Cherrybomb review

Η σειρά Harry Potter σε λίγο κλείνει δεκαετία και μαζί κλείνει και το κύκλο της με το τελευταίο της μέρος Deathly Hallows, και οι τρεις νεαροί πρωταγωνιστές του είναι στο σημείο που πρέπει να αποδείξουν ότι είναι κάτι παραπάνω από τον Harry, την Hermione και τον Ron. Περιέργως, αυτός που έχει μέχρι στιγμής τις περισσότερες ευκαιρίες είναι ο Rupert Grint με τρεις ταινίες ήδη στο ενεργητικό του και αρκετά καλές κριτικές. Μία από αυτές είναι το Ιρλανδικό Cherrybomb των μικρομηκάδων Glenn Leyburn και Lisa Barros D'Sa.

Στο Μπελφαστ της Β. Ιρλανδίας ζουν ο Malachy και ο Luke, δυο 16χρονοι φίλοι με τόσο διαφορετικές εντός-σπιτιού ζωές αλλά και άλλο τόσο κολλητοί εκτός αυτού. Ο Malachy είναι το καμάρι μια κλασσικής μικρομεσαίας οικογένειας με άριστους βαθμούς και καλοκαιρινή δουλειά στο γυμναστήριο της περιοχής για να βγάζει το χαρτζιλίκι. Ο Luke είναι σχεδόν καταδικασμένος ρεμάλι, με junkie πατέρα σε μόνιμη αφασία, παραπεταμένος σε ένα σπίτι από τον μεγαλύτερο και πετυχημένο αδερφό να προσέχει τον εαυτό του και τον πατέρα του. Μέχρι που κάνει την εμφάνισή της η femme fatale-lolita Michelle, κόρη του αφεντικού του Malachy και παίρνει τα μυαλά και των δύο αγοριών κάνοντάς τους να μπουν σε έναν εξαντλητικό αγώνα κατάκτησής της ενώ η ίδια “τους παίζει σαν κομπολόι” καμαρώνοντας του καυγάδες, τις παρανομίες και την κάθε άλλη προσπάθεια των αγοριών για να την κατακτήσουν. Μέχρι που τα πράγματα αρχίζουν να ξεφεύγουν από το όριο με τραγικές συνέπειες…

Το παραπάνω plot είναι περίπου αυτό με το οποίο πλασάρεται η ταινία και ως αρκετά ενδιαφέρον παρασύρθηκα να τη δω. Όμως αυτή είναι μόνο η μισή ιστορία γιατί το όλο background της κατεστραμμένης οικογένειας του Luke, της υπερφυσιολογικής οικογένειας του Malachy αλλά και της σχέσης της Michelle με τον πατέρα της καταλαμβάνουν περίπου τη μισή ταινία. Και το χειρότερο είναι ότι το δίδυμο των σκηνοθετών δε τα καταφέρνει σε κανένα από τα δύο τμήματα της ιστορίας. Παρά την ενδιαφέρουσα ιστορία, η σκηνοθετική απεικόνιση είναι σχεδόν ερασιτεχνική, λάμπει δια της απουσίας της η απαραίτητη ένταση που απαιτεί ένα τέτοιο σενάριο με μόνο μερικές μικρές εκλάμψεις που όμως τις περισσότερες φορές θάβονται από την τηλεοπτική σκηνοθεσία.

Για αυτούς που ενδιαφέρονται να μάθουν για την ερμηνεία του Grint, παρόλο που δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ξεχωρίζει θετικά σε σύγκρισή με τον συμπρωταγωνιστή Robert Sheehan. Αρκετά καλύτερη η γυναικεία παρουσία της παρέας Kimberley Nixon και φυσικά ο βετεράνος James Nesbitt που ξεχωρίζει για τη ποιότητά του σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα.

Το Cherrybomb, εκτός μερικών καλοφωτογραφημένων σκηνών, μερικών ωραίων μουσικών κομματιών και της ερμηνείας του Nesbitt δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα και κυρίως τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί με πολύ καλύτερο τρόπο. Προσπεράστε εκτός και αν καίγεστε να δείτε τον Grint σε κάποιο άλλο ρόλο…

4,5/10