Πριν η Kristen Stewart πέσει στη δύνη του Twilight, είχε συμμετάσχει σε μερικές εξαιρετικές indie ταινίες, στις οποίες και απέδειξε επανειλημμένα το ταλέντο της. Η τελευταία, πριν η νεαρή ηθοποιός γίνει ξαφνικά pop είδωλο, ήταν τον The Yellow Handkerchief, remake της ομώνυμης γιαπωνέζικης ταινίας του 1977 του Yôji Yamada (The Twilight Samurai) βασισμένη περιέργως σε μυθιστόρημα του Νεοϋορκέζου Pete Hamill. Παρόλο που το συγκεκριμένο remake του σκηνοθέτη Udayan Prasad γυρίστηκε το 2007, η ταινία τριγύρισε σε αρκετά φεστιβάλ μέχρι να βρει μια έστω και μικρή διανομή στις αμερικάνικες αίθουσες τον Φεβρουάριο του 2010.
Τρεις άγνωστοι πρωταγωνιστούν σε αυτό το road movie. Ο Brett, ένας άνδρας που μόλις αποφυλακίστηκε μετά από 6 χρόνια, και δύο έφηβοι, η Martine και ο Gordy που βρίσκονται ξαφνικά μαζί σε ένα καμπριολέ να πηγαίνουν…κάπου, ή να φεύγουν μακριά από κάπου. Ο σεναριογράφος Erin Dignam παίζει πολύ επιτυχημένα με την άγνοια των θεατών για το πρωταγωνιστικό τρίο και το ένστικτο ή την τύχη που τους έφερε σε αυτό το ταξίδι. Δίνοντας ελάχιστες βασικές λεπτομέρειες για τους δύο εφήβους ξεκινάει ένα ταξίδι αναζήτησης της ιστορίας του Brett και πως κατέληξε στη φυλακή.
Το περίεργο τρίο προσπαθεί να συνειδητοποιήσει γιατί κάνει αυτό το ταξίδι προς το πουθενά και μαζί τους και οι θεατές. Άλλος ψάχνει τη διέξοδο από τη μοναξιά, άλλος την τυχαία ερωτική περιπέτεια αλλά και την κοινωνική αποδοχή ενώ άλλος απλά τη συνέχεια της ζωής του. Το πρώτο μισό της ταινίας παίζει με την άγνοια των θεατών για το ποιοι είναι και που πάνε με μικρά flashbacks της ζωής του Brett, ταξιδεύοντας σε motel και παράγκες του Αμερικάνικου νότου. Παρά την ουσιαστική έλλειψη εξέλιξης της ιστορίας, οι εξαιρετικά καλογραμμένοι χαρακτήρες/διάλογοι σε συνδυασμό με τις υπέροχες ερμηνείες των πρωταγωνιστών αλλά και τη φωτογραφία του Chris Menges (The Three Burials of Melquiades Estrada), κάνουν αυτό το πρώτο 50λεπτο ένοχα απολαυστικό. Όμως κάπου εκεί τα προαναφερόμενα flashbacks πυκνώνουν, κερδίζοντας υπερβολικά μεγάλο χρόνο μιας σχεδόν αδιάφορης ιστορίας οικογενειακού δράματος, παραμελώντας τελείως τους εξαιρετικά ενδιαφέροντες πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες του σήμερα, και ειδικά τους δύο εφήβους, αφήνοντάς μας χωρίς κανένα νέο στοιχείο για τη ζωή τους, επιμένοντας εκνευριστικά στο παρελθόν του Brett. Αυτό λοιπόν το 35-40λεπτο ήταν κάτι παραπάνω από βασανιστικό. Τα λεπτά δε περνούσαν και η θεωρία της σχετικότητας του χρόνου ήταν μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα σκέψη από τα τεκταινόμενα στην οθόνη. Το “Κίτρινο Μαντήλι” ξεπέφτει σε οικογενειακό δράμα με ένα συγκινητικό μεν, εκτός τόπου και χρόνου δε, happy end.
Οι εξαιρετικές ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών William Hurt, Eddie Redmayne και Kristen Stewart, η σπουδαία φωτογραφία και το έξυπνο σενάριο του πρώτου μέρους δε φτάνει για να μετριάσει την υπέρμετρη απογοήτευση του βασανιστικού δεύτερου μέρους. Για τα παραπάνω άριστα συστατικά αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία στο The Yellow Handkerchief, αλλά δυστυχώς δύσκολα δε θα απογοητευτείτε με τη τελική εικόνα.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου