Un Prophète review

Η φετινή πρόταση της Γαλλίας (μαζί με αυτή της Γερμανίας) ήταν το μεγάλο φαβορί για το χρυσό αγαλματάκι αλλά έστω και τελευταία στιγμή, το Αργεντίνικο El Secreto de sus Ojos έκανε την έκπληξη και πολλοί ήταν αυτοί που δυσαρεστήθηκαν. Καιρός ήταν να δω προς τι ο τόσος ντόρος και αν όντος το Un Prophète του Jacques Audiard άξιζε το κάτι παραπάνω.

Ο Malik El Djebena είναι ένας 19χρονος Γαλλοάραβας που έχει περάσει όλη του τη ζωή σε αναμορφωτήρια και αυτή τη φορά, ως ενήλικος πια, και λόγω επίθεσης σε αστυνομικό, μπαίνει για πρώτη φορά “με τους μεγάλους” όπως λέει χαρακτηριστικά ο δικηγόρος του για να εκτίσει τα 6 χρόνια ποινής του. Παρόλο που δεν είναι ο τύπος που προκαλεί, ξέρει πως να επιβιώνει και να αμύνεται. Αυτό τραβάει την προσοχή του Κορσικανού μεγαλομαφιόζου César Luciani που του αναθέτει να σκοτώσει έναν φυλακισμένο. Φυσικά δεν ήταν απλά πρόταση αφού η επιλογή ήταν, τον σκοτώνεις και σε προστατεύουμε ή σε σκοτώνουμε. Ο Malik δεν είναι δολοφόνος αλλά ξέρει ότι αν δε το κάνει, δε θα βγει ζωντανός από τη φυλακή στην οποία οι Κορσικανοί μαφιόζοι είχαν απλώσει τα δίχτυα τους και στους φύλακες. Ο νεαρός Άραβας γίνεται εκτός από προστατευόμενος των Κορσικανών, και το παιδί για τα θελήματα μιας και λόγω της καταγωγής του δε μπορούσε να γίνει μέλος της “οικογένειας”. Με αρκετή τύχη αλλά και αποφασιστικότητα, ο Malik κερδίζει την εμπιστοσύνη του Luciani με τον τελευταίο να κανονίζει εξόδους για τον μικρό ώστε να του κάνει θελήματα με ανάλογα ανταλλάγματα όπως “κελί πολυτελείας”, πόρνες και λοιπές ευκολίες και ανέσεις. Ο Malik ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά φτάνοντας σε σημείο να έχει στήσει δικιά του “επιχείρηση” έξω από τη φυλακή μαζί με έναν πρώην συγκρατούμενό του αλλά και τον Luciani να χάνει συνέχεια έδαφος από τους όλο και αυξανόμενους Άραβες της φυλακής που απειλούσαν να του πάρουν τα ηνία.

Ο Προφήτης είναι μια τυπική ιστορία ενός μικροκακοποιού που εκμεταλλευόμενος της καταστάσεις, στη συγκεκριμένη περίπτωση μιας φυλακής, ανέρχεται στη “βαθμίδα” και καταφέρνει να επιβληθεί. Φυσικά μέσα σε μια τόσο απλή ιστορία υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που τις δίνουν μια ξεχωριστή αξία όπως τα πραγματικά εμπνευσμένα σεκάνς που έχει ο Malik με το θύμα του Reyeb που παρά το σουρεαλιστικό έως υπερφυσικό χαρακτήρα, παρουσιάζονται με ένα τόσο ρεαλιστικό και ψυχολογικά έντονο ύφος που προκαλούν τα εντονότερα των συναισθημάτων στο θεατή. Συναισθήματα που δύσκολα ξανανοιώθει στην υπόλοιπη ταινία μιας και περίπου μετά από δέκα λεπτά γνωρίζεις τι ακριβώς θα γίνει μέχρι το τέλος. Η αόρατη διαμάχη του γέρου ρατσιστή που έχει στα χέρια του τη φυλακή με τον νέο Άραβα που ζητάει να μάθει, να μορφωθεί, ενώ ταυτόχρονα παραμένει σκυλάκι του “παλιού” έχει το ιδιαίτερό της ενδιαφέρον χωρίς όμως να προσφέρει κάποια ιδιαιτερότητα.

Εδώ πρέπει να δηλώσω ότι δεν είμαι φίλος των γκανγκστερικών ταινιών. Παρά το σκηνικό της φυλακής, το Un Prophète είναι μια τυπική γκανγκστερική ταινία με τις ανάλογες προσθήκες που προσφέρει το περιβάλλον, που σε κάποιους θύμισε ακόμα και το Scarface. Πολλές ήταν οι φορές που ήθελα, αν όχι να την κλείσω, τουλάχιστον να κάνω ένα διάλλειμα αλλά ήξερα ότι μετά δύσκολα θα τη συνέχιζα και ακόμα πιο δύσκολα θα ξαναέμπαινα στην ατμόσφαιρά που ίσως ήταν και από τα λίγα στοιχεία που με κράτησαν. Δεν είναι μια βαρετή ταινία γιατί είναι τεχνικά άρτια με καλογραμμένο σενάριο και πολύ καλή σκηνοθεσία και ερμηνείες αλλά είναι πραγματικά κουραστική γιατί προσπαθεί να φτιάξει ένα έπος 155 λεπτών (!!!) με το τίποτα. Επαναλαμβάνω ότι δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός με μια ταινία που ξέρω τι θα γίνει από την αρχή μέχρι το τέλος γιατί απλά αυτοί είναι οι κανόνες του genre, ενός genre για το οποίο δε τρέφω καμιά συμπάθεια. Αν είστε φίλοι του είδους, αξίζει να το δείτε και με το παραπάνω γιατί θεωρείται από τα καλύτερα δείγματα αλλά αν είστε της άποψής μου ότι το Scarface είναι απλά μια B-cult ταινία που αν δεν είχε τον Pacino δε θα τη βλέπατε ποτέ, προσπεράστε το αβίαστα.

 

5,5/10