Πραγματικά ο μόνος λόγος που έδωσα μια ευκαιρία στη ταινία είναι ο σκηνοθέτης Luke Greenfield, που πριν αρκετά χρόνια μας έδωσε μία από τις καλύτερες teen comedies, το The Girl Next Door, με τους τότε άγνωστους Timothy Olyphant, Emile Hirsch, Paul Dano και Elisha Cuthbert, αφού είναι παραπάνω από προφανές ότι δεν ανήκω στο target group του Something Borrowed.
Η Rachel και η Darcy είναι κολλητές από μικρές αλλά τόσο διαφορετικές. Η Darcy είναι λίγο τρελιάρα, λίγο party animal, και γενικώς..πετάει στα σύννεφα, ενώ η Rachel είναι στο άλλο άκρο, πολύ πιο υποτονική και πολύ πιο απογοητευμένη από τη ζωή της αφού στα 30 της είναι μόνη σε μια δουλειά που μισεί. Η Darcy παντρεύεται τον Dex, συμφοιτητή της Rachel, που…μαντέψτε…τον ήθελε και η Rachel αλλά τελικά κέρδισε η Darcy. Στο πρώτο τέταρτο της ταινίας μαθαίνουμε το…τεράστιο plot twist ότι και ο Dex ήθελε την Rachel και σε όοοολη την υπόλοιπη διάρκεια της ταινία τους βλέπουμε να συζητάνε και να αναρωτιούνται τι να κάνουν.
Η ταινία είναι τραγική και το ότι προφανώς απευθύνεται μόνο σε γυναίκες, πρέπει να εκνευρίζει τις γυναίκες ακόμα περισσότερο. Το σενάριο είναι ελεεινό, σε όλη τη ταινία παραφουσκωμένο με κάθε είδους κλισέ με εντελώς αχώνευτους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που δε σε ενοχλούσε καθόλου αν και οι τρεις αυτοκτονούσαν στο πρώτο εικοσάλεπτο. Επί 80 περίπου λεπτά η Rachel μία πηδάει τον Dex, μία το μετανιώνει, μετά το συζητάνε επί ώρες και ξανά απ’την αρχή. Και στα ενδιάμεσα παίζει και κάνα ρομαντικό-pop σουξεδάκι…
Αλλά και τεχνικά η ταινία είναι κάκιστη. Η σκηνοθεσία είναι ερασιτεχνική με τον Greenfield να τον έχει…ψιλοπάρει κάτω από καμιά μουριά και έχει αφήσει τη κάμερα στον καφετζή. Και μόνο το γεγονός ότι μια τόσο μικρή σε διάρκεια ιστορία τραβάει 100 ολόκληρα λεπτά είναι απόδειξη ότι ο μοντέρ κάτι άλλο σκεφτόταν αντί να δουλεύει. Οι ερμηνείες είναι μοιρασμένες, η βασική πρωταγωνίστρια Ginnifer Goodwin (Rachel) είναι χειρότερη από ποτέ, ο παντελώς άγνωστος Colin Egglesfield (Dex) μοιάζει να το έσκασε από διαφήμιση της Trident αφού σε όλη τη ταινία, χαρούμενος, λυπημένος, στεναχωρημένος, προβληματισμένος, έχει ακριβώς το ίδιο ύφος του “ακόμα δε μπορώ να πιστέψω ότι με διάλεξαν να παίξω σε ταινία με την Kate Hudson”, και η τεέυταία που έχει τις στιγμές της, άλλοτε πραγματικά δείχνει αυτό που αξίζει και άλλοτε έχει πάρει χαμπάρι σε τι ταινία διάλεξε να παίξει και αυτοδιακωμωδείται. Ο μόνος που ξεφεύγει από τη χαβούζα είναι John Krasinski, που ξεχωρίζει ως ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας αλλά και ως τη καλύτερη ερμηνεία της ταινίας, έστω και αν ακόμα και αυτός καταστρέφεται σε κάποιο σημείο από το σενάριο.
Όσο και να σας πιέσει, η φίλη σας, η γυναίκα σας, η γκόμενά σας, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και πατήστε πόδι γιατί ότι και να σας τάξει, μετά από το Something Borrowed το μόνο που θα αντέχετε να κάνετε είναι είναι έναν τρικούβερτο ύπνο.
2,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου