Unthinkable review

Μετά από 6 σεζόν παρέα με τον Jack Bauer, το ζήτημα της υπερβολικής βίας σε σημείο βασανισμού κατά τη διάρκεια μιας ανάκρισης και το κατά πόσο μπορεί να δικαιολογηθεί μια τέτοια πράξη ανάλογα με τις τρέχουσες συνθήκες, έπεσε πολλές φορές στο τραπέζι σε διάφορα έντυπα παγκοσμίως και ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που η σειρά “24” κατακρίθηκε τόσο έντονα. Σήμερα, μόλις λίγες εβδομάδες μετά το τέλος της σειράς κάνει την εμφάνισή της η νέα ταινία του Gregor Jordan που παλιότερα μας έχει δώσει αξιόλογες ταινίες όπως το Buffalo Soldiers με πιο πρόσφατη τη, μάλλον πιο αποτυχημένη του προσπάθεια, The Informers.

Η Helen Brody είναι μια πράκτορας του FBI που μία μέρα βλέπει ξαφνικά σε όλα τα κανάλια τη φωτογραφία ενός αμερικάνου πολίτη ονόματι Steven Arthur Younger ο οποίος αναζητείται για τρομοκρατία, χωρίς να έχει η ίδια καμία ενημέρωση. Ζητώντας εξηγήσεις, οδηγούν αυτή και την ομάδα της σε μια απομακρυσμένη στρατιωτική βάση όπου βλέπει ότι ο τρομοκράτης έχει ήδη συλληφθεί ενώ έχει δώσει ένα βίντεο που λέει ότι έχει τοποθετήσει τρεις πυρηνικές βόμβες σε πόλεις της Αμερικής και θα εκραγούν σε τρεις μέρες χωρίς ταυτόχρονα να ζητάει κάποιο αντάλλαγμα. Έτσι καλείται ο Henry Herald Humphries, ένας πρώην στρατιωτικός, γνωστός για τις βάναυσες μεθόδους ανάκρισης, για να καταφέρει να κάνει τον Arthur Younger να μιλήσει και να προλάβουν τις βόμβες.

Η πρώτη ώρα της ταινία μοιάζει σαν ένα μέτριο επεισόδιο του 24 με τον "Η" να αρχίζει άμεσα τις σοκαριστικά βάναυσες μεθόδους ανάκρισης, προς τις οποίες η Brody είναι παντελώς αντίθετη αλλά με τη πίεση του χρόνου αναγκάζεται να τις δεχτεί. Με λίγο backstory που αφήνεται στη μέση, λίγες βίαιες σκηνές βασανισμού που όμως έχουμε ξαναδεί και αλλεπάλληλα  σταμάτα-ξεκίνα ώστε να σπάσει ο Arthur Younger, η πρώτη ώρα είναι υπέρ του δέοντος αδιάφορη και σε κάποια σημεία κουραστική και άσκοπη. Και κάπου εκεί, τη τελευταία μέρα πριν λήξει η διορία, η ένταση, η δράση και μαζί φυσικά και το ενδιαφέρον, ανεβαίνουν κατακόρυφα σε σημείο να νομίζεις ότι βλέπεις μια άλλη ταινία. Ο Arthur Younger παίζει με τους βασανιστές τους αλλά και με τους θεατές, η Brody δείχνει ότι δε βρίσκεται εκεί μόνο σαν αντίβαρο και ο H αρχίζει να χάνει την υπομονή του καταφεύγοντας σε “unthinkable” μεθόδους. Καταιγιστικός ρυθμός με συγκλονιστικές ερμηνείες και έξυπνες σεναριακές ιδέες που φέρνει το jaw-dropping φινάλε.

Οι ταινίες δεν είναι ζυγαριά για να βάλεις από τη μία τα θετικά και από την άλλη τα αρνητικά και να δεις προς τα που γέρνει˙ συνήθως, γιατί στη περίπτωση του Unthinkable, κάποιος μπορεί να πει ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές ταινίες μιας και τα 3/5 αυτής είναι υπερβολικά μέτρια. ενώ το τελευταίο act είναι από τις πιο έντονες κινηματογραφικές εμπειρίες με ένα εκπληκτικό φινάλε. Έτσι δε μπορείς παρά να σκεφτείς ταυτόχρονα το πόσο κουραστικό ήταν το πρώτο μέρος, τις αρκετές αναξιοποίητες υποιστορίες που θα έδιναν το απαραίτητο βάθος στη ταινία, νομίζοντας πως από όλη την ιστορία σου έδειξαν μόνο τη κορυφή του παγόβουνου ενώ την ίδια ώρα δε μπορείς να αγνοήσεις τις εξαιρετικές ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών Samuel L. Jackson, Carrie-Anne Moss και Michael Sheen σε συνδυασμό με το εξαιρετικό τελευταίο μέρος που προανέφερα που σου αφήνει μια πολύ έντονη και γλυκιά τελική γεύση.

Όπως ίσως προσέξατε, επίτηδες δεν αναφέρθηκα στη σεναριακά ουσία που εξετάζεται, δηλαδή το αν και κατά πόσο η ταινία εξυμνεί τα βασανιστήρια όπως πολλοί ανέφεραν, γιατί πολύ απλά ο καθένας θα το δει όπως θέλει αφού δεν υπάρχουν πρέπει. Ναι, τα αμερικάνικα κλισέ είναι φυσικά παρόντα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε παρουσιάζεται έστω και με πιο υπόγειο τρόπο και το αντίπαλο δέος. Όπως λέει και το tagline "Right and wrong no longer exist"...

Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω τι βαθμολογία αξίζει στο Unthinkable. Το πρώτο μέρος, το οποίο είναι και αισθητά μεγαλύτερο σε διάρκεια δεν αξίζει για παραπάνω από 4,5 ενώ το δεύτερο μπορεί να είναι μικρότερο αλλά σε αφήνει με μια άκρως ικανοποιητική αίσθηση στο τέλος και θα μπορούσε να πάρει ένα 7,5. Έτσι, απλά αναγκάστηκα θα περιοριστώ στο να βγάλω ένα μέσο όρο.

 

6/10