Η σχετική στασιμότητα του 3D animation σε συνδυασμό με την συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων της τεχνολογίας έχουν σπρώξει του δημιουργούς σε νέους νέους δρόμους καλλιτεχνικής δημιουργίας και το Metropia μας παρουσιάζει μια νέα τεχνική που έχει τραβήξει πολλά βλέμματα πάνω του. Μένει να δούμε αν έχει και το περιεχόμενο να το υποστηρίξει.
Βρισκόμαστε στη βόρεια Ευρώπη του 2024, σε μια δυστοπική κοινωνία με το πετρέλαιο να έχει εξαντληθεί και τους ανθρώπους να ζουν 
σε έναν σχεδόν νεκρό καταθλιπτικό επίγειο κόσμο. Τα παραδοσιακά μέσα μεταφοράς έχουν εξαφανιστεί και μια ιδιωτική εταιρία έχει ενώσει όλη την ήπειρο υπογείως με ένα τεράστιο δίκτυο μετρό. Ο Roger είναι ένας απλός υπάλληλος μιας τηλεφωνικής εταιρίας που όμως υποψιάζεται τα πάντα γύρω του σε σημείο παράνοιας και η φωνή που ξαφνικά αρχίζει να ακούει μέσα στο κεφάλι του τον φέρνει στα όρια της ψυχικής του υγείας. Συνομωσίες, πολυεθνικές εταιρίες, πειράματα, προδοσίες, έλεγχος συνείδησης και εγκεφάλου, μια μοιραία γυναίκα είναι μερικά από τα γεγονότα που ξετυλίγονται μπροστά στον Roger και προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται αλλά και να αντιδράσει.
Η ιστορία δυστυχώς δεν έχει να προσφέρει σχεδόν τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί και προσπαθεί να αλλάξει τη μοίρα της χρησιμοποιώντας μια neo-noir τεχνική “κινηματογράφησης” θυμίζοντας οργουελικούς εφιάλτες με υπνωτικά αργό ρυθμό, μουντές ερμηνείες με όσο το δυνατό απουσία εντόνων συναισθημάτων και αντιδράσεων αλλά τελικά το αποτέλεσμα εκτός από πειραματικά ενδιαφέρον, είναι θανατηφόρα κουραστικό. Η πολυσυζητημένη εικαστική οπτική της που αξίζει και τη τελευταία λέξη που της έχει αφιερωθεί, είναι ένας περίεργος συνδυασμός πραγματικών πρόσωπο-φωτογραφιών που
επεξεργάστηκαν σε υπολογιστή ώστε να αποκτήσουν κάποιο (έστω και ελάχιστο animation) και αποτυπώθηκε σε δισδιάστατη οπτική με ψευτοτρισδιάστατα αντικείμενα και χώρους. Αν μπερδευτήκατε, μην ανησυχείτε, γιατί είναι από τις πιο φερέλπιδες νέες προσπάθειες στο χώρο των ταινιών animation αν και είναι ακόμα σε βρεφικό στάδιο με αρκετές ανομοιομορφίες, και σχεδόν προϊστορικό animation που θυμίζει μαριονέτες και μια σχετική προσπάθεια lipsync. Όπως ο σκηνοθέτης δήλωσε, το τελικό αποτέλεσμα είναι επηρεασμένο και εμπνευσμένο από τις δημιουργίες των Terry Gilliam, Roy Andersson και Yuriy Norshteyn.
Δυστυχώς ο μοναδικός λόγος που αξίζει κάποιος να δώσει μια ευκαιρία στο Metropia είναι η πιθανή λατρεία για τους δυστοπικούς κόσμους του στυλ Blade Runner, Matrix κτλ με τις συνήθεις ιστορίες που τους συνοδεύουν και κυρίως η περιέργεια για ένα εκπληκτικό, πανέμορφα άσχημο, πρωτότυπο εικαστικό πείραμα που οπτικά στέφεται με απόλυτη επιτυχία και ελπίζω να έχει και συνέχεια. Απλά ενώ χαζεύετε τον κόσμο, να έχετε και πρόχειρο το x2 στο remote του dvd σας γιατί θα βαρεθείτε πάαααρα πολύ.
5/10
