Devil review

Ο Ινδός σκηνοθέτης M. Night Shyamalan, από αγαπημένος των ανεξάρτητων υποτονικών θρίλερ, έχει γίνει κόκκινο πανί για τους πάντες αφού οι αποτυχίες του δεν έχει τελειωμό αλλά και όρια. Έτσι φαίνεται να αποφάσισε να χαμηλώσει λίγο τον πήχη και να δημιουργήσει μια τριλογία ταινιών υπό τη δικιά του νεοϊδρυθείσα εταιρία παραγωγής Night Chronicles βασισμένες σε υπερφυσικές φοβίες και να δώσει τη σκηνοθεσία τους σε άλλους δημιουργούς. Η πρώτη από αυτές ήταν το Devil, σε σενάριο του Brian Nelson (Hard Candy) και σκηνοθεσία του John Erick Dowdle (Quarantine).

Ένα πρωινό, πέντε άγνωστοι μπαίνουν στο ίδιο ασανσέρ ενός ουρανοξύστη, το ασανσέρ σταματάει και κάθε φορά που το φως σβήνει, ένας τους πεθαίνει. Ο διάβολος είναι μαζί τους, είναι ένας από αυτούς. Έτσι, τόσο απλά, το σκηνικό στήνεται και η ιστορία σιγά σιγά ξετυλίγεται. Ποιοι είναι οι πέντε άγνωστοι. Τι ήρθαν να κάνουν στο κτήριο. Γιατί όλοι τους είναι τόσο κακιασμένοι και ποιος τελικά είναι ο δολοφόνος.

Σου το λέει στο τίτλο, σου τον δείχνει από τα πρώτα σχεδόν λεπτά, όμως και πάλι, η αρχαία μέθοδος της τραγικής ειρωνείας λειτουργεί άψογα. Ξέρεις ότι είναι ο διάβολος, ξέρεις γιατί πεθαίνουν αλλά και πάλι το σενάριο σε κάνει να αναρωτιέσαι. Το όλο σκηνικό των εγκλωβισμένων αγνώστων θυμίζει λίγο του Δέκα Μικρούς Νέγρους και το παιχνίδι, βρες το δολοφόνο παίζεται με ιδιαίτερη μαεστρία. Το στοιχείο του υπερφυσικού και ειδικά η εισαγωγή του θρησκευτικού στοιχείου στη ταινία, αφαιρεί πόντους καθαρής διασκέδασης και ουσιαστικά μας εμποδίζει να δούμε το φινάλε που περιμένουμε.

Τεχνικά, το Devil τα πηγαίνει αρκετά καλά αφού η σκηνοθεσία του Dowdle δεν κάνει ουσιαστικά κοιλιές, έχει αυξανόμενη ένταση και υπολογίζοντας και τα μόλις 80 λεπτά διάρκειας, η ταινία περνάει νεράκι. Το πρόβλημα βρίσκεται όμως στους πέντε εγκλωβισμένους. Η σεναριακή πλοκή υποδείκνυε τους εγκλωβισμένους να έχουν αρκετά ερειστική συμπεριφορά, κάτι που όμως τους κάνει εντελώς αδιάφορους προς το θεατή. Πραγματικά δε σε ενδιαφέρει καθόλου ποιος θα πεθάνει επόμενος και στη τελική γιατί πεθαίνουν, με αποτέλεσμα οι σκηνές τους να είναι με διαφορά οι πιο κουραστικές. Ο συμπαθής αστυνομικός που προσπαθεί να τους απεγκλωβίσει καταφέρνει να κρατήσει το αντίβαρο μέχρι ενός σημείου αλλά στη τελική μοιάζεις να βλέπεις μια ταινία που δε σε ενδιαφέρει τι τελικά θα συμβεί.

Το Devil είναι ένα συνειδητοποιημένο «θριλεράκι». Δε το παίζει έπος, και σε γενικές γραμμές καταφέρνει να κερδίσει τους πόντους του είδους του. Έχει αρκετά μειονεκτήματα που αφαιρούν από την τελική άποψη αλλά τελικά είναι μια «ταινιούλα» που μπορείς να προτείνεις, χωρίς τύψεις, σε οποιονδήποτε για ένα χαλαρό Παρασκευατόβραδο.

5,5/10

 

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας θα ονομάζεται Reincarnate με σκηνοθέτη τον Daniel Stamm του The Last Exorcism.