New Moon (The Twilight Saga: New Moon) [Νέα Σελήνη] review

Αρκετούς μήνες μετά τη κυκλοφορία της, και αφού έχει κοπάσει ο θόρυβος, βρήκα την ευκαιρία και κυρίως την υπομονή να δω το δεύτερο κεφάλαιο της Twilight Saga (πανάθεμά την, θέλει να είναι και saga. Ένα το Star Wars, ένα το Star Trek και ένα το Twilight!).Έχοντας μέτριες έως απογοητευτικές θύμησες από το πρώτο μέρος, και έχοντας ακούσει τα χειρότερο για τη συνέχειά του, δε περίμενα απολύτως τίποτα από το New Moon. Μόνη, έστω και μικρή ελπίδα, ο σκηνοθέτης Chris Weitz που μπορεί να κατέστρεψε το franchise του His Dark Materials με το μετριότατο Golden Compass αλλά λίγα χρόνια πριν, μας είχε δώσει (μαζί με τον αδερφό του) το διαμαντάκι About a Boy.

Το Twilight εκτός από απογοητευτική ιστορία και ύφος (αφού τότε περιμέναμε ένα vampire movie και μας βγήκε teen love story), δεν είχε να επιδείξει τίποτα παραπάνω από ένα πολυπληθές cast που τότε δεν ήξεραν παρά μόνο οι αναγνώστριες της Σούπερ Κατερίνας, ενώ σήμερα έχουν δείξει (αλλά όχι και αποδείξει) την αξία τους με ταινίες όπως το Remember Me και το Up in the Air. Με αυτή τη πιο εύκολη αναγνωρισιμότητα, έγινε και πιο εύκολη η παρακολούθηση της ιστορίας, μιας και από το πρώτο λεπτό οι πρωταγωνιστές αραδιάζουν ονόματα τα οποία δεν υπάρχει περίπτωση να θυμόμουν σε ποιον ανήκουν αλλά αυτή τη φορά εύκολα γνωρίζεις την Anna Kendrick ώστε να την ταυτίσεις με το όνομα. Όλη αυτή η εισαγωγή γιατί πραγματικά τα ονόματα είναι πάααρα πολλά και τα αραδιάζουν με το κιλό έστω και αν στη τελική δεν έχουν κανένα ρόλο στη κεντρική ιστορία. Και αφού φτάσαμε και στη κεντρική ιστορία, αυτή απλά δεν υπάρχει. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη ιστορία που υπάρχει στο τελευταίο τέταρτο των μισών μελοδραματικών ελληνικών ταινιών, με τη διαφορά ότι ο πλούσιος βιομήχανος έχει αντικατασταθεί με βρικόλακα. Το ζευγαράκι δε ταιριάζει λόγω φύσης, ο Edward (πολύ μ’αρέσει να τον λέω Eddie!) την στέλνει και εξαφανίζεται, για κάνα μισάωρο η Bella το μοιρολογάει, για την ολόκληρη επόμενη ώρα βρίσκει παρηγοριά στους κοιλιακούς του λυκάνθρωπου πιτσιρικά και στο τέλος πάει ταξιδάκι στην Ιταλία για να ξαναβρεί τον Eddie.

Η πλοκή πραγματικά δε μπορούσε να είναι μικρότερη, ειδικά για μία ταινία που διαρκεί 130 λεπτά. Κάπου εδώ μπαίνουν δύο στοιχεία, που καταφέρνουν και κάνουν τη Νέα Σελήνη πραγματικά υποφερτή. Το πρώτο είναι η απουσία του Pattinson από τη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας με αποτέλεσμα την απουσία πλήθους σαλιαρισμάτων με την Stewart αλλά και την ευτυχία να μη βλέπουμε το πασαλειμμένο με makeup πρόσωπο στον πιο κακογραμμένο ρόλο της σειράς. Το δεύτερο θετικό πρέπει να πάει στο σκηνοθέτη ο οποίος κατάφερε με διάφορα βιντεοκλιπίστικα τρικς, να κάνει τη ταινία λιγότερο βαρετή απ’ όσο πραγματικά είναι. Η ατμόσφαιρά της είναι ιδιαίτερη επιβλητική, πολύ καλύτερη από τη ξενέρωτη του πρώτου μέρους και είναι φανερό ότι καθοδηγεί τους ηθοποιούς του πολύ καλύτερα χωρίς απλά να τους έχει να κάθονται σαν κούτσουρα στην άκρη του πλάνου, ενώ ταυτόχρονα κρύβει την έντονη απουσία ταλέντου αρκετών από αυτούς και κυρίως του Taylor “six-pack” Lautner.

Δύο είναι τα δεδομένα, τα Twilight δεν απευθύνεται σε μένα και λίγο ενδιαφέρει τους δημιουργούς η άποψη μου αφού άλλες ηλικίες και κυρίως άλλου φύλου πληρώνουν τα χιλιάδες εισιτήρια για να καμαρώσουν και να καψώσουν με τα teen sex symbols. Δεύτερο δεδομένο, οι μικρές, αν όχι μηδαμινές προσδοκίες μου. Συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω, το New Moon δεν απογοήτευσε, αφού τα 130 λεπτά του πέρασαν, με μικρές εξαιρέσεις και ένα μικρό διάλλειμα, σχετικά εύκολα και οι μικρές εκπλήξεις όπως η πολύ καλή σκηνοθεσία με τα προαναφερόμενα τρικς και την ατμόσφαιρα ήταν σίγουρα θετικά στοιχεία που με κράτησαν μακριά από αιχμηρά αντικείμενα καθόλη τη διάρκειά της.

4/10