Είναι μερικές ταινίες που πραγματικά δε βρίσκεις κανένα λόγο να ξοδέψεις το παραμικρό χρόνο για να γράψεις κάτι γι' αυτές και το Fido είναι δυστυχώς μία απ' αυτές. Πριν λίγες μέρες, για το Vantage Point, είχα πει ότι μερικές φορές τα trailer λένε την αλήθεια. This is not the case here...
Σε σκηνοθεσία κάποιου Andrew Currie με τους Dylan Baker, Carrie-Anne Moss, Billy Connolly, Tim Blake Nelson, Henry Czerny και τους μικρούς K'Sun Ray, Alexia Fast, το Fido μας μεταφέρει σε ένα εναλλακτικό παρελθόν, στην Αμερική του '50. Υποτίθεται ότι στην Αμερική, άρχισαν να ξυπνάνε οι νεκροί, να γίνονται ζόμπι και να τρώνε ζωντανούς. Όλα καλά μέχρι εδώ. Όμως μια εταιρία ανακάλυψε τρόπο ώστε να εξημερώσει τα ζομπι!! Τους φοράει ένα κολάρο γύρω από το λαιμό και γίνονται άβουλα όντα (χμμμ...) χωρίς τις επιθετικές τάσεις. Τα χρησιμοποιούν οι άνθρωποι σας οικιακούς βοηθούς και γενικά σε χαμαλοδουλειές. Ακόμα και σαν κατοικίδιο. Κάπως έτσι και η οικογένεια Robinson πήραν τον Fido (Connolly). Ο μικρός γιός (Ray), όπως και η μητέρα του (Moss) όμως, αναπτύσουν φιλικές σχέσεις μαζί του κάτι που δυσανασχετεί την κοινωνία αλλά και την εταιρία. Μέχρι που ο Fido, τρώει την γειτόνισσα...και τα zombies επιστρέφουν.
Σίγουρα η ιστορία είναι πρωτότυπη, ενδιαφέρουσα και...γελοία και έχει όλα τα φόντα για μια ξεκαρδιστική ταινία. Δυστυχώς αποτυγχάνει παταγωδώς. Η "βαρβαρική" έκφραση, less fun than watching ice melt, ταιριάζει γάντι. Δεν είναι splatter, δεν είναι κωμωδία, δεν είναι ενδιαφέρουσα, δεν έχει ίχνος ρυθμού, οι ερμηνείες είναι επίτηδες γελοίες που τις κάνει ανυπόφορες, η σκηνοθεσία δε ξέρει τι θέλει δείχνοντας σκηνές R χωρίς όμως να είναι πραγματικά gory και σπάει πλάκα με τα νεύρα μας.
Ο ορισμός του "everything went wrong". Ούτε με παρέα, ούτε αν είστε μεθυσμένοι, ούτε καν ντοπαρισμένοι...Μακριά.
3,5/10
Έτσι η τελευταία του ταινία λέγεται Horton Hears a Who!. Σκηνοθετημένη από τους Jimmy Hayward και Steve Martino, πρωτάρηδες στο ρόλο του πρώτου σκηνοθέτη αλλά μέχρι τώρα είχαν συμμετοχή στο καλλιτεχνικό τμημα των Robots, Toy Story και άλλων. Δημιουργός εταιρία η Blue Sky Studios, που μας έχει δώσει τα Ice Age, Robots και περιμένουμε και το The Fantastic Mr. Fox. Το σενάριο έχει διασκευάσει το δίδυμο Ken Daurio- Cinco Paul που μας έχουν δώσει τα Bubble Boy και The Santa Clause 2. Τις φωνές στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες της ταινίας χαρίζουν ένα δίδυμο που σίγουρα αυτή τη στιγμή είναι οι #1 κωμικοί αλλά έχουν δείξει ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν σε κάθε είδος. Φυσικά αναφέρομαι στους Jim Carrey και Steve Carell. Μαζί τους ακούμε πολλούς, πάρα πολλούς ηθοποιούς και μεταξύ των οποίων τους Carol Burnett, Will Arnett, Seth Rogen, Dan Fogler, Isla Fisher, Jonah Hill, Amy Poehler και ηJaime Pressly. Από τις 3ες φωνές ξεχωρίζει η μικρή Joey King στο ρόλο ενός μικρού κίτρινού θεότρελου ζωακίου που κλέβει την παράσταση.
Η ιστορία ξεκινάει με τον Horton (Carrey), έναν καλοκάγαθο ελέφαντα που ζει στη ζούγκλα του Νουλ. Ο Horton είναι κάτι σαν τον πλακατζή της ζούγκλας διασκεδάζοντας τα παιδιά με παραμύθια. Αυτό όμως δεν πολυαρέσει στην "αρχηγό" της ζούγκλας, το καγκουρό (Burnett) γιατί ξεμυαλίζει τα παιδιά τους. Μια μέρα έναν κόκκος γύρης, έφυγε από ένα λουλούδι και ταξίδεψε με τον αέρα μέχρι τη ζούγκλα, πέρασε δίπλα από το αυτί του Horton και αυτός άκουσε κάτι. Κάτι σαν ψίθυρος. Πίστεψε ότι κάποιο μικροσκοπικό πλάσμα ζει μέσα στον κόκκο. Φυσικά η καγκουρό δεν το πίστεψε και εξαγριώθηκε με τα ατέλειωτα παραμύθια του. Τελικά ο Horton, ανακαλύπτει ότι μέσα στην γύρη υπάρχει μια ολόκληρη πόλη, το Who-ville με δήμαρχο τον Ned (Carell) η οποία κινδυνεύει άμεσα από την κίνησή του κόκκου με τον άνεμο και έτσι ο Horton αποφασίζει να τους σώσει μεταφέροντας τον κόκκο κάπου ασφαλή. Ταυτόχρονα η Καγκουρό, έχει βαλθεί να σώσει τα παιδιά της ζούγκλας από τον φαντασιόπληκτο Horton και κάνει τα πάντα για να τον πείσει ότι δεν υπάρχει τίποτα στον κόκκο. Η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα για παιδική ταινία και με ιδιαίτερη φαντασία.
Όπως είπα και πριν δεν είχα ούτε ακουστά τον Dr. Seuss και φυσικά δεν έχω διαβάσει και το βιβλίο για να ξέρω πόσο πιστή είναι η μεταφορά αλλά πραγματικά η φαντασία και η πρωτοτυπία ξαφνιάζουν. Οι αξιολάτρευτοι χαρακτήρες, βασικοί και δεύτεροι, οι ατάκες που θα καταφέρουν να σας κάνουν όχι απλά να χαμογελάσετε αλλά να γελάσετε, οι αναμενόμενες politically correct απόψεις και το feel-good for kids φινάλε. Οι φωνές είναι επιλεγμένες προσεκτικά αν και κάποιες από αυτές δεν είναι αναγνωρίσιμες μιας και αλλάζουν την φωνή τους τελείως. Αλήθεια, αν κάποιος πρέπει να αλλάξει την χροιά της φωνής του, γιατί να πάρεις αυτόν και όχι κάποιον που έχει την χροιά που ζητάς; Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Isla Fisher που κάνει μια περίεργη, μάλλον γεροντοκόρη, γιατρό με πολύ βραχνή φωνή. Η χρωματική παλέτα εντυπωσιάζει με την ποικιλία της χωρίς να γίνεται κιτς ούτε κουραστικό στο μάτι.
Το μόνο πραγματικό μειονέκτημά της είναι η υπερβολική παιδικότητά της. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται έχει μονοψήφια ηλικία. Η κατάσταση σώζεται με το καλογραμμένο σενάριο και τις ατάκες αλλά αυτή η απέραντη καλοσύνη είναι...κάπως. Φυσικά πρόκειται για 100% παιδικό βιβλίο, ούτε καν εφηβικό και έτσι δε μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό. Για να πω την αλήθεια, δεν το περίμενα τόσο καλό και θα ξεστομίσω την, ιεροσυλία για κάποιους, να πω, ότι ήταν πιο διασκεδαστικό από προηγούμενες προσπάθειες της Pixar που θεοποιήθηκαν όπως το Findng Nemo και The Incredibles (αλλά όχι και απ'το Ratatouille).
6,5/10
Η ιστορία όπως είπα είναι βασισμένη στην περιπέτεια του Chris McCandless (Hirsch), ενός 21χρονού που μόλις τέλειωσε το κολέγιο με άριστα, αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του. Ήθελε να απαρνηθεί τον σύγχρονο τρόπο ζωής και την εξάρτηση από τα υλικά αγαθά και να ζήσει αποκλειστικά με αυτά που του προσέφερε η φύση και ταυτόχρονα να εξερευνήσει την πιο άγρια περιοχή της Αμερικής, την Αλάσκα. Έτσι, μια ωραία μέρα ο Chris φεύγει από το σπίτι του, χωρίς να ειδοποιήσει κανένα, αφήνοντας πίσω τους γονείς του και την κακή σχέση μεταξύ τους (Hurt, Harden) και την αδερφή του (Malone), η οποία ήταν το μοναδικό του στήριγμα. Δώρισε ανώνυμα σχεδόν όλα τα λεφτά του σε φιλανθρωπίες, έκαψε τα υπόλοιπα, έκοψε πιστωτικές κάρτες, ταυτότητες και οτιδήποτε είχε σχέση με την προηγούμενή του ζωή και άλλαξε το όνομα σε Alexander Supertramp!! Σκοπός του δεν ήταν από την αρχή να πάει στην Αλάσκα, και μέχρι να καταλήξει εκεί γύρισε αρκετές περιοχές της Αμερικής μέχρι και τις ερήμους του Μεξικού. Σ' αυτά τα ταξίδια του γνώρισε πολλούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους όπως ένα ζευγάρι ξεχασμένων χίπηδων (Keener- Dierker), μια νεαρή τραγουδίστρια (Stewart), έναν απατεωνίσκο αγρότη (Vaughn) και τέλος τον Ron Franz (Holbrook), έναν γεράκο με τον οποίον κατάφερε να δημιουργήσει μια δυνατή σχέση.
Η ιστορία, ενώ αρχικά, μου έχει κινήσει έντονα το ενδιαφέρον, τελικά δεν με ικανοποίησε γιατί μου δημιούργησε την αίσθηση ότι ο Chris μάλλον τα είχε ψιλοχάσει, παρά ήθελε να αλλάξει ριζικά τον ρυθμό της ζωής του ή ότι έστω ήταν μια νεανική επανάσταση κάτι που διαψεύδει και ο ίδιος. Ίσως είμαι αρκετά κυνικός, βολεμένος στο σπίτι μου αλλά το παιδί σίγουρα δεν πήγαινε και πολύ καλά. Υπάρχει ένα όριο και αυτός το ξεπέρασε άρδην. Το γεγονός ότι δεν ενδιαφέρθηκε για κανέναν, ούτε καν για την πολυαγαπημένη του αδερφή, το μόνο στήριγμα που είχε στην οικογένειά του και, τον έκανε μέχρι και αντιπαθητικό. Παντού υπάρχει ένα όριο, ακόμα και στη νεανική τρέλα. Αν κάποιος όμως παραβλέψει αυτό ή απλά διαφωνεί μαζί μου θα ενθουσιαστεί, μιας και η πορεία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Από σκηνοθετικής απόψεως, απλά εντυπωσιάστηκα. Όπως είπα και πριν δεν ήξερα καν ότι ο Penn είναι και σκηνοθέτης αλλά εδώ δείχνει σχεδόν αλάνθαστα το ταλέντο του, ίσως μεγαλύτερο και από το υποκριτικό. Εντυπωσιακά πλάνα, σωστή εναλλαγή ρυθμού ανάμεσα σε μακρόσυρτες και γοργομονταρισμένες σκηνές, αξιοποίηση των ηθοποιών που είχε στα χέρια του και μερικά tricks που πραγματικά δεν περίμενα. Πολύ καλή φωτογραφία, ειδικά για αμερικάνικη παραγωγή, Γάλλος φωτογράφος γαρ.
Υποκριτικά ο Hirsch ικανοποιεί αλλά δεν εντυπωσιάζει. Ίσως φταίει λίγο το "προσωπάκι" που δεν πολύταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του πρωταγωνιστή. Την παράσταση κλέβουν οι 2οι ρόλοι με κορυφή την Catherine Keener που για άλλη μια φορά ζωγραφίζει. Ο υποψήφιος για όσκαρ Hal Holbrook, είναι πραγματικά καλός αλλά η Keener ήταν ακόμα καλύτερη. Περίεργα επιτυχημένη επιλογή ο Brian Dierker που το γεγονός ότι δεν είναι καν ηθοποιός έδωσε μια αναπάντεχη φυσικότητα στο χαρακτήρα του και τον έκανε αγαπητό.
Συνολικά, θα χαρακτηρίσω την ταινία όπως ακριβώς και την ερμηνεία του Hirch, ικανοποιητική αλλά όχι εντυπωσιακή. Μεγάλο ρόλο παίζει και η στάση ζωής του πρωταγωνιστή την οποία δε θα μπορούσα να υιοθετήσω με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για την τύχη του μιας και "τα' θελε και τα' παθε".
6,5/10
Η ιστορία μπλέκεται γύρω από μια ανήλικη Ουκρανή, την Τατιάνα η οποία καταλήγει στο νοσοκομείο στο οποίο εργάζεται η Anna (Watts). Δε καταφέρνουν να σώσουν την ίδια αλλά σώζουν το μωρό που κυοφορούσε. Πάνω της είχε ένα ημερολόγιο γραμμένο στα Ρώσικα που η Anna παίρνει με σκοπό να το παραδώσει σε κάποιο συγγενή της. Αντί όμως να καταλήξει σε κάποιο συγγενή, βρίσκεται μπλεγμένη με τη Ρώσικη μαφία, μιας και το ημερολόγιο αναφέρει τις κακοποιήσεις που είχε υποστεί. Ο Nikolai (Mortensen) είναι το πρωτοπαλίκαρο του γιού (Cassel) του μεγαλομαφιόζου (Mueller-Stahl). Δε μπορείς να χαρακτηρίσεις την ιστορία και ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και στη διάρκεια αυτό φαίνεται, μιας και δεν έχει κάποια εξέλιξη που νε εκπλήσσει και ο αργός ρυθμός την κάνει κουραστική. Στο τέλος υπάρχει ένα πολύ πετυχημένο plot twist αλλά, κακώς για μένα, αυτό παρουσιάζεται στα πολύ τελευταία λεπτά και δεν αξιοποιείται καθόλου. Ο Cronenberg είναι γνωστός στο να αφήνει το τέλος για τους θεατές και έτσι κάνει και εδώ.
Σκηνοθετικά, δε βρήκα κάτι. Κάτι καλό ή κάτι κακό. Ήταν υπερβολικά τυπική χωρίς το σκηνοθέτη να δίνει κάποιο προσωπικό στίγμα, αν έχει κάτι τέτοιο. Ίσως το στίγμα του ήταν ο αρκετά αργός ρυθμός, κάτι που καλύτερα να κρατούσε για τον εαυτό του. Η δημιουργία ρεαλιστικής και υποβλητικής ατμόσφαιρας είναι σίγουρα στα θετικά αλλά λόγω του ρυθμού, κουράζει. Υποκριτικά δε μπορώ να πω ότι κάποιος εντυπωσίασε, με τον Mortensen φυσικά να ξεχωρίζει αλλά όχι τα επίπεδα της οσκαρικής ερμηνείας. Από κοντά ο Armin Mueller-Stahl. Ικανοποιητική η Watts αλλά όχι και ο Cassel που γίνεται μέχρι και ενοχλητικός.
Συνολικά, το Eastern Promises, δε καταφέρνει να ξεχωρίσει. Ικανοποιεί, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που δε θα ξεχάσεις σε μια βδομάδα.
6/10
Πριν την προβολή του στις μεγάλες αίθουσες, οι προσδοκίες δεν ήταν υψηλές λαμβάνοντας υπόψη τον υπό αμφισβήτηση σκηνοθέτη αλλά και το cast το οποίο παρά το γεγονός ότι ήταν μεγάλα ονόματα, δε ταιριάζουν με την πρώτη ματιά σε πρωταγωνιστές σε superhero movie. Μετά όμως τα πρώτα advanced screenings, η κατάσταση άλλαξε άρδην με τους δημοσιογράφους να το εκθειάζουν παίρνοντας το ένα 8άρι πίσω απ' το άλλο. Κάπως έτσι άλλαξε και η δική μου γνώμη μιας και αρχικά σκόπευα να το περιμένω σε dvd αφού περίμενα ένα ακόμα Fantastic Four, και τελικά το είδα στη μεγάλη οθόνη.
Ξεκινώντας όπως πάντα με τον σκηνοθέτη θα βρω και την μεγαλύτερη αμφιβολία μου, τον Νεοϋορκέζο πρώην τηλεηθοποιό Jon Favreau. Στο βιογραφικό του έχει μόνο δύο ταινίες, το χριστουγεννιάτικο Elf το οποίο πήρε αρκετά καλές κριτικές και παιδική ταινία αλλά όσο έχω δει ήταν μια απ' τα ίδια και το Zathura, το ανεπίσημο sequel του Jumanji πού ήταν κάτω του μετρίου. Παλιότερα είχε σκηνοθετήσει τον εαυτό του και τον Vince Vaughn σε κάποιο "Made", που για να πω την αλήθεια το ακούω πρώτη φορά αλλά από τα rating, μοιάζει για μια ακόμη μετριότητα. Πως μπορείς να τον εμπιστευτείς ξαφνικά να κάνει ένα σχετικά serious superhero action movie? Κι' όμως, τα κατάφερε. Δεν έβγαλε λαγό απ' το καπέλο, δε μας άφησε με το στόμα ανοιχτό αλλά ανταπεξήλθε απολύτως ικανοποιητικά. Κράτησε το ρυθμό σε αρκετά καλά επίπεδα, τα εφέ ήταν εντυπωσιακά και εκλεκτικά επιλεγμένα αλλά όχι και πρωτόγνωρα. Σεναριακά δυστυχώς έχουμε μία από τα ίδια. Ο κακομαθημένος πάμπλουτος αμερικάνος που τον πιάνουν οι κακοί Αφγανοί που εκμεταλλεύονται τους συγχωριανούς τους και αποφασίζει να τους βοηθήσει και ταυτόχρονα φτιάχνει και μια υπερστολή από παλιοσίδερα...yeah, right. Φυσικά η ιστορία στις συγκεκριμένες ταινίες είναι στάνταρ και όσο και αν δε μας αρέσει, that's it. Το μόνο που μπορούν να αλλάξουν οι σεναριογράφοι είναι ίσως τον ρυθμό, τους διαλόγους, άντε και κάνα plot twist. Τυπικά, για να τους αναφέρω, στο σενάριο συνεργάστηκαν οι Mark Fergus και Hawk Ostby των First Snow και Children of Men, ο Art Marcum του Shadow of Fear (don't ask) και ο νέος Matt Holloway.
Και για να περάσουμε στους "υποκριτές", στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε το πρώην ανερχόμενο ταλέντο, πρώην αλκοολικός, πρώην καπετάν-φασαρίας αλλά παρόλαυτά ΤΑΛΕΝΤΑΡΑ, Robert Downey Jr που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να βρίσκει τον εαυτό του και φαίνεται ότι το Hollywood πραγματικά τον χρειάζεται. Η ταινία είναι ολοκληρωτικά βασισμένη πάνω του και αυτός τα καταφέρνει...ανέλπιστα καλά. Ανέλπιστα γιατί, ε δε σου μοιάζει και για σούπερ ήρωας αλλά δείχνει ότι όταν έχεις ταλέντο, μπορείς να το δείξεις ακόμα και μέσα από 40kg σιδερένια στολή. Μαζί του βρίσκουμε τους Terrence Howard, Jeff Bridges και Gwyneth Paltrow. Ο Howard παρόλο που δε θεωρείται από τα μεγάλα ονόματα των αφροαμερικανών ηθοποιών, σίγουρα ξέρει να παίζει αν και εδώ ο ρόλος είναι σχετικά περιορισμένος και ο πιο κλισέ (αν και αφήνει υπόνοιες ότι θα αυξηθεί σημαντικά στο sequel- ε καλά μη μού πείτε ότι αυτό είναι spoiler-με τέτοιες εισπράξεις δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχουμε sequel(s)). Η σχετική απογοήτευση έρχεται από τον Paltrow που όσο ταλέντο και αν έχει, ΔΕΝ κάνει για τον ρόλο. Σίγουρα χρειαζόταν μια πιο... τσαχπινογαργαλιάρα και και η Gwyneth σίγουρα δεν έχει καθόλου απ' αυτό. Ξέροντας ότι η πρώτη επιλογή ήταν η Rachel McAdams, καταλαβαίνεις πόσο χειρότερη επιλογή είναι η Paltrow. Ο Bridges είναι σταθερή αξία και δε θα δείτε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Ο χαρακτηρισμός που ταιριάζει στο Iron Man είναι "ευχάριστη". Δεν είναι βαρετή, είναι αστεία, έχει καλές ερμηνείες, ωραία εφέ, ωραία δράση αλλά δεν εντυπωσιάζει σε κανέναν από αυτούς τους τομείς και σίγουρα αν δεν είχε την ερμηνεία του Downey Jr θα έχανε τεράστιο μέρος της γοητείας της. Ως μια ευχάριστη ταινία, της αξίζει μια "ευχάριστη" βαθμολογία, δηλαδή ένα...
6,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου