Μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια πλήρους απραξίας, ο master of shock, John Carpenter επιστρέφει με το The Ward, ένα low budget horror, με το οποίο πραγματικά δε ξέρουμε αν θέλει να ξαναφέρει το όνομά του στο προσκήνιο ή απλά έκανε μια αρπαχτή επειδή βαρέθηκε τη σύνταξη…
Πρέπει αρχικά να τονίσω ότι αντίθετα με τις περισσότερες ταινίες του, το The Ward δεν είναι δικό του σενάριο αλλά κάποιων Michael και Shawn Rasmussen. Βρισκόμαστε στο 1966, η Kristen είναι μια κοπέλα που βρίσκεται κυνηγημένη στο δάσος. Όταν φτάνει σε ένα αγροτόσπιτο, του βάζει φωτιά χωρίς προφανή λόγο, συλλαμβάνεται και κλείνεται στη ψυχιατρική κλινική North Bend. Ενώ προσπαθεί να καταλάβει ποια είναι και γιατί την έκλεισαν εκεί, έρχεται σε επαφή με τις υπόλοιπες ασθενείς αλλά και με την περίεργη ιστορία της Alice μιας ασθενούς, της οποίας το φάντασμα την κυνηγάει! Η Kristen θέλει να ενώσει τα κομμάτια του παζλ αλλά οι ψυχιατρικές μέθοδοι της εποχής αλλά η ασυνεργασία των ασθενών δεν βοηθάνε, μέχρι που αρχίζουν οι ανεξήγητοι θάνατοι και πρέπει να βρει τρόπο να ξεφύγει.
Όσο παρακολουθούσα την ταινία προσπαθούσα να δικαιολογήσω την, όλο και αυξανόμενη αρνητική εντύπωση, λέγοντας ότι αυτός είναι ο Carpenter και δεν θα έπρεπε να περιμένω κάτι παραπάνω. Έχοντας φυσικά άδικο, δεν κατάφερα να με πείσω. Το The Ward είναι μια πραγματικά κακή ταινία και φταίνε όλοι με πρώτον και κύριο τον σκηνοθέτη. Μπορεί το σενάριο να μην είναι δικό του αλλά δε μπορώ να δεχτώ ότι ένας Carpenter που έχει γράψει τα σενάρια τόσων ταινιών, να μη μπορεί να επέμβει και να βελτιώσει τον αχταρμά των Rasmussen, και στο κάτω κάτω της γραφής, ας μη δεχόταν να το σκηνοθετήσει, άρα έχει την πλήρη ευθύνη και για το κάκιστο σενάριο. Ψυχιατρικές μέθοδοι βασανισμού, ασθενείς που μοιάζουν υπερβολικά φυσιολογικές για κλινική, αδυναμία να κεντράρει σε ένα θέμα πηδώντας από τα απάνθρωπα ηλεκτροσόκ στο τρομακτικό φάντασμα χωρίς να ξέρει τι θέλει να μας πει. Το τέλος μπορεί εν μέρει να δίνει μια κάποια δικαιολογία για τον χάος αλλά το μόνο που αφήνει στο θεατή είναι η επιθυμία να κλείσει τους σεναριογράφους σε ένα αντίστοιχο ίδρυμα και ως ένας άλλος William Atherton να φωνάξει «Up the voltage!».
Τα πράγματα όμως γίνονται ακόμα χειρότερα στη σκηνοθεσία και στις ερμηνείες. Ναι, υπάρχουν οι φτηνές τρομάρες του Carpenter που όλοι περιμένουμε και ψιλοαπολαμβάνουμε αλλά από κει και πέρα άβυσσος. Όλη η ταινία μοιάζει να γυρίστηκε σε μία λήψη. Οι ηθοποιοί κοιτάνε πίσω να ελέγξουν αν ήταν σωστοί στους χρόνους τους, και απαγγέλουν τα λόγια τους λες και εκείνη τη στιγμή προσπαθούν να μάθουν τις ατάκες τους. Πλήρη απουσία μυστηρίου με μοναδικό θετικό την αρκετά καλή μουσική που θύμιζε τον παλιό καλό Carpenter αλλά όπως τελικά βλέπουμε στα ending credits, ΔΕΝ ήταν του Carpenter!
Ξεχάστε τα Halloween και The Thing. Αν περιμένετε κάτι αντίστοιχο, θα αποχωρήσετε στο πρώτο 20λεπτο. Αλλά, για να πω την αλήθεια, ότι και να περιμένετε, δύσκολα να μην απογοητευτείτε από το θέαμα. Το The Ward είναι μια πραγματικά κακή ταινία από τη κρυφή μέχρι τα νύχια και μάλλον θα πρέπει ο Carpenter να γυρίσει στη κουνιστή πολυθρόνα του.
3/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου