Μετά από 6 χρόνια απραξίας, ο Scott Hicks επιστρέφει με ένα remake μιας γερμανό-ιταλικής επιτυχίας του 2001. Η ιστορία για ακόμη μια φορά είναι απλούστατη. Η καταξιωμένη, εργασιομανής και μοναχική chef Catherine Zeta-Jones, μετά τον θάνατο της αδερφής της βρίσκεται ξαφνικά κηδεμόνας της ανιψιάς της (Abigail Breslin) που είχε να δει χρόνια. Ενώ προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, ένας "προσωρινός" αντικαταστάτης (Aaron Eckhart) έρχεται στο εστιατόριο και της κάνει τη ζωή άνω κάτω. Όλοι πρέπει ήδη να έχετε καταλάβει το τέλος και σας επιβεβαιώνω να μην περιμένετε κανένα plot twist ή έστω κάποια έκπληξη.
Μετά το εξαιρετικό Hearts in Atlantis περίμενα αρκετά από τον Hicks αλλά δυστυχώς το σενάριο δε τον βοήθησε καθόλου και υποθέτω ότι γι' αυτό το λόγο επιλέχθησαν και οι Zeta-Jones, Breslin μιας και μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Και οι δύο ήταν πολύ καλές στους καθόλου-απαιτητικούς ρόλους τους, με τον Eckhart να μου θυμίζει την Ashley Judd που παίζει όλους τους ρόλους ακριβώς με τον ίδιο τρόπο,άοσμος και άγευστος. Μια ακόμα απογοήτευση ήταν η μη αξιοποίηση του θέματος του φαγητού που μπορούσε να κάνει το τελικό αποτέλεσμα κάπως πιο εύγευστο αλλά αγνοήθηκε παντελώς.
Δυστυχώς η ταινία πάει κατευθείαν για τα μεσημέρια της Κυριακής στο Mega. Δε ξεχωρίζει σε κανένα σημείο και το μόνο που καταφέρνει είναι να περάσεις ένα εύπεπτο 100λεπτό.
5,5/10
Περίπου 3 χρόνια μετά το κουραστικό Contantine, ο Francis Lawrence επιστρέφει πίσω από την κάμερα με μια ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα του Richard Matheson (Stir of Echoes) σε σενάριο των Mark Protosevich (The Cell, Poseidon) και Akiva Goldsman (A Beautiful Mind, Cinderella Man, The Da Vinci Code).
Η ιστορία (της ταινίας γιατί το βιβλίο έχει μεγάλες διαφορές) θέλει τον Robert Neville (Smith) να είναι ο μοναδικός επιζών άνθρωπος στη γη με μοναδική παρέα την σκύλα του, Sam. Μας παρουσιάζει τις καθημερινές συνήθειές του, να γυμνάζεται, να κυνηγάει ελάφια στο κέντρο της Νέας Υόρκης, να νοικιάζει (και να επιστρέφει!!!) dvd από το video club αλλά κάπου εκεί μας παρουσιάζεται και η σκοτεινή πλευρά της καθημερινότητάς του, οι Dark Seekers. Το 2009, υποτίθεται ότι ανακαλύφτηκε η θεραπεία για τον καρκίνο από κάποιους επιστήμονες μεταλλάσσοντας τον ιό της ιλαράς ώστε να καταστρέφει τα καρκινικά κύτταρα. Φυσικά τίποτα δεν πάει καλά και η θεραπεία μετατρέπεται σε έναν ιό που μεταδίδεται με τον αέρα και με το άγγιγμα και μετατρέπει τους ανθρώπους σε πλάσματα, με στοιχεία από zombies και vampires με αποτέλεσμα να αφήσει τον άνοσο Neville μοναδικό κάτοικο του πλανήτη. Η ιστορία έχει λίγο περισσότερο βάθος αλλά θα περάσω σε spoilers άρα το αφήνω...
Το trailer είναι αρκετά παραπλανητικό μιας και παρουσιάζει την ταινία ως survival action αντίθετα με την πραγματικότητα μιας και έχει μόνο 2-3 σκηνές δράσης και αυτές μικρής διάρκειας και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια για εντυπωσιασμό. Η ταινία είναι αργή, και βασίζεται στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται από την ερημωμένη μεγαλούπολη και στην προσπάθεια του Neville να κρατηθεί στη ζωή αλλά και στα λογικά του. Ο Lawrence εντυπωσιάζει με την απόφασή του να μην υπερβάλει σε κανένα στοιχείο και είναι πραγματικά η ευχάριστη έκπληξη κρατώντας τον ρυθμό σε ικανοποιητικά επίπεδα με εντυπωσιακά πλάνα, όχι υπερφορτωμένα και χειρίζοντας τον Will Smith όσο το δυνατόν καλύτερα. Όσο για τον Smith, αυτός είναι η μισή ταινία (η άλλη μισή είναι η σκηνοθεσία και η ατμόσφαιρα), αυτός κρατάει το θεατή πάνω του, αυτός βγάζει 100 λεπτά ταινία σχεδόν μόνος του, αυτός καταφέρνει να κάνει ρεαλιστικό ένα κατά τ'άλλα zombie-vampire movie και δείχνει την κλάση του.
Και για να πάμε και στα αρνητικά, μπορώ να πω ότι το βραβείο παίρνουν τα εφέ. Πολλοί μίλησαν για κακοφτιαγμένα πλάσματα αλλά εδώ θα διαφωνήσω, δεν είναι κακοφτιαγμένα μόνο τα πλάσματα. Παρά την μεγάλη λεπτομέρεια των εφέ, αυτά δεν έχουν συνοχή μέσα στον κόσμο, δεν γίνονται ρεαλιστικά, τα πλάσματα, το ψηλό χορτάρι που φύτρωσε μέσα στην πόλη, τα άγρια ζώα που γυρνοβολάνε ελεύθερα, το Ford Mustang που οδηγάει στους άδειους δρόμους με το αμάξι να είναι ένα layer, τον δρόμο άλλο και το περιβάλλον άλλο. Δεν ξέρω αν αυτά τα προβλήματα είναι εύθηνη μοντάζ ή της εταιρίας των ειδικών εφέ πάντως απογοητεύουν σε τραγικό σημείο. Ένα άλλο στοιχείο που κατακρίθηκε ήταν το τέλος που για μένα ήταν μισή απογοήτευσή μιας και ήταν γυρισμένο ευρωπαϊκά αλλά γραμμένο αμερικάνικα...Ότι καταλάβατε, καταλάβατε.
7/10
Βρετανικό original που βγάζει 7,8 ή αμερικάνικο remake που βγάζει 3,5. Δεν είναι δύσκολο να διαλέξεις...
The Wicker Man λοιπόν ή Το Καταραμένο Σκιάχτρο, ταινία του 1973 του Robin Hardy σε σενάριο του Anthony Shaffer (Sleuth, Frenzy, Sommersby) με τους Edward Woodward, Diane Cilento, Britt Ekland και φυσικά τον Christopher Lee. Η ιστορία χωρίς να μπω σε spoilers θέλει τον αστυνόμο Howie να δέχεται ένα ανώνυμο γράμμα το οποίο μιλάει για ένα εξαφανισμένο κορίτσι σε ένα νησί της Σκωτίας. Έτσι, πάει για να ερευνήσει την υπόθεση στο ιδιωτικό νησί το οποίο κυβερνείται από τον Λόρδο Summerisle στον οποίον και ανήκει. Και η ιστορία ξεδιπλώνεται... Το σενάριο είναι καλογραμμένο με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ρυθμική εξέλιξη και ανατριχιαστικά παιδάκια (που δεν είναι φαντάσματα)!
