Αν και ελάχιστοι πιστέυω είναι αυτοί που δε γνωρίζουν, τουλάχιστον τα βασικά, για την ταινία, αξίζει να αναφερθώ στο εκλεκτό cast & crew. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο musical του Broadway των Stephen Sondheim, Hugh Wheeler με την μεταφορά του σεναρίου να έχει κάνει ο John Logan (The Aviator, The Last Samurai) σε σκηνοθεσία του μεγάλου Tim Burton ( τι να πρωτοθυμηθείς...). Και για να περάσουμε στο cast, πρωταγωνιστούν οι Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Alan Rickman. Μαζί τους οι Timothy Spall, Sacha Baron Cohen, Jamie Campbell Bower, Laura Michelle Kelly, Jayne Wisener και ο μικρός Ed Sanders.
Η ιστορία θέλει το νεαρό ζευγάρι Barker (Depp-Kelly) να διαλύεται μετά την παρέμβαση του διαβολικού δικαστή Turpin (Rickman) που κατηγόρησε τον Benjamin για...κάτι με αποτέλεσμα αυτός να φύγει από το Λονδίνο και την γυναικά του με το νεογέννητο παιδί του να μείνουν πίσω με τον δικαστή. Μετά από 15 βασανιστικά χρόνια, ο Benjamin γυρίζει πίσω πραγματικά χτυπημένος από τις καταστάσεις, έτοιμος να πάρει εκδίκηση και να ξαναβρεί την οικογένειά του με καινούριο όνομα και πρόσωπο ως ο διαβολικός μπαρμπέρης Sweeney Todd. Μαθαίνει ότι η γυναίκα του πήρε φαρμάκι και η κόρη του (Wisener), κοπελάρα πια, μένει στο σπίτι του δικαστή ως προστατευόμενη του. Ο Todd βρίσκει το σπίτι που έψαχνε στην σοφίτα της ημίτρελης Mrs. Lovett (Bonham Carter) και ανοίγει το μπαρμπέρικο που θα αποτελέσει και το κέντρο του σχεδίου εκδίκησης.
Η ταινία είναι 100% musical όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της στο trailer. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα musicals, έχω λατρέψει το Moulin Rouge, μου έχει αρέσει αρκετά το Chicago και το Across the Universe και ακόμα περισσότερο το Once αλλά πραγματικά εδώ θα ΕΠΡΕΠΕ να αφαιρεθούν οποιαδήποτε στοιχεία musical μιας και ήταν αυτά που πραγματικά χαντάκωσαν την ταινία. Ήταν παράωρα, άρρυθμα, είχαν ασυγχρόνιστους στίχους, οι φωνές των ηθοποιών ήταν απλά ανεκτές και γενικά...είναι μερικές φορές να απορείς γιατί ενώ βγαίνουν τόσες πολλές αμερικανιές, δε μπορούσε και εδώ ο Burton να κάνει μια υπαναχώρηση και να αφαιρέσει τα στοιχεία musical και να γίνει ένα εξαιρετικό mystery horror. Δυστυχώς αυτά τα στοιχεία την έφεραν σε ένα τέτοιο σημείο που αν δεν ήταν η γνωστή goth σκηνοθεσία και ατμόσφαιρα του Burton, η ταινία θα περνούσε απαρατήρητη.
Όσο για τις ερμηνείες, πραγματικά δεν υπάρχουν γιατί τα "μιλητά" λόγια της ταινίας είναι ελάχιστα και όσο καλά και να υποδύονται κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, τα πάντα καταστρέφονται από αυτά καθ'αυτά τα τραγούδια.
Μεγάλη απογοήτευση και σίγουρα η χειρότερη συνεργασία Burton-Depp.
6/10
Τι να πεις τώρα για αυτή την ταινία...Σκέφτηκα ότι δεν της αξίζει καν να γράψω την κριτική μου αλλά τελικά λέω, άντε ας γράψω πέντε λόγια μπας και σώσω κανέναν.
Πρόκειται για την τελευταία (ελπίζω) ταινία του 84χρονου Sidney Lumet (Find Me Guilty, Serpico) σε σενάριο (λέμε τώρα...) κάποιου Kelly Masterson που εδώ κάνει το ντεμπούτο του. Το cast, δυστυχώς, είναι εκλεκτότατο με τους Philip Seymour Hoffman, Ethan Hawke, Albert Finney και Marisa Tomei να πετάνε στα σκουπίδια την ώρα και το ταλέντο τους.
Η ιστορία θέλει τα δύο αδέρφια Andy και Hank Hanson (Hoffman, Hawke) να χρειάζονται επειγόντως χρήματα ο καθένας για τους λόγους του και αποφασίζουν να ληστέψουν την οικογενειακή τους επιχείρηση, ένα κοσμηματοπωλείο. Η προσπάθεια πάει εντελώς στραβά μιας και η μάνα τους που είναι εκείνη τη στιγμή εκεί αντιστέκεται. Τελικά δεν παίρνουν τα λεφτά και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καθένας μπλέκεται μιας και προσπαθούν ταυτόχρονα να μην τους ανακαλύψουν. Αυτά...Δεν κάνω πλάκα, αυτή είναι η ιστορία 2 ωρών ταινίας. Μόνο αυτή.
Ο Lumet δείχνει την ίδια ιστορία ξανά και ξανά και ξανά από τα μάτια κάθε χαρακτήρα και πραγματικά η κάθε οπτική είναι χειρότερη από την άλλη. Αργή, βαρετή, χωρίς να λέει τίποτα το καινούριο η κάθε μια.
Είναι απίστευτο πως μέσα σε 2 βδομάδες, από εκεί που μετά το Charlie Wilson's War, ήθελα να δω ότι έχει κάνει ο Hoffman, εδώ πραγματικά τον σιχάθηκα μιας και οι δικιές του sequence ήταν οι πιο αργές και βαρετές και πραγματικά ήθελα να σηκωθώ να φύγω από την αίθουσα. Οι αντίστοιχες του Hawke είναι ελαφρώωωως πιο ενδιαφέρουσες με αποτέλεσμα να είναι ο μόνος που σώζεται από όλη αυτή τη φούσκα.
Πριν αποφασίσω να την δω, διάβασα από πολλούς ότι ήταν η μεγάλη αδικημένη των Oscar. Συμφωνώ ότι ήταν αδικημένη αλλά όχι των Oscar αλλά των Razzies. Avoid at all costs...
3,5/10
Christina Ricci. Christina Ricci σε παραμύθι. Christina Ricci σε παραμύθι που από το trailer θυμίζει αρκετά Tim Burton. Ε, δε χρειαζόταν τίποτα παραπάνω για να δω την ταινία που ακούει στο όνομα, Penelope. Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Mark Palansky που μέχρι τώρα στο βιογραφικό του είχε μόνο assistant director δουλειές σε ταινίες όπως The Amityville Horror και The Island. Συμπρωταγωνιστούν οι James McAvoy, Catherine O'Hara, Peter Dinklage, Simon Woods, Richard E. Grant και σε μικρότερους αλλά χαρακτηριστικότατους ρόλους η Reese Witherspoon (που είναι και παραγωγός της ταινίας) και ο Nick Frost (το έτερον ήμισυ του Simon Pegg στα Shaun of the Dead και Hot Fuzz). Το σενάριο είναι του τηλεοπτικού Leslie Caveny που μέχρι τώρα έχει γράψει σενάρια μόνο για τηλεοπτικές σειρές όπως Everybody Loves Raymond και Mad About You.
Η ταινία δυστυχώς δεν είναι παραμύθι αλλά παραμυθάκι. Δεν υπάρχει σεναριακό background, οι χαρακτήρες είναι πέρα για πέρα χάρτινοι, δεν δίνεται εξήγηση για τίποτα, και παρουσιάζονται καταστάσεις που πρέπει να πιστέψεις ότι μπορεί να είναι αληθινές παρόλο που η παραγωγή δεν προσπάθησε καθόλου για να τις παρουσιάσει για τέτοιες. Η Penelope (Ricci) είναι κόρη πλούσιας οικογένειας και έχει την ατυχία να είναι καταραμένη από μια προ-προ-προ-γιαγιά που δεν ήθελε τότε έναν γάμο και καταράστηκε το πρώτο κορίτσι που θα γεννηθεί να μοιάζει με γουρούνι (κοίτα φαντασία η γριά). Έτσι παρόλο που πέρασαν αρκετές γενιές από τότε, η Penelope είναι το πρώτο κορίτσι και είναι αυτό που πάνω του έπεσε και η κατάρα η οποία μπορεί να λυθεί όταν το κορίτσι παντρευτεί με γαλαζοαίματο. Έτσι έχει αυτιά και μύτη γουρουνιού. Τα αυτιά δεν παρουσιάζονται καθόλου στην ταινία εκτός από το σημείο που δείχνει τη γέννησή της μιας και σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια είναι κάτω από τα μαλλιά της. Και έτσι μένουμε με μια μύτη...μόνο μια μύτη. Καλοσχεδιασμένη και καλοτοποθετημένη αλλά μια μύτη που δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις κραυγές αγωνίας και τρόμου που βγαίνουν από τα λαρύγγια των υποψήφιων γαμπρών. Πρέπει απλά να πιστέψεις ότι αυτό που βλέπεις είναι τρομακτικό μιας και δεν προσπάθησαν καθόλου να το πετύχουν αφήνοντας την υπόλοιπη Ricci όχι απλά "μη-γουρουνίσια" αλλά κούκλα που κάνει ρίχνει κάθε προσπάθεια φαντασίας στο κενό. Και επιμένω σ' αυτό μιας και η μισή ταινία περνάει παρουσιάζοντας ακριβώς αυτό, πως οι γαμπροί τρομοκρατούνται στην όψη της. Μέχρι να έρθει ο ξεπεσμένος αλλά γαλαζοαίματος Max (McAvoy) να κάνει τον ερωτευμένο για να πάρει την προίκα...ε, και η συνέχεια είναι η κλασσική κάθε παραμυθιού.
Το καλό είναι ότι κάπου εδώ τελειώνουν και τα αρνητικά της ταινίας μιας και ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί κάνουν το παν για να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα. Φανερά επηρεασμένος από μεγάλους σκηνοθέτες όπως Jean-Pierre Jeunet, Baz Luhrmann και Tim Burton, παίζοντας έντονα με τα χρώματα χωρίς όπως να έχει συγκεκριμένο pattern, χρησιμοποιεί συχνά πυκνά διάφορα εφέ όπως ευρυγώνια πλάνα, χρησιμοποιεί το ρεαλιστικό περιβάλλον το οποίο και τονίζει προσπαθώντας να του δώσει το στοιχεία παραμυθιού, αλλά δυστυχώς το σενάριο δε τον βοηθάει. Θα ήθελα να δω λίγη περισσότερη ελευθερία μιας και είναι υπερβολικά επηρεασμένος και δεν δείχνει κάποιο προσωπικό στυλ. Οι ηθοποιοί είναι εξίσου καλοί και δείχνουν να καλοπερνάνε χωρίς φυσικά κάποια οσκαρική ερμηνεία αλλά με την επιστροφή της O'Hara στο ρόλο της υστερικής μάνας να κλέβει την παράσταση. Πολύ καλό casting μιας και όλα τα πρόσωπα είναι πειστικά και σωστά επιλεγμένα με την Ricci να είναι χάρμα οφθαλμών.
Απ'την ταινία λείπει αυτό το κάτι, αυτό που κάνει τα παραμύθια του Burton και του Jeunet να απογειώνονται. Καθ'όλη τη διάρκεια επικρατεί μια ευθεία γραμμή που δεν κουράζει αλλά δεν την κάνει και να ξεχωρίζει. Το σενάριο είναι καθαρά για τελείως παιδική ταινία και παρόλο που αυτή δεν έχει κάτι το μη-παιδικό, η θέασή της είναι απλά εύπεπτη για τους μεγαλύτερους.
6/10
Χμμ,τελικά τα trailers δε λένε πάντα ψέματα. Έτσι και εδώ, στην περίπτωση του Vantage Point, ένα εντυπωσιακό trailer πραγματικά έδωσε μια ταινία με εντυπωσιακή δράση. Αλλά ας ξεκινήσω σωστά...Το Vantage Point είναι η τελευταία ταινία του Pete Travis ο οποίος έχει στο βιογραφικό του μέχρι τώρα μόνο τηλεταινίες (αν και αρκετά επιτυχημένες όπως το Omagh του Greengrass και το Henry VIII) αλλά εδώ δείχνει ότι έχει ότι χρειάζεται για να κάνει μια κάποια καριέρα. Στο σενάριο βρίσκουμε τον Barry Levy, και αυτόν στην πρώτη του δουλειά. Πρωταγωνιστουν οι Dennis Quaid, Matthew Fox , Forest Whitaker, Eduardo Noriega, Edgar Ramirez, Said Taghmaoui, Sigourney Weaver, Ayelet Zurer, Zoe Saldana και ο William Hurt. Πολυπληθές και καλοδιαλεγμένο.
Η ιστορία είναι απλούστατη και μας παρουσιάζει μια απόπειρα δολοφονίας του προέδρου των Η.π.Α. κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης κορυφής στην Σαλαμάνκα της Ισπανίας. Ναι, αυτό μόνο. Η ιστορία φυσικά δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την πρόφαση για την εφαρμογή του τρικ της παρουσίασης της ίδιας ιστορίας από 8 διαφορετικές οπτικές, ατόμων που ο καθένας με τον τρόπο τους επηρεάζουν την ροή των γεγονότων.
Το μεγαλύτερο αβαντάζ της ταινίας είναι ότι δεν παίρνει τον εαυτό της και ιδιαίτερα σοβαρά καθώς και η μικρή διάρκειά της. Κάθε οπτική δε διαρκεί παραπάνω από 10-20' και παρόλο που κάποιες από αυτές είναι αρκετά κουραστικές όπως αυτή του Noriega και του Taghmaoui, δεν καταφέρνουν να χαλάσουν την γενική εικόνα μιας και η διάρκεια τους είναι μικρή. Η καλύτερη, θεωρώ, ήταν η οπτική του bystander Howard Lewis (Whitaker) μιας και ήταν με διαφορά η πιο καλογυρισμένη, καλοπαιγμένη και πρωτότυπη.
Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να μην κουράσει με την ασταμάτητη δράση αλλά ως κλασικό αμερικανάκι πέφτει στην λόμπα του "save the president" και του αθάνατου πρωταγωνιστή που τρακάρει με φορτηγάκι, νταλίκα, τοίχο και κάτι τραπεζάκια και βγαίνει ατσαλάκωτος και συνεχίζει να κυνηγάει τον κακό τρομοκράτη.
Από τους πρωταγωνιστές ξεχωρίζει, όπως είπα, με μεγάλη διαφορά ταλέντου ο Forest Whitaker και από κοντά η Zoe Saldana με την Sigourney Weaver και τον Eduardo Noriega. Αδιάφορος ο Dennis Quaid και πραγματικά κακοί οι William Hurt και Matthew Fox.
Μία ώρα και εικοσιέξι λεπτά (σχεδόν) ασταμάτητης άμυαλης δράσης με πολύ καλό cast, απίστευτες αμερικανιές αλλά χωρίς να κουράζει. Νοικιάστε το, αφήστε έξω ότι έχετε σε φαιά ουσία και περάστε ένα διασκεδαστικό 90λεπτο.
5,5/10
Είναι σίγουρα παράδειγμα μιας από τις πιο επιτυχημένες viral campaigns, όπως χαρακτηρίστηκε, των τελευταίων ετών. Ούτε εγώ ήξερα τι είναι η viral campaign αλλά το Cloverfield σε αναγκάζει να το καταλάβεις. Απλά επειδή εξαπλώνεται από στόμα σε στόμα σαν ιός.Και όλα αυτά ξεκίνησαν από ένα μυστηριώδες trailer που εμφανίστηκε στα previews πριν το Transformers, με άγνωστους ηθοποιούς, χωρίς καν τίτλο με πόλο έλξης το κομμένο κεφάλι του Αγάλματος της Ελευθερίας να κυλάει στους δρόμους του Manhattan και τον κόσμο να τρέχει πανικόβλητος...Απλά στο τέλος έβλεπες το 01.18.08, δηλαδή το release date και το όνομα του J.J. Abrams. Φυσικά έγινε αμέσως ένας μικρός χαμός με cam releases του trailer στο youtube σε άθλια ποιότητα να γίνονται ανάρπαστα. Το μόνο που σου άφηνε να καταλάβεις το trailer είναι ότι πρόκειται για κάποιου είδους monster movie αν και αυτό ακόμα αμφισβητήθηκε μιας και το είδος έχει περάσει τα πάνδεινα και κανείς δεν πίστευε ότι ο Abrams θα ασχολιόνταν με κάτι τόσο...απλό. Σιγά σιγά άρχιζαν να εμφανίζονται πληροφορίες όπως πιθανά ονόματα για την ταινία όπως το Slusho, φήμες για το αν θα είναι τέρας, τι είδους τέρας θα είναι ή ακόμα και το κατά πόσο είναι αναμεμειγμένος ο Abrams στο όλο εγχείρημα. Τα νέα/φήμες εμφανιζόταν καθημερινά και το σχετικά κοντινό release date κρατούσε το hype ψηλά. Τελικά βγήκε και το theatrical trailer το οποίο απλά επιβεβαίωνε κάποιες φήμες, ταυτόχρονα όμως απογοήτευσε ελαφρώς μιας και δεν έδειχνε τίποτα διαφορετικό από ένα τυπικό monster movie. Να προειδοποιήσω ότι λίγοι ήξεραν τι ακριβώς θα πάνε να δουν και παρόλο που τα παρακάτω δε δίνουν κάποιο spoiler, χαλάνε το γενικό hype του "πάω στα τυφλά".
Τελικά πολύ σύντομα, το τελικό προϊόν βγήκε στις αίθουσες τις Αμερικής και φυσικά έγινε ένας χαμός, μικρός χαμός αλλά χαμός. Υπήρξαν από διθυραμβικές μέχρι απλά μέτριες κριτικές κάτι που για το είδος του ήταν ήδη τεράστιο κατόρθωμα. Στο πρώτο τριήμερο έκανε $46M έχοντας ήδη υπερκαλύψει πλήρως το budget της ταινίας το οποίο ήταν ιδιαιτέρως μικρό, μόλις στα $30M. Μέχρι τις 6 Απριλίου, ΜΟΝΟ στην Αμερική έχει κάνει περίπου $80Μ κάτι που την κάνει και εμπορική επιτυχία. Μερικές βδομάδες αργότερα, η ταινία ήρθε και στην Ελλάδα χωρίς να έχει ακουστεί ιδιαίτερα εκτός των κύκλων των cine-freaks και net-freaks και στο ελληνικό box-office (εδώ γελάμε) βρέθηκε μόλις στην 4η θέση, την πρώτη εβδομάδα προβολής του με τα εισιτήρια δύσκολα να ξεπερνάνε τα 10.000 σε όλη την Ελλάδα. Σε 2 βδομάδες είχε σχεδόν εξαφανιστεί από τις αίθουσες αν και ήταν ταινία που πολλοί συζητούσαν αλλά λίγοι είχαν δει.
Ώρα να περάσω όμως και στην ταινία αυτή καθ'αυτή. Σκηνοθετημένη από κάποιον Matt Reeves που μέχρι τώρα έχει στο ενεργητικό του μόνο τη σκηνοθεσία μερικών επεισοδίων τηλεοπτικών σειρών όπως το Felicity. Με λίγα λόγια ήταν ο κανένας. Το σενάριο έχει γράψει ο Drew Goddard που είχε γράψει το σενάριο για πολλά επεισόδια των σειρών του Abrams όπως Buffy the Vampire Slayer, Alias και Lost. Σίγουρα όχι ο κανένας, αλλά δεν είναι και ο Akiva Goldsman...Τυπικά ο J.J. Abrams (σκηνοθέτης του Mission: Impossible III και δημιουργός των σειρών που προείπα, για όσους δε τον ξέρουν) είχε μόνο τη θέση του παραγωγού αλλά κακά τα ψέματα η ταινία είναι δικιά του, είχε τον πλήρη έλεγχο. Τα πράγματα στο cast ήταν ακόμα πιο δυσοίωνα με τους πρωταγωνιστές να είναι κάτι ανάμεσα σε πρωτάκια, κομπάρσους και τριτοτέταρτους. Με σειρά σημαντικότητας στην ιστορία της ταινίας, βρίσκουμε τον Michael Stahl-David, την Jessica Lucas, την goddess Odette Yustman, τον Mike Vogel, την Lizzy Caplan και τον T.J. Miller, ο οποίος έχει το μικρότερο screentime αλλά το μεγαλύτερο...πως να το πω τώρα αυτό, audiotime μιας και τον βλέπουμε μόνο 2 φορές αλλά τον ακούμε ασταμάτητα ο οποίος, με το Cloverfield ξεπαρθενεύεται μιας και δεν υπήρχε πουθενά και επρόκειτο για κάποιον stand-up comedian.
Η εξίσωση Blair Witch Project + Godzilla = Cloverfield αντιπροσωπεύει πλήρως την ταινία του Reeves. Μια παρέα φίλων που δίνει αποχαιρετιστήριο (sic) πάρτι στον φίλο τους Rob (Stahl-David). Αυτός είναι ο τρόπος που βρήκε ο σκηνοθέτης (???) να μας παρουσιάσει τους πρωταγωνιστές και τις σχέσεις μεταξύ τους. Δυστυχώς αυτό το παντελώς αδιάφορο μέρος κρατάει αρκετά για να σας χαλάσει τη διάθεση (γύρω στα 17 λεπτά) μέχρι που ξαφνικά αρχίζει το μακελειό. Ένας δυνατός κρότος σαν σεισμός αρχικά και μια μεγάλη έκρηξη στο κέντρο της πόλης κάνουν τους πάντες να πεταχτούν στους δρόμους. Λίγο αργότερα κυλάει μπροστά στα πόδια τους το κεφάλι από το άγαλμα της ελευθερίας και αρχίζει το τρέξιμο. O Hud (ή και H.U.D.= Heads Up Display) είσαι ουσιαστικά εσύ μιας και βλέπεις όλη την ταινία από τα μάτια του ή καλύτερα από το φακό της κάμερας την οποία κρατάει ασταμάτητα ότι και να κάνει, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Αυτή την κασέτα, υποτίθεται ότι βλέπουμε και εμείς οι θεατές. Η ταινία εκεί ακολουθεί τους ήρωες στην προσπάθειά τους να φύγουν από την πόλη και να σώσουν την Odette. Και ο πρίχτης Hud πάντα από πίσω να κινηματογραφεί τα πάντα, και καλά για να δει ο κόσμος τι ακριβώς έγινε. Μέχρι το πρώτο μισό, βλέπουμε γρήγορα περάσματα του τέρατος χωρίς να δούμε λεπτομέρειες, δηλαδή το εντελώς αντίθετο με το Godzilla που μας το επεδείκνυε με κάθε ευκαιρία. Βέβαια το budget εκείνου ήταν και $130Μ, ενώ εδώ μόλις 30 και εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι δεν έχουν τη δυνατότητα των πανάκριβων εφέ, δημιουργώντας περιέργεια για το πως πραγματικά μοιάζει.
Μέχρι εδώ ο ρυθμός της ταινίας είναι σχεδόν άγριος και σε κρατάει σε απίστευτη εγρήγορση και πραγματικά πιστεύεις ότι θα δεις κάτι το διαφορετικό αλλά κάπου εκεί τελειώνουν οι ιδέες. Ο στρατός βγαίνει στους δρόμους με τα όπλα τους να κάνουν μεγαλύτερη καταστροφή από το ίδιο το τέρας, διάφορα τερατάκια Slushies όπως χαρακτηρίστηκαν που ξεφύτρωσαν μαζί με το μεγάλο και κυνηγούν σαν αρπακτικά (τεράστιο tribute στο The Descent μιας και υπάρχει ΟΛΟΙΔΙΑ σκηνή) και διάφορα τέτοια "πρωτότυπα". Ο ρυθμός καθ'ολη τη διάρκεια του 2ου μέρους (παρόλο που τυπικά η ταινία δε χωρίζεται σε μέρη αλλά η διαφορά στην ποιότητα κάνει αυτό το διαχωρισμό) έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα που σε κάνουν να κοιτάς το ρολόι σου, γεγονός που σε ταινία καθαρής διάρκειας 84 λεπτών, σίγουρα δεν είναι καλός οιωνός.
Η ταινία είναι σίγουρα διασκεδαστικότατη και μέχρι ενός σημείου, πρωτότυπη και διαφορετική αλλά τελικά δε καταφέρνει να ξεχωρίσει στο σύνολό της. Όταν τελειώνει σίγουρα δε νοιώθεις ότι πέταξες τα λεφτά αλλά δύσκολα θα την ξαναέβλεπες.
6,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου