Get Him to the Greek (Σηκωτός για τη Συναυλία) review

Ακόμα μία εισαγωγή για την κατάντια στην οποία έχει κατρακυλήσει η αμερικάνικη “εμπορική” κωμωδία χάρη στον ένα και μοναδικό Judd Apatow. Ε, δε νομίζω ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω…Αυτά!

Ο Aldous Snow είναι ένας ροκ σταρ που τα τελευταία χρόνια λόγω μια τεράστιας αποτυχίας, έχει ξεμείνει να μένει με τη μάνα του, να σνιφάρει και να πίνει ότι βρίσκει. Όμως κάποτε ο Snow ήταν superstar με τεράστιες πωλήσεις και συναυλίες, και με αφορμή τη 10τη επέτειο από μια επιτυχημένη συναυλία που έκανε στο Greek Theatre (συναυλιακός χώρος στο Λος Άντζελες, καμία σχέση με Ελλάδα), ο Aaron Green, ένας υπαλληλάκος μιας μεγάλης δισκογραφικής που πάει από το κακό στο χειρότερο, σκέφτεται να επαναλάβει εκείνη τη συναυλία και μαζί να αναβιώσει και τη καριέρα του Snow. Έτσι ο Aaron έχει 76 ώρες για να φέρει τον ιδιόρρυθμο Aldous από το Λονδίνο στο Λος Άντζελες και να τον κρατήσει αρκετά νηφάλιο για τη συναυλία.

Τυπικά, το Get Him to the Greek δεν έχει καμία σχέση με το Forgetting Sarah Marshall, του ιδίου σκηνοθέτη (Nicholas Stoller) αλλά ουσιαστικά αποτελεί το spin-off του με κοινό χαρακτήρα τον του Aldous Snow (Russell Brand), όπου εδώ έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το Forgetting Sarah Marshall είναι από τις σχετικά λιγότερο κακές ταινίες του είδους και ήλπιζα να τα καταφέρει τουλάχιστον το ίδιο καλά και το Greek. Όμως η απουσία του Jason Segel στο σενάριο είναι εμφανής αφού το Greek είναι ακόμα μία ταινία του Judd Apatow που απλά δεν έχει σκηνοθετηθεί από τον ίδιο αλλά ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες του. Χοντροκομμένα αστεία, ενήλικες καταστάσεις για ανήλικους θεατές, σεξιστικά “αστείες” καταστάσεις που μόνο αστείες δεν είναι, και ουσιαστική απουσία πλοκής. Σε όλη τη ταινία ο Jonah Hill προσπαθεί να κρατήσει τα χαλινάρια του Russell Brand με αποτέλεσμα το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή τον Hill να κυλάει στη κραιπάλη. Και ξανά από την αρχή, και ξανά και ξανά… Και όλα αυτά χωρίς ίχνος καλού χιούμορ.

Δε νομίζω ότι οποιοσδήποτε μη έφηβος θα χαζογελάσει πάνω από δύο φορές…τόσες ήταν μόνο οι φορές που κατάφερα να γελάσω εγώ και αυτές αποτελούν όπως ήταν αναμενόμενο και τις καλύτερες στιγμές του Greek. Αυτές, σε συνδυασμό με την αρκετά καλή original μουσική που υπάρχει αρκετά στη ταινία και σε πείθει ότι ο Aldous θα μπορούσε να είναι rock star, είναι οι μόνοι δύο λόγοι που θα πρότεινα σε κάποιον να δει τη ταινία. Αν δε λατρεύετε το “χιούμορ” του Apatow, μείνετε μακριά…

4/10