127 Hours [127 Ώρες] review

Μετά τη τεράστια, και μάλλον αναπάντεχη, επιτυχία του Slumdog Millionaire, ο Danny Boyle δε κάνει τη χάρη στους φανς με το πολυαναμενόμενο 28 Μήνες Μετά… αλλά αποφασίζει να ασχοληθεί με την αληθινή ιστορία, τη περιπέτεια του Aron Rarlston.

Ο Aron είναι ένας νέος ορειβάτης που ζει μέσα στο κίνδυνο του χόμπι του. Είναι υπερβολικά σίγουρος για τον εαυτό του και ρισκάρει τη κάθε στιγμή. Ένα Σάββατο λοιπόν ξεκινάει για μια “βόλτα” στα φαράγγια της Utah. Με τον απολύτως βασικό εξοπλισμό και χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν φεύγει για μία “περιπέτεια ρουτίνας”. Ένα στραβοπάτημα, ένας χαλαρός βράχος και βρίσκεται ξαφνικά εγκλωβισμένος με το χέρι του σφηνωμένο στα βράχια. 127 ώρες αποκλεισμού, οριακής απελπισίας με ελάχιστα εφόδια μέχρι το διαφαινόμενο απονενοημένο…

Αν και, όπως φαντάζομαι, η αληθινή ιστορία του Ralston δεν είναι γνωστή σε πολλούς, έγινε το “δημοσιογραφικό” λάθος την αποκάλυψής της, και μάλιστα σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια από τη στιγμή που πρωτοανακοινώθηκε η ταινία από τον σκηνοθέτη. Άρα αναγκαστικά, πας να δεις μια ταινία που λίγο-πολύ ξέρεις τι θα γίνει σε όλη τη διάρκειά της και ειδικότερα στο φινάλε της. Παρ' όλα ταύτα, χάρη στην πάντα εξαιρετική σκηνοθεσία και μοντάζ των Boyle και Harris, η ταινία στη μεγαλύτερη διάρκειά της είναι απίστευτα διασκεδαστική, έντονη, γρήγορη, δυνατή με πανέξυπνες αλλαγές ρυθμού και διάθεσης ώστε να μη κουράζει. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την εξαιρετική μουσική του υποψήφιου για Όσκαρ, A.R. Rahman, το ανατριχιαστικά υπνωτιστικό τραγούδι της Dido που μας θυμίζει λίγο το θρίαμβο της Annie Lennox με το Into The West, και την εξαιρετική ερμηνεία του (αχώνευτου μεν, ταλαντούχου δε) James Franco συμπληρώνουν μια από τις πιο γεμάτες κινηματογραφικά ταινίες της χρονιάς.

Ο λόγος όμως που τελικά, οι 127 Ώρες θεωρούνται αουτσάιντερ σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες είναι η φτωχή ιστορία. Μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι ενδιαφέροντα οπτικά αλλά αυτές οι 127 ώρες είναι πραγματικά άδειες. Οι προσπάθειες του Aron για να απεγκλωβιστεί είναι ουσιαστικά μόλις 2-3 σε διάστημα 5 ημερών και όλη την υπόλοιπη διάρκεια παρακολουθούμε τον αγώνα του να επιβιώσει κάνοντας οικονομία το ελάχιστο νερό που έχει στο παγούρι, καταγράφοντας στη κάμερά του τη κατάστασή του παραδεχόμενος τα λάθη του και όταν πια περνάνε οι μέρες, τις παραισθήσεις/σκέψεις της ζωής τους η οποία δεν έχει σχεδόν κανένα ενδιαφέρον. Η σχέση με τους γονείς του, τα παιδικά του χρόνια, η γκόμενα που παράτησε και ίσως δεν έπρεπε και τα λοιπά και τα λοιπά. Βέβαια από τη στιγμή που η αληθινή ιστορία του Aron είναι έτσι, δε μπορούσε να βάλει ο Boyle κάτι παραπάνω αλλά θα μπορούσε να πάρει το ρίσκο να κόψει τις αδιάφορες σκηνές έστω και αν το τελικό αποτέλεσμα ήταν μικρότερο από 85 λεπτά. Η ίδια απουσία ιστορίας δε δίνει την ευκαιρία και στον Franco να ξεδιπλώσει το ταλέντο του αφού στο μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας βρίσκεται καθηλωμένος και σχετικά άφωνος.

Λίγο πριν τελειώσω, θα πρέπει να προειδοποιήσω ότι το φινάλε είναι αφάνταστα έντονο, ανατριχιαστικό και ψυχοβγαλτικό που δικαιολογεί τις φήμες για λιποθυμίες και κρίσεις πανικού. Be prepared…

Οι 127 ώρες ήταν βασανιστικές για τον Aron Ralston αλλά τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκειά τους δεν έφταναν για να χαρακτηρίσει ως αριστούργημα την ταινία του Boyle. Παρά όμως τη μεγάλη κοιλιά, που όμως δεν καταντάει σε κανένα σημείο βαρετή, η ταινία είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες της χρονιάς.

7/10