Όταν ένας δημιουργός σαν τον Richard Linklater αναλαμβάνει να μας παρουσιάσει ΤΟΝ καλλιτέχνη, που το ταλέντο του στην υποκριτική, στη συγγραφή και στη σκηνοθεσία τον έκανε σχεδόν θρύλο, Orson Welles, όπως θα έλεγε και στη μητρική του γλώσσα, it’s good news. Μέχρι που ακούς ότι πρωταγωνιστής σε αυτό το δημιούργημα θα είναι ο… Zac Efron! Ποιός; Συγκρατώντας την απογοήτευσή μου για την επιλογή, κατάφερα να παρακολουθήσω την ταινία, όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα αλλά ήταν πραγματικά αδύνατο.
Στο Me and Orson Welles παρακολουθούμε τη διαδικασία παραγωγής της θεατρικής παραγωγής Ceaser που ανέβασε ο Welles το 1937 μέσα από τα μάτια του Richard Samuels, ενός σχολιαρόπαιδου που με πολύ τύχη κερδίζει ένα μικρό ρόλο στο έργο, μεγάλο κατόρθωμα για την εποχή και σίγουρη επιτυχία για τη συνέχεια της καριέρας του, για την οποία ούτε ο ίδιος δεν έχει καλά καλά αποφασίσει ακόμα. Ευτυχώς μεγάλο μέρος της ταινίας αγνοεί τον νεαρό Richard γιατί ο ρόλος του είναι το πιο αδύναμο σημείο της ιστορίας με αδιάφορους διαλόγους και πλοκή που απλά σου αποσπούν τη προσοχή από το κυρίως θέμα και κλέβουν πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ώστε να αναπτυχθούν καλύτερα οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, μερικοί από τους οποίους έχουν μόλις μία με δύο ατάκες το πολύ. Δυστυχώς τα μειονεκτήματα δε σταματάνε στον Richard και επεκτείνονται με ακόμα χειρότερα αποτελέσματα και στη καρδιά της ταινίας, το θεατρικό έργο και τις πρόβες αυτού. Με μια γρήγορη σύγκριση με τις αντίστοιχες σκηνές του 
Shaekspear in Love, οι διαφορές είναι τεράστιες με βασικό ντεσαβαντάζ την πλήρη απουσία αγωνίας στις πρόβες ως προς το τελικό αποτέλεσμα και την ακόμη χειρότερη τελική παράσταση που θεωρητικά έπρεπε να το ζενίθ της δραματικότητας και είναι απλά κουραστική. Όμως, κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει τον Orson Welles, αλλά ούτε και τον παντελώς άγνωστο Christian McKay που τον υποδύεται, με πανέξυπνους διαλόγους αλλά και μονολόγους, τονίζοντας την τρομερή ευφυΐα του αλλά και την τελειομανία του, τον εγωκεντρισμό του, την άστατη προσωπική του ζωή, το πείσμα του αλλά και το ταλέντο του, όλα απο τα παραπάνω απεικονίζονται με πολύ έξυπνο τρόπο.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, είναι εξίσου διπρόσωπες όπως και η δράση του, αλλά για μια ακόμη φορά γέρνουν προς τον αρνητικό πόλο. Με αποκορύφωμα την απύθμενη αταλαντοσύνη του Zac Efron που σου προκαλεί πραγματικά σωματικό πόνο να τον βλέπεις να προσπαθεί να ερμηνεύσει με το πρόσωπό του και το σώμα του (μιας και στους διαλόγους δεν ήταν τόσο κακός), οι ερμηνείες όλων, εκτός ενός φυσικά, είναι κάτω του μετρίου. Από τους δευτεροκλασάτους ηθοποιούς όπως οι Ben Chaplin και Leo Bill μέχρι
την πιο γνωστή Claire Danes, όλοι τους είναι, με τις πιο ευγενικές λέξεις, αδιάφοροι. Όλοι, εκτός του Christian McKay φυσικά, που η ερμηνεία του σε κάνει να πιστεύεις ότι έτσι ακριβώς ήταν ο Welles, έστω και αν δε τον έχεις δει ούτε σε φωτογραφία. Μαεστρικά mood swings σε εξίσου καλή σκηνοθεσία του Linklater. Αλλά μέχρι εκεί…
Το Me and Orson Welles, είναι μια φιλόδοξη αλλά και ταυτόχρονα αυτοκαταστροφική ταινία. Μπορούσαν εύκολα να γίνουν πολλές διαφορετικές επιλογές με πρώτο και καλύτερο, την άμεση απόλυση του Efron, που θα έκαναν τη ταινία πραγματικό αριστούργημα. Είναι αδιανόητο να σκεφτείς ότι κατάφεραν να βρουν έναν παντελώς άγνωστο ηθοποιό που πραγματικά απογειώθηκε ως Orson Welles αλλά απέτυχαν σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Στο τέλος, δε καταφέρνει να είναι τίποτα παραπάνω από μία κομεντί με τον Christian McKay.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου