Prince of Persia: The Sands of Time review

Video games to movie adaptations, μια πικρή ιστορία του Hollywood. Εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί να φέρει τα αγαπημένα μας παιχνίδια στη μεγάλη οθόνη με σχεδόν καταστροφικά αποτελέσματα. Οι περισσότεροι μιλάνε για κατάρα ή πιο απλά ότι είναι αδύνατο λόγω διαφοράς βάθους σεναρίου μεταξύ ενός παιχνιδιού και μιας ταινίας. Εγώ ανήκω (ή τουλάχιστον άνηκα) σε αυτούς που πιστεύουν ότι σε όλες τις μέχρι τώρα προσπάθειες, η αποτυχία οφειλόταν πάντα σε ανθρώπινο λάθος ή ανικανότητα. Πάντα κάτι έκαναν λάθος, λάθος επιλογή σκηνοθέτη ή σεναριογράφου ή πιο συχνά, δεν έπαιρναν τα projects στα σοβαρά γιατί όσο και να με ενοχλεί, οι συγκεκριμένες ταινίες έχουν ένα συγκεκριμένο κοινό που δύσκολα μπορεί να αυξηθεί

.

Το Prince of Persia δεν αποτελεί απλά ένα παιχνίδι, αλλά σημαντικό μέρος της video-games industry, με το πρώτο μέρος της να έχει κυκλοφορήσει το 1989 και από τότε έχουμε δει άλλα 8 συνέχειες με το τελευταίο να έχει κυκλοφορήσει πολύ πρόσφατα (αλλά να μην είναι βασισμένο στη ταινία) με 2 reboots ανάμεσα. To Sands of Time κυκλοφόρησε το 2003 και σήμανε τη μεγάλη επιστροφή του πρίγκιπα και ουσιαστικά τη μεγαλύτερη επιτυχία της σειράς. Βασισμένο σε αυτό το παιχνίδι, και όχι γενικά στη σειρά είναι και η ομώνυμη ταινία που μόλις κυκλοφόρησε και στη χώρα μας με την ελπίδα να σπάσει τη κατάρα. Η εμπλοκή ενός τόσο μεγάλου παραγωγού όπως ο Jerry Bruckheimer και τα studio της Disney έδωσαν ελπίδες ότι όχι μόνο να ξεφύγει της κατάρας αλλά θα γίνει και box-office smash hit. Σταδιακά οι προσδοκίες έγιναν ακόμα μεγαλύτερες με τις ανακοινώσεις του βετεράνου Mike Newell που μας έχει δώσει τα Harry Potter and the Goblet of Fire, Donnie Brasco και Four Weddings and a Funeral στη καρέκλα του σκηνοθέτη, τους Jake Gyllenhaal και Gemma Arterton στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και τους καταξιωμένους Ben Kingsley και Alfred Molina στο πλευρό τους. Η ικανοποίηση ολοκληρώθηκε και για την πλευρά των gamers όταν μάθαμε ότι υπεύθυνος σεναρίου είναι ο Jordan Mechner, δημιουργός της σειράς PoP.

Ο Dastan είναι ένας ορφανός πιτσιρικάς που ζει στις παράγκες μιας αρχαίας Περσικής πόλης και από τύχη βρίσκεται υιοθετημένος από το Βασιλιά της Αυτοκρατορίας, Sharaman. Ο Dastan μεγαλώνει μαζί με τα δύο αδέρφια του και επιδεικνύει σπουδαίες ικανότητες στη μάχη εκμεταλλευόμενος τις free-running δυνατότητες του προκαλώντας το θαυμασμό αλλά και τη ζήλια. Η αδικαιολόγητη απόφαση του μεγαλύτερου γιου και διαδόχου του θρόνου να επιτεθεί στην ιερή πόλη του Alamut με τη δικαιολογία ότι πουλάει οπλισμό στους εχθρούς, τον βρίσκει αντίθετο αλλά σαν σωστός αδερφός ακολουθάει και βοηθάει στην κατάληψη της πόλης όντας μάλιστα καταλυτικός παράγοντας της επίθεσης. Σαν δώρο στο βασιλιά για την κατάκτηση προσφέρει μια ιερή κάπα η οποία όμως αποδεικνύεται δηλητηριασμένη και προκαλεί το θάνατο του βασιλιά και την επικήρυξη του Dastan ως δολοφόνο. Στη προσπάθεια του να αποδείξει την αθωότητά του έχει στο πλευρό του την πριγκίπισσα Tamina, ιερή φύλακα της πόλης του Alamut που ξέρει το μυστικό που κρύβεται κάτω από τη πόλη και τι ακριβώς είναι η άμμος του χρόνου αλλά και τον σεΐχη Amar, έναν απατεώνα εμπόρου που διοργανώνει αγώνες με στρουθοκαμήλους!

Παραμύθια της Χαλιμάς… με τη καλή έννοια. Κρατώντας τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού όπως την άμμο του χρόνου και τις δυνατότητες της, και αλλάζοντας σχεδόν όλα τα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά από ονόματα μέχρι τοποθεσίες και καταστάσεις ώστε να μετατραπεί  από μια ιστορία ενός παιχνιδιού σε ένα παραμυθένιο κινηματογραφικό έπος, ο Mechner με τους σεναριογράφους Boaz Yakin, Doug Miro και Carlo Bernard φτιάχνει μια ικανοποιητική ιστορία που έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενός καλού blockbuster όπως έντονη δράση, ψευτο-plot twists, χιούμορ, δραματικότητα και ένα παραμυθένιο φινάλε. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο καλά όσο ακούγονται. Η ιστορία ξέρεις πως ακριβώς θα εξελιχθεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό με αποτέλεσμα να κάνει όλες τις story-driven σκηνές να είναι ιδιαιτέρως κουραστικές μιας και ξέρουμε τι ακριβώς θα πούνε και απλά τους ακούμε να το λένε. Σκηνοθετικά , ο Newell είναι ικανοποιητικός με εντυπωσιακά μαγικά πλάνα και έντονες σκηνές δράσης αλλά και εδώ τα μειονεκτήματα είναι αρκετά με κυριότερο, εκτός από το κακό μοντάζ, τα κακοφτιαγμένα μεγάλης έκτασης ειδικά εφέ. Τα κοντινά εφέ όπως αυτό που χρησιμοποιείται κατά τη χρήση του dagger of time είναι εξαιρετικά αλλά τα αντίστοιχα κατά τη διάρκεια των parkour σκηνών είναι κάκιστα καταστρέφοντας σχεδόν τις εντυπωσιακές κατά τ'άλλα σκηνές μεταξύ των οποίων και μίας από τις τελικές σκηνές που τόσο διαφημίστηκε και στο trailer. Όσο για τους πρωταγωνιστές, πολλές ήταν οι φωνές που διαμαρτύρονταν πως μπορούσαν να πείσουν οι Gyllenhaal και Arterton για Πέρσες. Απλά δε μπορούν, ειδικά η ολόλευκη Αγγλίδα Arterton αλλά αυτό δε νομίζω ότι θα ενοχλήσει κανέναν. Παρ’όλα’ αυτά και οι δύο τους τα καταφέρνουν ιδιαιτέρως καλά χωρίς όμως να είναι ιδιαιτέρως διασκεδαστικοί. Η πανέμορφη Gemma σχεδόν δε κουνάει το δαχτυλάκι της και απλά συμπορεύεται με τον πρίγκιπα προσπαθώντας να σώσει το κόσμο και ο Jake έχει ένα ρόλο που περισσότερο θυμίζει τον Will Turner παρά τον Jack Sparrow όπως πολλοί ήλπιζαν. Πολύ καλός (άλλωστε είναι ο Donnie Darko) αλλά τίποτα που μπορεί να κάνει το χαρακτήρα του αξιομνημόνευτο. Άξιος αναφορά είναι ο Alfred Molina σε ένα ρόλο απατεωνίσκου-εμπόρου-σεΐχη που μπορεί επίσης να έχουμε ξαναδεί αλλά είναι πραγματικά αγνώριστος, και εξαιρετικά διασκεδαστικός σε μια θεότρελη ημιάγρια ερμηνεία.

Το Prince of Persia: The Sands of Time είναι ένα αρκετά διασκεδαστικό παραμύθι που έχει πολλά αντικειμενικά πλεονεκτήματα και άλλα τόσα μειονεκτήματα για να το καταστρέψουν. Τελικά δε καταφέρνει να υπερνικήσει το ένα το άλλο και παρακολουθούμε μια εντυπωσιακή ισοπαλία. Με μεγάλο πλεονέκτημα το ευρύ κοινό στο οποίο απευθύνεται και εκμεταλλευόμενο το όνομα των Πειρατών της Καραϊβικής και του Jerry Bruckheimer, πραγματικά ελπίζω να γίνει εμπορική επιτυχία ώστε να ξαναδούμε το Πρίγκιπα στις οθόνες μας για κάτι ακόμα καλύτερο.

 

6/10