Ghost Town [Κατά Λάθος Φάντασμα] review

Όταν πριν λίγους μήνες κατηγορούσα τον Ricky Gervais και το Cemetery Junction, έγινα δέκτης μηνυμάτων μίσους ότι δε μπορώ να κρίνω έναν τόσο ταλαντούχο κωμικό από μία ταινία, έστω και και αν αυτή είναι 100% δικό του δημιούργημα, πρέπει να προσθέσω εγώ. Και έτσι είπα να δώσω μια ευκαιρία σε μια προηγούμενή του ταινία, το Ghost Town του 2008, η πρώτη αμερικάνικη παραγωγή στην οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.

O Bertram Pincus είναι ένα ιδιόρρυθμος οδοντίατρος. Μονόχνοτος, αντικοινωνικός, αγενής και φυσικά μόνος. Κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης ρουτίνας στην οποία υποβλήθηκε, ένα λάθος προκαλεί τον προσωρινό θάνατό του για εφτά λεπτά και όταν συνέρχεται κάτι έχει αλλάξει στη ζωή του, βλέπει νεκρούς! Πεθαμένους που για κάποιο λόγο δε μπορούν να “ησυχάσουν” γιατί άφησαν κάτι ανολοκλήρωτο στο ζωή τους. Ο Pincus γίνεται πόλος έλξης με αράδες νεκρών να ζητάνε τη βοήθειά τους και ο γιατρός αφού αρχικά δε πιστεύει στα μάτια του, τους αρνείται πεισματικά, όμως αυτοί επανέρχονται. Ο Frank, ένας άντρας που μόλις πέθανε γίνεται στενός κορσές του Bertram ζητώντας να βοηθήσει τη γυναίκα του να απαλλαχτεί από τον νέο της σύντροφο με αντάλλαγμα να πείσει τους υπόλοιπους νεκρούς να τον αφήσουν ήσυχο.

Το Ghost Town είναι ένα αισθηματικό κωμωδιόδραμα γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον David Koepp, σεναριογράφο τεράστιων επιτυχιών όπως Jurassic Park, Mission: Impossible, Spider-Man αλλά σκηνοθέτης μάλλον αδιάφορων ταινιών όπως Stir of Echoes και Secret Window. Δε μπορώ να μη συγκρίνω τον Pincus (Pink-Ass?) με τον Gregory House, τον γνωστό γιατρό της τηλεοπτικής σειράς House MD. Όμως ο Pinncus τα μπερδεύει λίγο αφού αλλάζει χαρακτήρα υπερβολικά εύκολα και με ενοχλητικά γλυκανάλατο τρόπο.

Στο σύνολό της, η ταινία πλημυρίζει με κλισέ. Ο μοναχικός περίεργος που ερωτεύεται, οι συμπτώσεις, και το αναμενόμενο κύμα καλοσύνης. Όμως δεν είναι όλα τόσο άσχημα. Το χιούμορ του αν και σε μικρές δόσεις είναι αρκετά πετυχημένο, οι χαρακτήρες και κυρίως η, συνήθως αχώνευτη, Téa Leoni είναι ιδιαιτέρως συμπαθείς και τελικά αυτό που μένει είναι ένα ανώδυνο, εύπεπτο 100λεπτο.

5,5/10