The Tree [Το Δέντρο που Ψιθύριζε] review

Έκανε τη πρεμιέρα του σαν ταινία λήξης του περσινού φεστιβάλ των Καννών όπου μετά το τέλος της δέχτηκε ένα 7λεπτο standing ovation. Από τότε όμως, πέρασε από πολλά φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και το Θεσσαλονίκης χωρίς να κάνει ιδιαίτερα αισθητή τη παρουσία του. Τελικά το Δέντρο της Julie Bertuccelli αξίζει τη προσοχή μας ή καλύτερα να το κόψουμε απ’ τη ρίζα…

Η Dawn ζει ευτυχισμένα με το σύζυγο της Peter και τα τέσσερα παιδιά τους στα περίχωρα μιας αγροτικής κωμόπολης στα ανατολικά της Αυστραλίας. Χωρίς καμιά προειδοποίηση, ο Peter πεθαίνει από καρδιακό. Η Dawn κλείνεται επί μήνες στον εαυτό της θρηνώντας, με τα παιδιά της να προσπαθούν να συνέλθουν και να αντιδρούν το καθένα διαφορετικά. Η 8χρονη Simone είναι πεπεισμένη ότι ο πατέρας της έχει μετενσαρκωθεί στον πανέμορφο τεράστιο φίκο που βρίσκεται δίπλα από το σπίτι τους και περνάει όλη τη μέρα της εκεί πείθοντας εν μέρει και την Dawn δίνοντάς της ένα διέξοδο από τον θρήνο. Όταν όμως οι ρίζες του δέντρου γίνονται τόσο μεγάλες που κοντεύουν να καταστρέψουν το σπίτι, το δέντρο πρέπει να κοπεί και σε συνδυασμό με έναν νέο άντρα που μπαίνει στη ζωή της Dawn, η Simone θα κάνει τα πάντα για να μην επιτρέψει να κόψουν το δέντρο της, τον πατέρα της.

Αν και τυπικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως παιδικό δράμα, η πραγματικότητα απέχει αρκετά…αλλά ταυτόχρονα όχι και τόσο πολύ. Τα γεγονότα που συμβαίνουν στη κεντρική ιστορία είναι ιδιαίτερα περιορισμένα και δευτερεύουσες ιστορίες μπαίνουν στο πλάνο που θεωρητικά θα έπρεπε να έδιναν ένα επιπλέον βάθος αλλά ταυτόχρονα αφαιρούν και τη συγκινησιακή φόρτιση που θα έπρεπε να προκαλέσει η ταινία στο σύνολό της. Η σχέση της Simone με το δέντρο αν και σεναριακά πειστική δε καταφέρνει να μας προκαλέσει τη συγκίνηση. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν καν οι σκηνές που θα μπορούσαν να την προκαλέσουν κάνοντας το όλο θέαμα ρηχό και αποστασιοποιεί τον θεατή.

Μπορεί σαν σύνολο να μην επιτυγχάνει το στόχο της αλλά στον τεχνικό τομέα τα καταφέρνει εξαιρετικά και μας κρατάει άνετα σε όλη τη διάρκειά της. Από την εξέλιξη της ιστορίας που εκεί που βλέπεις την ανία να έρχεται, εκεί σε ξυπνάει, μέχρι την εξαιρετική φωτογραφία, τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες της Charlotte Gainsbourg και κυρίως της μικρής Morgana Davies που εντυπωσιάζει ως μικρή Simone.

Το The Tree μοιάζει να πάσχει από ατολμία. Ατολμία να προκαλέσει, να δώσει λίγο βάθος στους χαρακτήρες, να συγκινήσει και τελικά να εντυπωσιάσει. Μοιάζει να ικανοποιείται από τα λίγα, και τελικά μένει σε αυτά.

5/10