Invictus review

Με το Gran Torino, ο Clint Eastwood έδειξε σημάδια… "ξεμωράματος" και αρκετοί φοβήθηκαν ότι αυτό ήταν και ο τέλος. Ο 80χρονος όμως σκηνοθέτης (μιας και έχει δηλώσει ότι δε θα ξαναπεράσει μπροστά από την κάμερα) φαίνεται ότι έχει ακόμα πολλά να δώσει κάνει το μεγάλο comeback με το Invictus, μια αληθινή ιστορία στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 στη Νότια Αφρική του Νέλσον Μαντέλα.

Η ταινία ξεκινάει με μια γρήγορη και πολύ χρήσιμη ιστορική αναφορά των γεγονότων από το 1990 οπότε ο Μαντέλα αποφυλακίστηκε μετά από 27 χρόνια στη φυλακή του Robben Island λόγω της αντιστασιακής του οργάνωσης ενάντια στο απαρτχάιντ μέχρι την εκλογή του σε πρόεδρο της χώρας το 1994, ρίχνοντας ταυτόχρονες ματιές στη κοινωνία της Νοτίου Αφρικής και των ρατσιστικών αντιλήψεων που κυριαρχούσαν σε επικίνδυνο βαθμό. Ο Μαντέλα, ένας χαρισματικός πολιτικός και άνθρωπος κάνει τα πάντα για να κρατήσει τις ισορροπίες ώστε να μην αρχίσουν οι εχθροπραξίες και ταυτόχρονα να ανασυντάξει την χώρα του μετά από μία σχεδόν 50ετή περίοδο ρατσιστικών διωγμών και εχθροπραξιών. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να ενώσει το έθνος και τον βρήκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα rugby που θα διοργάνωνε η χώρα του το καλοκαίρι του 1995. Μια επικροτούμενη από τον ίδιο, επιτυχία σε ένα τόσο δημοφιλές άθλημα, και ειδικά της εθνικής ομάδας που ήταν σύμβολο του απαρτχάιντ, θα μπορούσε να ενώσει το λαό και για αυτό το σκοπό έκανε τα πάντα. Το πρόβλημα ήταν όμως ότι μια ομάδα αποτελούμενη από μόνο έναν μαύρο και όλους τους υπόλοιπους λευκού, εκτός από τη κακή αγωνιστική της κατάσταση, έπρεπε να κερδίσει και τη συμπάθεια ολόκληρου του πληθυσμού. Το αν και πως το κατάφερε θα το δείτε στη ταινία…

Ο Νέλσον Μαντέλα είναι (ή μας παρουσιάζεται ως) ένας πανέξυπνος, ευγενικός, με χιούμορ και χαρακτήρα, πολιτικός και άνθρωπος με μια εκπληκτική επιρροή στους ανθρώπους με τους οποίους έρχεται σε επαφή που προκαλεί τον άμεσο και απόλυτο σεβασμό. Κάνει σκληρές επιλογές χωρίς να σκέφτεται το πολιτικό κόστος με απώτερο σκοπό να ενώσει το έθνος του δουλεύοντας μέρα νύχτα σε σημείο εξάντλησης. Αυτός είναι ο Μαντέλα που μας παρουσιάζει ο Clint Eastwood και χωρίς να έχω τις ιστορικές γνώσεις να σχολιάσω την αλήθεια των λεγομένων του, είναι κινηματογραφικά εκπληκτικά ενδιαφέρων χαρακτήρας που πραγματικά θες να δεις την επόμενή του κίνηση. Αλλά ίσως να μην ήταν τόσο ενδιαφέρον αν δεν τον υποδυόταν ο μεγάλος Morgan Freeman σε ένα ρόλο φτιαγμένο για τον ίδιο αφού ήταν και επιλογή του ίδιου του Μαντέλα και αποδεικνύεται χρυσάφι. Τρομακτικά όμοιος με τον Νοτιοαφρικανό ηγέτη φυσιογνωμικά, στο τρόπο ομιλίας του, στις κινήσεις του, πραγματικά ανατριχιαστικά καλός. Σε δεύτερο ρόλο αλλά το ίδιο καλός και ο Matt Damon στο ρόλο του αρχηγού της εθνικής ομάδας rugby που προερχόμενος από μία “οικογένεια του απαρτχάιντ” έχει το δύσκολο έργο να φέρει εις πέρας τη δύσκολη αποστολή που ο Μαντέλα του δίνει. Παρά τα αντιρατσιστικά κλισέ, για τα οποία από πολλούς κατηγορήθηκε, ο Eastwood φτιάχνει μια ταινία που περνάει “νερό” αποφεύγοντας να πέσει στη λόμπα του αθλητικού δράματος μέχρι… λίγο πριν το τέλος. Κάπου εκεί όμως, τον πιάνει το αμερικάνικό του και δείχνει, όπως χαρακτηριστικά θα έλεγε ένας αθλητικογράφος, “εκτεταμένα στιγμιότυπα” από τον τελευταίο και πιο σημαντικό αγώνα, τα οποία όμως διαρκούν υπερβολικά πολύ και για ένα κοινό που δε ξέρει και τους κανόνες του παιχνιδιού προκαλεί μια γρήγορη κούραση ενώ ταυτόχρονα ρίχνει στο ρινγκ και το μεγαλύτερο κλισέ του “ανεβαστικού” λόγου του αρχηγού προς του συμπαίκτες του για τη νίκη. Ευτυχώς, όλη η διάρκεια της ταινία είναι τόσο καλή που έστω και δύσκολα, σε κάνουν να ξεχνάς αυτές τις τραγικές σκηνοθετικές επιλογές που παραλίγο να “σπάσουν τα αυγά” του Invictus.

Ο Dirty Harry ζει και βασιλεύει… Μετά το φέσι του Gran Torino, ο Clint Eastwood επιστρέφει με μια από τις καλύτερές του ταινίες.

 

8/10

 

Times change, we need to change as well.