Rampage review

Μπορεί αρκετοί από σας να μη γνωρίζετε τον Γερμανό Uwe Boll αλλά από πολλούς θεωρήθηκε ο νέος Ed Wood και κατ’ επέκταση ο χειρότερος σκηνοθέτης της εποχής μας. Τέτοιες μεγάλες δηλώσεις με εξιτάρουν και για να πιστέψω αυτά που άκουγα έπρεπε να το δω με τα μάτια μου και μέχρι σήμερα έχω φροντίσει να δω μεγάλο ποσοστό των (αγγλόφωνων) ταινιών. Καλώς η κακώς, το πρώτο δείγμα δουλειάς του που παρακολούθησα ήταν το Heart of America που ήταν αρκετά καλό και σε σύγκριση με το Elephant του Van Sant που είχε βγει την ίδια περίοδο και με το ίδιο θέμα ήταν απλά λίγο χειρότερο. Όμως από τότε και μετά έβαλε στο μάτι να καταστρέψει ότι video game μπορούσε να κάνει ταινία και το κατάφερε, μεταξύ των οποίων το House of the Dead, το Alone in the Dark, το Dungeon Siege, τα 2 (και προσεχώς 3) Bloodrayne, το Far Cry και θα ακολουθήσουν και άλλα όπως το Metroid Prime και αρκετά ακόμα που έχουν κατά καιρούς ακουστεί. Έχοντας δει τα περισσότερα από αυτά, μπορεί ο καθένας να πει ότι ο άνθρωπος είναι παντελώς ατάλαντος και έχει γυρίσει αρκετές από τις χειρότερες ταινίες της δεκαετίας. Μέχρι που άρχισαν να κυκλοφορούν οι πρώτες κριτικές για τη τελευταία του ταινία, Rampage, που προς μεγάλη έκπληξη όλων χαρακτηριζόταν από πολλούς ως διαστροφικά αριστουργηματικό! Φυσικό η περιέργεια μου ήταν μεγάλη…

  Ο Bill είναι ένας 24χρονος νέος που ζει με τους γονείς του βγάζοντας το χαρτζιλίκι του δουλεύοντας σε συνεργείο αυτοκινήτων αφού είχε αρνηθεί να πάει σε κάποιο κολλέγιο. Δεν είναι κάποιος αλήτης που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί απειλή για οποιονδήποτε αλλά η μικροαστική ζωή σε συνδυασμό με τα κοινωνικά προβλήματα που απασχολούν κάθε συνειδητοποιημένο νέο, τον επηρέασαν υπερβολικά και η προτροπή-εξαναγκασμός των γονιών του να βρει δικό του σπίτι ώστε να κάνει επιτέλους μιας αρχή στη ζωή του τον κάνουν να ξεσπάσει. Ντύνεται με μια ολόσωμη στολή Kevlar, φορτώνεται με ημιαυτόματα όπλα και βγαίνει στο δρόμο και αρχίζει να σκοτώνει αδιακρίτως του πάντες που βρίσκει μπροστά του! Περαστικούς, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους, τον υπάλληλο που δε του έφτιαξε καλό καφέ, την ανάγωγη σερβιτόρα, τους αστυνομικούς που βρίσκονται στο δρόμο του, κυριολεκτικά τους πάντες.

Αρχίζοντας από τα θετικά, η όλη σφαγή δεν έχει ένα φτηνό βιντεοκλιπίστικο ύφος με σκοπό να εξιτάρει όπως μια κοινή ταινία περιπέτειας αλλά σοκάρει και παίρνει τον εαυτό της πραγματικά στα σοβαρά υπερτονίζοντας τι μπορεί να γίνει αν “λασκάρει μια βίδα” σε κάποιον απλό άνθρωπο. Με έναν αρκούντως παρανοϊκό Brendan Fletcher στο κεντρικό ρόλο, μπορεί κάποιος να πει ότι το Rampage πετυχαίνει έως ένα σημείο το στόχο του γιατί τα άπειρα μειονεκτήματα του Boll μας προκαλούν πολλές φορές να πατήσουμε το x2, ειδικά στο πρώτο μισό των μόλις 85 λεπτών της. Και εδώ είναι που όλα καταστρέφονται αφού όταν μι α ταινία παίρνει ένα τέτοιο ρίσκο του να αποτυπώσει "σοκαριστικά-απλές" μαζικές δολοφονίες, αυτό που του λείπει είναι η δικαιολογία. Επί 40 περίπου λεπτά προσπαθεί να μας πείσει ότι ο υπερκαταναλωτισμός, ο υπερπληθυσμός (!!!), η λατρεία του χρήματος, τα τυποποιημένα “πλαστικά” τρόφιμα, μέχρι και ο κακοφτιαγμένος καφές στη καφετέρια της γωνίας είναι αρκετά για έναν σχετικά φυσιολογικό νέο να βγει στο δρόμο και να σκοτώσει ότι βρει μπροστά του. Ε, λοιπόν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Η μισή ταινία ξοδεύεται στο να αραδιάζει διάφορα κοινωνικά προβλήματα ως αφορμές για την έκρηξη βίας. Ίσως να ήταν ελαφρώς πιο πειστικό αν αυτές ήταν μόνο οι αφορμές και υπήρχαν βαθύτερα αίτια αλλά αυτό ούτε καν υπονοείται σε καμία στιγμή αυτού του εφιαλτικά κακογραμμένου 40λεπτου που εκτός από τη καλλιτεχνική αποτυχία φέρνει και την απόλυτη ψυχολογική, ηθική και κινηματογραφική απόρριψη του θεατή προς τα γεγονότα που ακολουθούν.

Το Rampage δεν είναι μια κακή ταινία. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι και η καλύτερη του σκηνοθέτη, όχι ότι αυτό σημαίνει κάτι. Είναι μια εκνευριστική ταινία που προκαλεί στο θεατή μια υπέρτατη επιθυμία λοβοτομής στο παντελώς ανόητο μυαλό που δε μπόρεσε να βρει μια καλή δικαιολογία… μια απλή δικαιολογία….

 

3/10