Ο σκηνοθέτης δεν εντυπωσιάζει με την δουλειά τους φτιάχνοντας μια τυπική ταινία με αρκετά λάθη και ψευτοεφέ εντυπωσιασμού που αποτυγχάνουν αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει την εντυπωσιακά αντιφατική ατμόσφαιρα του μυστηρίου σε ένα πανέμορφο χωριουδάκι και χωρίς να χρειαστεί να γυρίσει παρά ελάχιστα νυχτερινά πλάνα. Ο πρωταγωνιστής Woodward είναι άκρως ικανοποιητικός μέχρι το φινάλε όπου το ρίχνει στο αρχαίο δράμα και είναι φανερό ότι δεν έχει το ταλέντο με αποτέλεσμα μια από τις πιο "τρομακτικές χωρίς τρόμο" σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου (όπως έχει ψηφιστεί από περιοδικά) να καταντάει γελοία. Φυσικά ξεχωρίζει ο Lee σε έναν ρόλο που του πάει γάντι και μάλιστα για τον οποίον δεν πληρώθηκε δραχμή.
Συνολικά η ταινία σε αφήνει ικανοποιημένο αλλά όχι και εντυπωσιασμένο μιας και το τέλος της που θεωρείται κλασικό, αν και plot twist, δεν είναι τόσο αδύνατο να το προβλέψεις και η κακή ερμηνεία του πρωταγωνιστή χαλάει την τελική εικόνα.
6/10
Έχω κακό ιστορικό για τις ταινίες που είναι βασικές υποψήφιες για Oscar είτε γιατί μου πέφτουν πολύ βαριές και δε τις βλέπω είτε όταν τις βλέπω, είναι σκέτη απογοήτευση (The Departed). Παρ'όλ'αυτά, αυτή τη φορά είδα το Atonement, την τελευταία ταινία του 35χρονου Joe Wright (Pride & Prejudice) με τους Saoirse Ronan, James McAvoy, Keira Knightley, Romola Garai και Vanessa Redgrave βασισμένη σε νουβέλα του Ian McEwan (The Cement Garden, The Good Son).
Η ιστορία μας βάζει λίγο πριν την έναρξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου σε ένα Αγγλικό πλουσιόσπιτο και αποτελεί την παρουσίαση της ζωής της 13χρονης Briony Tallis (Ronan) και τις συνέπειες των πράξεών της. Η μικρή Briony είναι κρυφά ερωτευμένη με τον κηπουρό Robbie Turner (McAvoy) ο οποίος έχει μάτια μόνο για την μεγάλη αδερφή της, την Cecilia (Knightley). Η μικρή ζηλεύει την αδερφή της και όταν πιάνει τους δύο νέους να...βγάζουν τα μάτια τους στη βιβλιοθήκη εξοργίζεται. Λίγο αργότερα στους κήπους της έπαυλης, βιάζεται η ξαδέρφη της, και η μικρή έχοντας δει μόνο τη σκιά του βιαστή, δείχνει με σιγουριά τον Robbie με αποτέλεσμα την φυλάκισή του. Μάλλον είπα ήδη πολλά, άρα κάπου εδώ σταματάω, με την ιστορία να συνεχίζει παρουσιάζοντας την πολύπλοκη συνέχεια των ζωών των τριών χαρακτήρων και τις συνέπειες των πράξεων της μικρής Briony. Συνολικά η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα μιας και δείχνει πως μια απόφαση ενός παιδιού μπορεί να επηρεάσει τη ζωή τόσων ανθρώπων.
Η προηγούμενη ταινία του Wright, το Pride and Prejudice, δεν είχε πάρει και τις καλύτερες κριτικές αλλά προσωπικά μου είχε αρέσει πολύ και με τις καλές κριτικές του Atonement, περίμενα ακόμα περισσότερα. Η σκηνοθεσία είναι σχεδόν άριστη, με ωραία πλάνα, καλό ρυθμό, ρεαλιστική ατμόσφαιρα και παρουσίαση χαρακτήρων. Περίμενα λίγο καλύτερη φωτογραφία αλλά μετά πρόσεξα ότι ο διευθυντής φωτογραφίας δεν είναι ο Roman Osin του Pride & Prejudice αλλά ο Seamus McGarvey (High Fidelity, The Hours, World Trade Center).
Όσο για τις ερμηνείες, αυτή που ξεχωρίζει είναι αυτή της μικρής Saoirse Ronan (έτσι εξηγείται και η συμμετοχή της στο Lovely Bones) που δεν είναι το κλασσικό χαριτωμένο κοριτσάκι που μπορεί να γεμίσει την οθόνη μόνο με την παρουσία του αλλά ένα άχαρο ψιλόλιγνο freckles που καταφέρνει να γεμίσει την οθόνη και να εντυπωσιάσει με την ερμηνεία και την σοβαρότητά της. Όσο για το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής, η Keira Knightley δίνει την πιο ώριμη ερμηνεία της και αποδεικνύει και στους πιο άπιστους ότι όσο μπούστο της λείπει, τόσο ταλέντο έχει. Όσο για τον McAvoy, δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα μιας και είναι φανερό ότι δεν μπορεί να κρατήσει ακόμα μια ταινία πάνω του (μιας και έχει το μεγαλύτερο screentime) αλλά σε καμιά περίπτωση δεν απογοητεύει, απλά είναι ακόμα ταλέντο και όχι καταξιωμένος πρωταγωνιστής και του φαίνεται. Αποκορύφωμα, φυσικά, η Vanessa Redgrave με ένα μονόλογο που αποτελεί και το το φινάλε της ταινίας να σου αφήνει την καλύτερη δυνατή τελική εντύπωση.
Συνολικά η ταινία είναι από τις καλύτερες της χρονιάς, βάζοντας τον Wright στη λίστα με τους μικρότερους αλλά και πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες. Αρκεί να το αποδείξει και στο μέλλον με μεγαλύτερη ποικιλία στις επιλογές του.
7,5/10
Έχοντας δει μόνο το Lady Killers και το Intolerable Cruelty, σίγουρα δεν έχω δει τίποτα από τους περιβόητους αδερφούς Coen, και τώρα με την τελευταία τους ταινίας No Country for Old Men, νομίζω ότι αρχίζω να καταλαβαίνω το ταλέντο τους. Αν μετράω σωστά είναι η 12η τους ταινία (+ το segment Tuileries απ'το Paris, Je T'Aime) και πρωταγωνιστές τους Josh Brolin, Javier Bardem, Tommy Lee Jones, Kelly Macdonald και Woody Harrelson. Εκτός από την Macdonald που έχει μια μικρή πορεία σε ταινίες όπως Trainspotting, Elizabeth, Gosford Park, Intermission, οι υπόλοιποι φυσικά δε θέλουν καμία σύσταση.
Η ιστορία θέλει τον άνεργο, ψιλορεμάλι Llewelyn Moss (Brolin) που ζει με την γυναίκα του (Mcdonald) σε ένα τροχόσπιτο κάπου στο Τέξας, να βρίσκει μέσα στην έρημο τα αποτελέσματα ενός deal ναρκωτικών που πήγε στραβά, δηλαδή πτώματα, ένα φορτηγό κοκαΐνη και μια βαλίτσα λεφτά. Έτσι, αποφασίζει να πάρει τα λεφτά αλλά για κακή του τύχη τον βλέπουν και αρχίζει το κυνηγητό. Απλά να πω ότι ο Bardem είναι ο κυνηγός και το TLJ είναι ο σερίφης γιατί η ιστορία ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά και δε θέλω να χαλάσω τη συνέχεια. Παρόλο που δεν εξηγεί πολλά πολλά για το πως, ποιοί, γιατί, δε χαλάει καθόλου την εικόνα μιας και το παιχνίδι γάτας-ποντικιού είναι εξαιρετικά σκηνοθετημένο, με δύο χαρακτήρες ελαφρώς καρτουνίστικους, ο ένας παρανοϊκός και ο άλλος καιροσκόπος και ανάμεσά τους ένας βετεράνος σερίφης (εδώ κολλάει και το "Old Men" του τίτλου) που καταλαβαίνει ότι δεν τον παίρνει να ανακατευτεί και απλά παρακολουθεί, ακολουθεί, και φιλοσοφεί. Πολύ ευχάριστη νότα μερικές ατάκες που δε μπορείς να τις χαρακτηρίσεις αστείες αλλά σίγουρα φέρνουν το γέλιο.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να με πεις κουλτουριάρη και η ανοχή μου με τις αργέεες ταινίες δεν είναι μεγάλη αν και μπορώ να πω ότι έχω μάθει να ξεχωρίζω το αργό του Αγγελόπουλου με το αργό του Jarmush. Εδώ οι Coen ακροβατούν.Σίγουρα μένουν πάνω στο σκοινί αλλά δε σημαίνει ότι δεν έχουν και τα τραντάγματά τους, που σημαίνει ότι υπήρχαν κάνα δυο σκηνές που κούραζαν και άλλες μια-δυό που κρατούσαν λίγο παραπάνω. Ήθελε κανένα 10λεπτο κόψιμο ακόμα στο μοντάζ και θα ήταν perfect. Εξαιρετικές σκηνές δράσης (1-2 μικρές φυσικά, δεν είναι Die Hard) και με πολύ καλό ρυθμό. Λίγο άνευρη φωτογραφία αλλά για αμερικάνικη παραγωγή, πολύ πάνω του μέσου όρου.
Ο Brolin κλέβει την παράσταση ερμηνευτικά και είναι απόλυτα άψογος. Έχω μια μικρή ένσταση για τους επαίνους που έχει πάρει ο Bardem, μιας και σίγουρα δεν είναι κακός αλλά ο ρόλος του είναι εξαιρετικά απλός (τουλάχιστον έτσι φαίνεται στα μάτια του θεατή), και ο ταλαντούχος Ισπανός απλά τον κάνει πραγματικά δικό του, αλλά δεν είναι τόσο η ερμηνεία που εντυπωσιάζει ώστε να δικαιολογήσει τα βραβεία όσο ο χαρακτήρας αυτός καθ'αυτός. Ο Tommy Lee Jones έχει σχετικά μικρό screentime και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ιστορία εκτός για να δικαιολογήσει τον τίτλο της ταινίας.
Συνολικά η ταινία εντυπωσιάζει σε κάθε σκέλος της και σίγουρα είναι από τις καλύτερες τις χρονιάς. Επειδή όμως έτυχε να την δω σχεδόν σερί μετά το Atonement, σίγουρα υστερεί και χάνει στα σημεία.
7/10
Πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική δουλεία (και συγγραφική μιας και έχει γράψει και το σενάριο) κάποιου Mike Cahill με πρωταγωνιστές τους Michael Douglas και Evan Rachel Wood (S1m0ne, Thirteen, Down in the Valley για όσους λίγους δε την ξέρουν).
Η ιστορία ξεκινάει σαν μια κλασική παρουσίαση μιας δυσλειτουργικής οικογένειας. Η 17χρονη (θά'θελε) Miranda (Wood) μένει μόνη της μιας και ο πατέρας της είναι σε ψυχιατρείο και η μητέρα της..χμμμ,για να πω την αλήθεια δε θυμάμαι ακριβώς τι παίζει με την μητέρα αλλά νομίζω ότι έχει πεθάνει. Τέσπα, η Miranda πάει να πάρει, με το σαραβαλάκι αυτοκίνητο που με πολλές ώρες δουλειάς στα McDonalds κατάφερε να αγοράσει, τον πατέρα της (Douglas) από το ψυχιατρείο ο οποίος όμως δεν είναι και τόσο καλά στα μυαλά του ακόμα. Τις κάνει τη ζωή δύσκολη με τις τρέλες του ώσπου μετά από λίγο καιρό της αποκαλύπτει το μυστικό. Διάβασε ένα βιβλίο που έλεγε για έναν θησαυρό που ήταν θαμμένο κάπου στην California από κάποιους Ισπανούς κατακτητές. Και έτσι ξεκινάει ένα κυνήγι θησαυρού.
Βλέποντας την ταινία καθαρά τεχνικά, η απειρία του σκηνοθέτη δεν φαίνεται καθόλου με έξυπνα πλάνα, καλό μοντάζ και αξιοποίηση των ταλαντούχων πρωταγωνιστών. Αλλά δεν καταφέρνει να κρατήσει ψηλά και τον ρυθμό με αποτέλεσμα, κυρίως το πρώτο μισό της ταινίας να είναι κάπως βαρετό και αργό. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και πραγματικά δε ξέρεις ποια να ξεχωρίσεις, χωρίς να είναι όμως και ιδιαίτερης δυσκολίας. Απολαυστική ερμηνεία από τον Douglas στα πρότυπα του One Night at McCool's αλλά πολύ καλύτερη. Η ERW βγάζει μάτια...με την κάθε έννοια της έκφρασης ;)
Τελικά ήταν μια αρκετά καλή και σχετικά διασκεδαστική δραματική κωμωδία που όμως δε θα θυμόμαστε για πάνω από μια βδομάδα.
5,5/10
Άλλη μία σχετικά άγνωστη ταινία είχε σειρά αλλά σίγουρα δύσκολο να αγνοήσεις. Μιλάω για το The Nines, την πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του σεναριογράφου John August (Go, Titan A.E., Charlie's Angels, Big Fish, Charlie and the Chocolate Factory, Corpse Bride) με τους Ryan Reynolds, Hope Davis, Melissa McCarthy και Elle Fanning. Δε γνωρίζω αν πρόκειται για κάποιο dream project του δημιουργού αλλά προφανώς έχει δουλευτεί πολύ και είναι εξαιρετικά περίπλοκο και θέλει πολλαπλές θεάσεις για να βγάλεις κάποιο νόημα. Κάποιοι (ιερόσυλοι) το παρομοιάζουν με το Donnie Darko, και στο σημείο του σεναρίου μπορώ να πω ότι μοιάζει μιας και πρόκειται για ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία και ξεχωριστά bits and pieces που πρέπει να προσέξεις ώστε να βγάλεις νόημα. Δυστυχώς όμως δεν έχει και την ποιότητα στη σκηνοθεσία ώστε να γίνει ένα cult masterpiece και καταλήγει να γίνει μια ακαταλαβίστικη φούσκα που απλά στο τέλος έχεις καταλάβει ελάχιστα αλλά δε σε κάνει και να ενδιαφερθείς να το ξαναδείς μπας και καταλάβεις τίποτα περισσότερο.
Αργός ρυθμός, σχεδόν καθόλου ένταση, αδιάφορα αναπτυγμένοι χαρακτήρες. Είναι χωρισμένη σε τρία κεφάλαια με τους ηθοποιούς να παίζουν διαφορετικό ρόλο σε κάθε ένα με την Elle να αποτελεί το συνδετικό νήμα και μπερδεύει αποτυχημένους ηθοποιούς, μπερδεμένους σεναριογράφους και κολλημένους game designers, που σύμφωνα με κάποιους αποτελούν εμπειρίες του σεναριογράφου. Στο τέλος αφήνει και μια θεολογική πινελιά και το αποκάνει. Απλά το παρατάς. Καλές ερμηνείες σε γενικές γραμμές, χωρίς να ξεχωρίζει κάποιος.
Αξίζει μια ματιά, αλλά αν δε καταλάβετε τίποτα μην απογοητευτείτε, δεν είστε μόνοι..
5,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου