Κάθε νέα ταινία του Stephen Daldry είναι πάντα ένα σημαντικό κινηματογραφικό γεγονός και συνήθως καταδικασμένη να πρωταγωνιστήσει και να βραβευτεί πλειστάκις. Το Extremely Loud & Incredibly Close, εκτός των άλλων, είχε και ένα ακόμα σημαντικό πλεονέκτημα, ένα πανέμορφο trailer που μας υποσχόταν πολλά, υπερβολικά πολλά, τα οποία δυστυχώς δε καταφέρνει να υλοποιήσει. Η ταινία σχεδόν κατακρεουργήθηκε κριτικά όμως προς μεγάλη έκπληξη όλων, βρέθηκε στη λίστα με τις υποψήφιες για Όσκαρ, καλύτερες ταινίες. Τις άξιζε όμως;
Ο 9χρονος Oskar είναι ένα…ιδιόρρυθμο παιδί, λειτουργεί με άλλους ρυθμούς και αντιλαμβάνεται αλλιώς τα πράγματα γύρω του. Είναι ένα παιδί με σύνδρομο Άσπεργκερ (είδος αυτισμού) αλλά σε ελαφριά μορφή. Ο πατέρας του Thomas είναι αυτός που καταφέρνει να τον «κουμαντάρει» διηγούμενος περίεργες ιστορίες και βάζοντάς του διαφόρου είδους αποστολές ώστε να εκτονώνει την ενεργητικότητά του. Όμως έρχεται η «χειρότερη μέρα» στη ζωή του, ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα του στη πτώση των Δίδυμων Πύργων όπου βρισκόταν για επαγγελματικούς λόγους το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Ο Oskar εκτός από το πατέρα του χάνει και το στήριγμά του φέρνοντας στα άκρα τη σχέση με τη μητέρα του. Ένα κρυμμένο κλειδί σε ένα φάκελο με το όνομα Black, θα αποτελέσει το εφαλτήριο για τη τελευταία αποστολή του πατέρα του και ο μικρός Oskar θα γυρίσει όλη τη Νέα Υόρκη για να λύσει το μυστήριο του κλειδιού αλλά και να ξεπεράσει το θρήνο για το πατέρα του πηγαίνοντας κόντρα στους φόβους του.
Αν έπρεπε να απαντήσω στην ερώτηση για το αν το Extremely Loud and Incredibly Close πέτυχε τον αρχικό του στόχο, η απάντηση θα ήταν ναι αλλά αυτό ήταν και το μόνο που κατάφερε. Είναι μια δυνατή δραματική ταινία με μια έντονη ιστορία ικανή να προκαλέσει «έκκριση συναισθημάτων» αλλά που μας απογοητεύει τόσο πολύ στη διάρκειά της σε σημείο να μας προκαλεί σχεδόν τον εκνευρισμό. Η αποτύπωση ενός παιδιού με σύνδρομο Asperger σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση μιας και, όσο κυνικό και αν ακούγεται, δεν είναι ένα κινηματογραφικά θελκτικό θέαμα. Στη δύσκολη αποστολή που είχε ο Daldry στο να βρει το κατάλληλο ηθοποιό να υποδυθεί αυτό το δύσκολο ρόλο αλλά και ο ίδιο να τον αποτυπώσει ρεαλιστικά αλλά και ευαίσθητα, απέτυχε. Ο μικρός Thomas Horn με μοναδικό όπλο την ασταμάτητη φλυαρία του δε καταφέρνει να μας συγκινήσει παρά ελάχιστα. Η «ασθένειά» του χαρακτήρα, γυρίζει μπούμερανγκ και αντί για δραματικό πλεονέκτημα, γίνεται εκνευριστική πραγματικότητα. Το χειρότερο είναι ότι η παραπάνω απουσία συμπάθειας προς το πρωταγωνιστή δεν οφείλεται τόσο στο ταλέντο του Horn, που μπορεί να μη τρέχει από τα μπατζάκια του όμως είναι υπέρ του δέοντος αρκετό, αλλά από τις σκηνοθετικές επιλογές του Daldry που στη προσπάθεια να μη γίνει μελό, προτίμησε το δύσκολο δρόμο της ανθρωπιάς που αποδείχτηκε «κούφιος».
Η ταινία έχει μεγάλα mood swings ξεκινώντας ως μια ευαίσθητη οικογενειακή ταινία και ολοκληρώνοντας ως δυνατό μελόδραμα, τα είδη δηλαδή που περιμέναμε να δούμε. Το πρώτο και το τελευταίο μισάωρο είναι σίγουρα τα πιο ενδιαφέροντα αλλά και τα πιο αναμενόμενα παίζοντας με τα συναισθήματα του θεατή. Η απογοήτευση τοποθετείται κυρίως στο κορμό της ταινίας, τη μία περίπου ώρα που παρακολουθούμε τον Oskar με τη παρέα του μυστηριώδους ενοικιαστή της γιαγιάς του να γυρνάνε στη πόλη, ψάχνοντας τους Blacks. Μια πόλη που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στη μυθιστοριολογία αλλά και αντίθετα, αγνοεί επιδεκτικά τη κεντρική ιστορία της αναζήτησης κλειδαριάς για το κλειδί, επικεντρώνοντας στη σχέση του Oskar με τον πιο αδιάφορο χαρακτήρα της ταινίας, τον παππού (;) που δε μπορεί να μιλήσει και χωρίς σχεδόν καμία δικαιολογία γίνεται ο παρτενέρ του Oskar στις έρευνές του, με μόνο σκοπό την αέναη φλυαρία του μικρού και το χάσιμο χρόνου με το γράψε-σβήσε του παππού στο μπλοκάκι για να επικοινωνήσει με τον πιτσιρικά.
Τελικά τι είναι το Extremely Loud and Incredibly Close, είναι ένα μελόδραμα που για να πετάξει το χαρακτηρισμό από πάνω του, φλυαρεί ασταμάτητα και άσκοπα, χάνοντας την ουσία. Το πρώτο και ειδικά το τελευταίο μισάωρο θα σας συγκινήσει και μάλιστα έντονα αλλά αυτό από μόνο του δε φτάνει.
5,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου