Shutter Island review

Μετά από μια ουσιαστικά τετραετή απουσία από τα κινηματογραφικά δρώμενα, ο Martin Scorsese ξαναπαίρνει τον Leonardo DiCaprio και επιστρέφει με ένα ψυχολογικό θρίλερ που πολλούς θύμισε το Cape Fear και ήλπιζαν σε κάτι αντίστοιχο.

Βρισκόμαστε στην μεταπολεμική Αμερική, το 1954, σε ένα μικρό νησάκι λίγο έξω από τη Βοστώνη όπου βρίσκεται το ψυχιατρικό ίδρυμα Ashcroft όπου βρίσκονται έγκλειστοι οι πιο επικίνδυνοι ψυχασθενείς εγκληματίες. Η μυστηριώδης εξαφάνιση μιας ασθενούς, κάνει τους ομοσπονδιακούς αστυνομικούς Teddy Daniels και Chuck Aule να έρθουν στο νησί για να εξιχνιάσουν την υπόθεση. Η έρευνα είναι ιδιαίτερα δύσκολη μιας και οι υπεύθυνοι δε τους βοηθάνε ιδιαίτερα αποκρύπτοντας στοιχεία. Ταυτόχρονα φήμες για απάνθρωπα πειράματα στους ασθενείς γίνονται όλο και πιο έντονες ενώ ο Teddy ταλαιπωρείται από όνειρα και οράματα μιας και ο πρόσφατος θάνατος της γυναίκας τους δε τον αφήνει να ησυχάσει.

Με ένα από τα πιο πολλά υποσχόμενα trailers των τελευταίων ετών, το Shutter Island (και όχι Νησί των Καταραμένων μιας και η μετάφραση είναι εντελώς άσχετη με τη ταινία) ήταν καταδικασμένο σε επιτυχία. Και όμως καταφέρνει να απογοητεύσει. Η υποβλητική noir ατμόσφαιρα θέτει γερές βάσεις για μια καθηλωτική ταινία αλλά το κακό αρχίζει να φαίνεται γρήγορα. Ο χρόνος που περνάει μέχρι τη στιγμή που το κοινό αστυνομικό θρίλερ γίνεται, ή τουλάχιστον προσπαθεί να γίνει ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου είναι αρκετά μεγάλος και ο θεατής ήδη αναζητάει επίμονα την άμεση αύξηση του ενδιαφέροντός του. Προς στιγμή, αυτή έρχεται γιατί αρκετές υποιστορίες χρειάζονται να διηγηθούν που δίνουν το απαραίτητο βάθος και μυστήριο αλλά κάπου εκεί (σχεδόν) όλα τελειώνουν. Για περίπου 1+ ώρα δίνει υπερβολικά πολλά στοιχεία που σχηματίζουν πολλές θεωρίες στο θεατή για το τι πραγματικά συμβαίνει, προσπαθώντας  ανεπιτυχώς να αυξήσουν το επίπεδο μυστηρίου και τελικά περίπου μισή ώρα πριν το τέλος έρχεται η αποκάλυψη η οποία μπορεί να είναι η, σχετικά πιο ρεαλιστική αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση πρωτότυπη ενώ σίγουρα έχει ήδη περάσει από τη σκέψη του θεατή με αποτέλεσμα να χάνεται κάθε ίχνος έκπληξης και η προσπάθεια εντυπωσιασμού να γυρίζει μπούμερανγκ. Τα πράγματα χειροτερεύουν στο τελευταίο μισάωρο που, σα να είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε και να οπτικοποιήσουμε στο μυαλό μας την εξήγηση που δίνεται, ο σκηνοθέτης σπάει και μας παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια αυτά που πριν λίγα λεπτά μας είχε πει ξεκάθαρα.

Το  overacting του DiCaprio μπορεί να δικαιολογείται εν μέρη, αλλά παραμένει αρκετά ενοχλητικό. Στην άκρως αντίθετη πλευρά, με εκνευριστικά υποτονικές ερμηνείες βλέπουμε τους Max von Sydow, Michelle Williams και Ben Kingsley ενώ οι μόνοι που ικανοποιούν πλήρως το θεατή είναι οι Mark Ruffalo και Patricia Clarkson. Σκηνοθετικά ο Scorsese μπορεί με λίγη υπερβολή να χαρακτηριστεί εριστικός. Προσπαθεί ανελέητα να σε πείσει για τις διάφορες θεωρίες συνομωσίας χωρίς να σε αφήνει να σκεφτείς καθόλου. Η δημιουργία ατμόσφαιρας είναι εν μέρη, επιτυχημένη αλλά η ανούσια εξέλιξη της ιστορίας δε του δίνει πολλά περιθώρια.

Μπορεί πολλοί να με θέλουν να με λιντσάρουν αλλά έχω να δω πολύ καλή ταινία του Scorsese από το Gangs of New York. Ενώ όμως στις προηγούμενες οι ηθοποιοί ήταν κατά κύριο λόγο ιδιαιτέρως ικανοποιητικοί, εδώ τους παίρνει κάτω μαζί του, με αποκορύφωμα την ίσως πιο μέτρια ερμηνεία του Leonardo DiCaprio από εποχή The Beach.

 

5,5/10