένη και σικ προσπαθεί να τα βγάλει πέρα δουλεύοντας part-time ως οικιακή βοηθός καθαρίζοντας έναν πλούσιο γέρο που λόγω εγκεφαλικού δε μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Με τη μητέρα του εγγονού της και κόρη της να έχει φύγει σε άλλη πόλη, η γιαγιά πρέπει να ανταπεξέλθει στις εφηβικές παραξενιές του εγγονού που έχει ουσιαστικά καταλάβει το σπίτι, αλλά και το Αλτσχάιμερ που κάνει πρώιμα την εμφάνισή του. Ο τρόπος που βρίσκει για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα είναι η ποίηση. Χωρίς ποτέ να είναι ποιήτρια, αποφασίζει να πάει σε ταχύρυθμα μαθήματα ποίησης, βρίσκοντας στους στίχους την ελευθερία που της έχουν αρπάξει η καθημερινότητα και η αρρώστια της. Μέχρι που μαθαίνει ότι για την αυτοκτονία ενός μικρού κοριτσιού ευθύνεται ο εγγονός της και η παρέα του, που την βίαζαν επανειλημμένως επί μήνες. Μη ξέροντας πως να αντιδράσει, η ποίηση θα είναι ακόμα μια φορά η διέξοδός της αλλά οι τύψεις για τις πράξεις του εγγονού της και κυρίως η αδιαφορία του τελευταίου δε μπορούν να την αφήσουν σε ηρεμία. Η προσπάθεια να βρει τα συμφωνηθέντα χρήματα ώστε να αποσιωπηθεί το όλο θέμα την σπρώχνει στα άκρα διαλύοντας την περηφάνια της.
Ίσως το πιο αποθαρρυντικό στοιχείο της ταινίας να είναι ο αμφιλεγόμενος τίτλος της που θα απομακρύνει πολλούς από το, έστω να προσπαθήσουν να δουν μια ταινία που λέγεται Ποίηση. Η Ποίηση δεν είναι μια “ποιητική” γενικότητα με αργόσυρτα πλάνα όπως θα φοβηθούν οι περισσότεροι αλλά ένα σιντριβάνι συναισθημάτων που μπορεί να μην έχει τον γνωστό καταιγιστικό ρυθμό των Χολιγουντιανών ταινιών αλλά το νοιώθεις να ξεσπάει ξαφνικά χωρίς να το καταλάβεις, με ανθρώπινα, και όχι κινηματογραφικά, συναισθήματα να σε συνεπαίρνουν.
Η αδιαμαρτύρητη κοινωνική και ηθική κατάρρευση της ντελικάτης ηλικιωμένης που βλέπει ο χρόνος και οι καταστάσεις να στρέφονται εναντίον της και αυτή όχι απλά να μην μπορεί να αντιδράσει, αλλά να μην βρίσκει και κανένα χέρι βοηθείας κάνει την είσοδο των μαθημάτων ποίησης στη ζωή της σχεδόν επιβεβλημένη. Ο καθηγητής τους λέει να δουν τον κόσμο γύρω της όπως δε τον έχουν ξαναδεί, τις ασήμαντες λεπτομέρειες, και παρά την αδυναμίας της να γράψει κάτι δικό της, ανοίγουν οι ορίζοντές της και βρίσκει στα φύλλα ενός δέντρου, σε ένα μήλο, τη βοήθεια που χρειάζεται.
Η αδιαφορία του εγγονού για την πράξη του και κυρίως η κυνικότητα των γονιών των υπολοίπων παιδιών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα κλείσουν τα στόματα της κοινωνίας πληρώνοντας τη μητέρα του θύματος την προσγειώνει απότομα σε μια κοινωνία που δε γνωρίζει αλλά και που δε μπορεί να δραπετεύσει. Κάνει τα πάντα για να βρει τα χρήματα αλλά η γιορτή των υπολοίπων γονιών την φέρνουν στα άκρα. Άκρα που ποτέ δεν εκφράζει, άκρα που δε ξέρουμε αν είναι απογοήτευση, θυμός, στεναχώρια, εκτός από δύο συγκλονιστικές σκηνές, που επιτέλους προσπαθεί να θέσει τον εγγονό της έναντι των ευθυνών του αλλά και την συνάντηση της με τη μητέρα του θύματος.
Η ποίηση είναι μια αρκετά δύσκολη ταινία γιατί απλά δε ξέρεις τι να περιμένεις με μεγαλύτερο φόβο την έλλειψη ουσιαστικής ιστορίας και την εξύψωση της ποίησης σε κάτι σχεδόν μαγικό. Τελικά το Poetry με διέψευσε σε πολύ μεγάλο βαθμό και στις δύο φοβίες μου. Είναι μια εκρηκτικά ήσυχη ανθρώπινη ιστορία με την εξαιρετική ερμηνεία της Jeong-hee Yoon πλημυρίζει τη κάθε της σκηνή αλλά και τη σκηνοθεσία του Chang-dong Lee να την εμπλουτίζει οπτικά ώστε να μας παρουσιάσει αυτό το εντυπωσιακό, έστω και με αρκετά όχι-τόσο-σημαντικά μειονεκτήματα, τελικό αποτέλεσμα.
7/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου