Μια από τις ταινίες που ξεχώρισε στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου κερδίζοντας τη Κρυστάλλινη Άρκτο καλύτερης ταινίας ήταν το Καναδέζικο It's Not Me, I Swear!. Είναι όμως ακόμα μια ιστορία μιας δυσλειτουργικής οικογένειας ή τελικά έχει να δείξει κάτι παραπάνω.
Ο 10χρονος Léon Doré ζει με τον μεγαλύτερο αδερφό του και τους γονείς του στο Μόντρεαλ του Καναδά κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Ο πολυάσχολος πατέρας, η στριμωγμένη από τη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις μητέρα, οι συνεχείς καυγάδες δεν είναι το κατάλληλο περιβάλλον για να μεγαλώσει ο Léon και ο τρόπος που βρίσκει να αντιδράσει είναι ισοπεδωτικός, κλέβει, πετάει αυγά στους γείτονες, ψεύδεται ασύστολα, καταστρέφει με μανία αλλά και προσπαθεί να αυτοκτονήσει. Εκείνη την εποχή όμως, δεν υπήρχε ο ψυχολόγος για να στραφούν οι γονείς, και έτσι το μόνο που έκαναν ήταν να στρουθοκαμηλίζουν για να μη τους σχολιάσει η γειτονιά και ο κοινωνικός κύκλος του vip πατέρα. Μέχρι που το καλοκαίρι, η μητέρα τα μαζεύει και φεύγει για Ελλάδα και αφήνει τα δύο παιδιά με τον πατέρα. Οι αντιδράσεις του Léon χειροτερεύουν ενώ ταυτόχρονα βρίσκει και ένα φίλο, ή μάλλον το πρώτο έρωτα στο πρόσωπο της Léa, ενός κοριτσιού με τα δικά του οικογενειακά προβλήματα και με τη βοήθειά της ξεκινούν να βρουν τρόπο για να πάνε στην Ελλάδα ώστε να βρει τη μητέρα του.
Το σενάριο του Philippe Falardeau είναι βασισμένο σε βιβλίο του Bruno Hébert, πρέπει να τονιστεί ότι είναι γαλλόφωνο και μας παρουσιάζει τα ένα καταρρακωμένο παιδί που δε ξέρει πως να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που τον περιτριγυρίζουν και αντιδράει με κάθε δυνατό τρόπο. Το πρώτο τρίτο της ταινίας μας ξεδιπλώνει τις αμέτρητες “κακίες και σκανδαλιές” του Léon σε σημείο να μας γίνει αντιπαθής και στη συνέχεια σιγά σιγά και με μαεστρικότητα μας εξιστορεί και μα δικαιολογεί τη κατάσταση στην οποία βρίσκεται με ρεαλιστικά σκληρό τρόπο. Ο τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης του Léon και της Léa είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας με τη ψυχολογία του θεατή να αλλάζει σταδιακά μαζί με αυτή του πρωταγωνιστή. Το πρόβλημα όμως σε όλο αυτό το εγχείρημα είναι ότι ο σκηνοθέτης μπερδεύει το ρεαλισμό με στοιχεία σουρεαλισμού και μειώνει αισθητά τη σοβαρότητα του θέματος που παρουσιάζει αλλά και το όλο ύφος της ταινίας προσπαθώντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι καταστρέψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανεπτυγμένη ιστορία.
Ικανοποιητική σκηνοθεσία, αν και όχι Ευρωπαικού επιπέδου όπως θα περιμέναμε από μια γαλλόφωνη ταινία, πολύ καλές ερμηνείες από τα δύο παιδιά αλλά και τους γονείς αλλά κάποιες ανόητες επιλογές στη διάρκεια, ρίχνουν τη ταινία λίγο πιο πάνω από τη μετριότητα.
6/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου