Remember Me [Να Με Θυμάσαι] review

Μέχρι προσφάτως, θεωρούσα ότι η σειρά των ταινιών Twilight κατέστρεφε μόνο τη καριέρα της πρωταγωνίστριας του, Kristen Stewart μιας και ήταν η μόνη ηθοποιός αναγνωρισμένης αξίας με μια αξιόλογη δεκαετή καριέρα για την ηλικία της. Τώρα έρχεται το Remember Me για να μου αλλάξει τη θεωρία…

O Tyler Hawkins είναι ένας 21χρονος φοιτητής που τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να βρει τον εαυτό του μετά την αυτοκτονία του μεγαλύτερού του αδερφού. Είναι λίγο επαναστάτης, λίγο παλληκαράς χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Οι σχέσεις του με την οικογένειά του είναι το ίδιο πολύπλοκες με τον Tyler να βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τον πολυεκατομμυριούχο επιχειρηματία πατέρα του, θεωρώντας τον εν μέρη υπεύθυνο για την αυτοκτονία του αδερφού του λόγω της αδιαφορίας του η οποία συνεχίστηκε προς τον ίδιο αλλά και προς τη μικρότερη αδερφή του, στην οποία έχει απεριόριστη αδυναμία. Μια συγκυρία, ένα στοίχημα, φέρνουν κοντά τον Tyler με την Ally, μια συμφοιτήτρια που ζει με τον υπερπροστατευτικό πατέρα της μετά την προ 10ετίας δολοφονία της μητέρας της μπροστά στα μάτια της μικρής.

Η παθιασμένη σχέση των δύο νέων, οι οικογενειακές σχέσεις αλλά και η παντοδύναμη μοίρα είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο πρωτάρης σεναριογράφος Will Fetters και τα καταφέρνει κάτι παραπάνω από περίφημα. Μπορεί με τη πρώτη ματιά να ακούγεται σαν ένα ακόμα αισθηματικό δράμα, και με αυτή τη προοπτική ξεκίνησα να το βλέπω και κατ’ επέκταση με πολύ χαμηλές, αν όχι μηδενικές προσδοκίες. Όμως, η ομαλότατη ροή που λίγο πριν αρχίσει να κουράζει, σε τραβάει απ’ τα μαλλιά για να ξανακαρφώσεις τα μάτια σου στην οθόνη, οι πανέξυπνοι κοφτοί διάλογοι, χωρίς σάλτσες και υπερβολικές φανφάρες, που επιτηδευμένα αποφεύγει το μελόδραμα, δημιουργώντας αξιαγάπητους, ρεαλιστικούς χαρακτήρες, φέρνουν ένα από τα καλύτερα σενάρια των τελευταίων ετών μπροστά σας.

Ο, κυρίως τηλεοπτικός, σκηνοθέτης Allen Coulter δε θέλει να εντυπωσιάσει, δε θέλει να σοκάρει, δε θέλει να προκαλέσει. Θέλει να υπηρετήσει το σενάριο που έχει στα χέρια του και το καταφέρνει άψογα. Απόλυτο έλεγχο της δράσης και του τι συμβαίνει γύρω από τους ήρωες του, επαρκή στοιχεία ανθρωπιάς αλλά και αντικρουόμενης ψυχολογίας που αποτυπώνονται με μειωμένο contrast και κλειστά αλλά όχι κοντινά πλάνα στους χαρακτήρες για να δούμε όχι μόνο τους ίδιους αλλά το κοντινό περιβάλλον τους. Όσο για τους ηθοποιούς, όπως είπα και στην εισαγωγή, μου χαλάει όλη τη θεωρία την στρατιάς ατάλαντων των Twilight, μιας και ο μέχρι πρόσφατα, παντελώς αχώνευτος Robert Pattinson, μας χαρίζει μια ερμηνεία που δύσκολα θα ξαναδούμε από έναν τόσο νέο ηθοποιό. Χαμηλοί τόνοι, απόλυτα πειστικός στη κάθε του λέξη και έκφραση σε σημείο να γίνεται πραγματικά συμπαθής. Στα ίδια υψηλά επίπεδα κυμαίνονται και οι συμπρωταγωνιστές του Pierce Brosnan, Chris Cooper, Lena Olin, Tate Ellington, ακόμα και η μικρή Ruby Jerins που υποδύεται την μικρή αδερφή του Tyler και έχει μερικούς αξιομνημόνευτους διαλόγους με τον τελευταίο. Λίγα σκαλιά πιο κάτω, η πρωταγωνίστρια Emilie de Ravin, γνωστή κυρίως ως Claire από τη σειρά Lost και από μικρές συμμετοχές στα Public Enemies και The Hills Have Eyes, που όχι ακριβώς δε πείθει, το αντίθετο μάλιστα, αλλά χάνει στη σύγκριση.

Φτάσαμε στο φινάλε. Όχι μόνο το φινάλε της κριτικής μου αλλά κυρίως στο φινάλε της ταινίας. Για πολλούς είναι ο μόνος λόγος παρακολούθησης της ταινίας μιας και το σοκ είναι πραγματικά τεράστιο. Το πρόβλημα στη περίπτωσή μου ήταν ότι δε σκόπευα να δω τη ταινία και έτσι είχα διαβάσει τι είναι αυτό το περιβόητο φινάλε από πριν και φυσικά είχα πάθει πλάκα. Λαμβάνοντας υπόψη και αυτό το στοιχείο, οι προσδοκίες μου για τη ταινία ήταν σχεδόν μηδαμινές. Ίσως και αυτό έπαιξε ρόλο, που μετά το τέλος της, τη θεώρησα μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών αφού ακόμα και που ήξερα το φινάλε, η όλη ψυχολογία που σου δημιουργούσε σε συνδυασμό με το τρόπο παρουσίασης της τελικής σκηνής, ήταν απλά εξαίσιες.

8/10