The Expendables [Οι Αναλώσιμοι] review

Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ensemble cast των τελευταίων ετών, ήρθε επιτέλους στις οθόνες μας και μένει να δούμε αν η ποσότητα συνάπτει με τη ποιότητα, ή στη περίπτωση του The Expendables, με τη διασκέδαση.

Μια ομάδα ανεξάρτητων μισθοφόρων αναλαμβάνει να βγάλει από τη μέση έναν Νοτιαμερικανό δικτάτορα που έχει βαλθεί να διώξει τις αμερικάνικες δυνάμεις και να εκμεταλλευτεί μόνος του τις ναρκοφυτείες του μικρού νησιού, το οποίο και καταδυναστεύει. Φυσικά από πίσω βρίσκεται ένας πρώην πράκτορας της CIA που του έχει δώσει όλα τα μέσα για να πετύχει το στόχο του και κατ’ επέκταση να γίνει άρχοντας των ναρκοδολλαρίων. Ε, δε φαντάζομαι να περιμένατε τίποτα περισσότερο από τη συνεργασία του σεναριογράφου του Doom και του Sylvester Stallone!

Έστω και αν αποτελεί μια απλή πρόφαση, το σενάριο λειτουργεί άψογα ώστε να επιτευχθεί ο στόχος του Expendables, δηλαδή να μας δώσει ένα θορυβώδες tribute των action movies των 80s και 90s συγκεντρώνοντας όσο περισσότερους πρωταγωνιστές από τη συγκεκριμένη εποχή. Για να αρχίσουμε με τα αρνητικά, οι διάλογοι και τα “αστεία” είναι τουλάχιστον τραγικά, ενώ η απουσία συμβόλων όπως Steven Seagal, Jean-Claude Van Damme, Wesley Snipes που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δε συμμετείχαν στη ταινία παρά τη πρόταση που τους έγινε και αντικαταστάθηκαν από μη-ηθοποιούς αλλά απλά walking-muscles όπως οι άγνωστοι Terry Crews (αθλητής του αμερικάνικου football) και Randy Couture (ένας ακόμα παλαιστής-ηθοποιός, λέμε τώρα), σίγουρα αφαιρεί πόντους από ένα πιθανό all-star καφρίλας και ένοχης διασκέδασης.

Έστω όμως και χωρίς αυτούς, οι υπόλοιποι είναι αρκετοί για να κάψουμε λίγα ακόμα εγκεφαλικά κύτταρα, και κυρίως να το ευχαριστηθούμε. Sylvester Stallone, Jason Statham, Jet Li και Dolph Lundgren σαρώνουν την οθόνη. Παρά τη σκηνοθετική απειρία, ο Stallone έχει γνώθι σ' αυτόν και το αποδεικνύει με το να μη κλέβει χρόνο από τους πολύ νεώτερους και πολύ εντυπωσιακότερους Statham-Li, αφήνοντάς τους να σαρώσουν στη κλοτσοπατινάδα, περιορίζοντας τον εαυτό του σε αναίμακτες κυρίως σκηνές αλλά και στις σκηνές δράσης σχεδόν αποκλειστικά με όπλα.

Όπως είπα και πριν, οι διάλογοι είναι πραγματικά τραγελαφικοί και οι ερμηνείες των ηθοποιών ακόμα χειρότερες, με εξαίρεση των Rourke και Roberts που ουσιαστικά δεν έχουν σκηνή δράσης. Το καλό είναι όμως ότι οι συγκεκριμένες σκηνές είναι όσο το δυνατόν ελάχιστες και όσο και να βαρεθούμε σε λίγα λεπτά, μετά από λίγο θα μας αποζημιώσουν με, καλοσκηνοθετημένες, καλοχορογραφημένες, εντυπωσιακότατες σκηνές δράσης που είχαμε ξεχάσει εδώ και χρόνια μετά την εισβολή των “ανατολικών” πολεμικών τεχνών και την απορρόφησή τους από κάθε σχεδόν ταινία δράσης.

Αν οι μάχες με κάθε είδους οπλισμό φτάνουν τη διασκέδασή μας στο…πορτοκαλί (με αποκορύφωμα το “οπλάκι” του Terry Crews στο τέλος), οι hand-2-hand combat, ή αλλιώς κλοτσοπατινάδα, χαρακτηρίζεται από μάλλον ακατάλληλες λέξεις με κύριο εκφραστή τον Statham και με (κακώς) λιγότερο screentime τους Li και Lundgren με τους δύο πρώτους να συνεργάζονται για τρίτη φορά και να βρίσκονται, στη κυριολεξία με κλειστά τα μάτια. Όσο για τις συμμετοχές των Arnold Schwarzenegger και Bruce Willis που συζητήθηκαν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από cameo του 2λέπτου που όμως έχουν το διπλό χαρακτήρα του να τονίζουν την ουσία του tribute αλλά και να δίνουν πιθανούς ρόλους για πιθανές συνέχειες (ήδη έχει ακουστεί ότι ο Willis θα είναι ο κεντρικός κακός στο sequel).

Είναι πανηλίθιο, έχει τραγικές ερμηνείες και ακόμα χειρότερους διαλόγους, ημιάθλια ψηφιακά εφέ, μόλις μία (και κάτι) θηλυκή παρουσία και αυτή μάλλον αδιάφορη, αλλά κατά βάθος, who cares? Τονίζοντας ότι ΔΕΝ ήμουν ποτέ φαν των καθαρά mucho ταινιών των 80-90s, το Expendables το ευχαριστήθηκα, γιατί ξαναείδα το είδος της δράσης που είχα να δω χρόνια και κυρίως το είδα στη (σχετικά) καλύτερή του μορφή. Ο τρόπος βαθμολογίας που έχω υιοθετήσει, σχεδόν δε μου επιτρέπει να του βάλω παραπάνω γιατί απλά δεν έχει το σύνολο που θα άξιζε το κάτι παραπάνω, αλλά μόνο σκηνές, έστω και αν αυτές δεν είναι λίγες. Το σίγουρο όμως είναι ένα, απολαύστε άφοβα…

6/10