Super 8 review

Κλασσικό κατά παραγγελία. Το Super 8, και με τη βοήθεια του viral marketing φυσικά, είχε μπει στη πρώτη θέση της λίστας μου των πιο πολυαναμενόμενων ταινιών του καλοκαιριού. Το trailer με ενθουσίασε όσο λίγα και οι προσδοκίες μου ήταν ιδιαίτερα αυξημένες. Για να δούμε όμως αν τελικά κατάφερε να ικανοποιήσει…

Βρισκόμαστε σε μικρή πόλη της Αμερικής στα τέλη της δεκαετίας του 70 και μια παρέα παιδιών, νεαρών εφήβων μπορούμε να πούμε, προσπαθεί να γυρίσει με την Super8 κάμερα, μια ερασιτεχνική zombie movie για τη στείλει στο τοπικό φεστιβάλ. Κατά τη διάρκεια όμως ενός βραδινού γυρίσματος στο τοπικό σιδηροδρομικό σταθμό, ένα τρομερό ατύχημα συμβαίνει όταν ένα αγροτικό πέφτει και εκτροχιάζει με καταστροφικά αποτελέσματα ένα τραίνο. Η περιοχή γεμίζει σχεδόν αμέσως στρατό, κανείς δε γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει αλλά πολλοί κάτοικοι έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται ανάμεσά τους και ο σερίφης. Μόνο η κάμερα των παιδιών έχει καταγράψει την αλήθεια και είναι αυτά που ξέρουν πώς να σώσουν τη πόλη τους από την απειλή.

Δεν είμαι σίγουρος αν το Super 8 είναι ένα είδος tribute στις ανάλογες scifi ταινίες των 80s ή αν όντως ήθελε να φτιάξει ένα…καταδικασμένο κλασικό αριστούργημα. Αν και το trailer μας προετοίμασε για τη δεύτερη περίπτωση, τελικά η πραγματικότητα μάλλον τείνει προς την πρώτη. Η παρέα των παιδιών, η άγνωστη απειλή, ο μιλιταροφοβικός αποκλεισμός, το δραματικό παρελθόν που στοιχειώνει, το feelgood φινάλε, σχεδόν τα πάντα μοιάζουν να τα έχουμε ξαναδεί. Αυτό δε θα ήταν καθόλου κακό αν όλα τα παραπάνω είχαν και ένα στιβαρό σεναριακό υπόβαθρο και όχι απλά μια δικαιολογία για να συρραφτούν μεταξύ τους.

Παρά τη παρουσία του Steven Spielberg στη παραγωγή και την άμεση συνεργασία με τον σκηνοθέτη J.J Abrams, το παραμύθι, οι άμεσα αξιαγάπητοι χαρακτήρες που φέρνουν και την συναισθηματική ταύτιση του θεατή εδώ λάμπουν δια της απουσίας τους. Το παράλογα προχειροφτιαγμένο premise δεν επιτρέπει στο θεατή να δει το Super 8 αλλά αντίθετα να θυμηθεί , τις κλασσικές προ-20ετίας και πως εκείνες ήταν πολύ καλύτερες από αυτό που παρακολουθεί εκείνη τη στιγμή. Με λίγα λόγια, η σύγκριση, οι προσδοκίες, σίγουρα έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα.

Σε καμιά περίπτωση όμως το Super 8 δεν είναι μια κακή ταινία. Είναι διασκεδαστικότατη, με σωστά δομημένες αλλά και υπολογισμένες ποσότητες δράσης, οι οποίες όμως πάσχουν από μια μανία να επιδείξουν ότι μπορούν να φτιάξουν υπερεντυπωσιακά εφέ χωρίς το τεράστιο budget (μόλις 50εκ δολάρια). Τα καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν μεν, ειδικά η (σχεδόν) εναρκτήρια σκηνή εκτροχιασμού είναι πραγματικά από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές στην σύγχρονη ιστορία του σινεμά, αλλά τα πάντα παρουσιάζονται σε υπερθετικό βαθμό κάτι που αφαιρεί πόντους από το ρεαλισμό και την ατμόσφαιρα.

Τη παράσταση κλέβουν οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές, ο πρωτάρης Joel Courtney και η έμπειρη πια, με σχεδόν δέκα χρόνια καριέρα πίσω της παρά τα μόλις 13 της χρόνια, Elle Fanning. Και οι δύο τους είναι εξαιρετικοί ενώ το αθώο love story μεταξύ τους είναι από τα πιο δυνατά σημεία του Super 8. Αντίθετα με αυτούς όμως, σχεδόν όλο το υπόλοιπο cast είναι σχεδόν αδιάφορο έως και ενοχλητικό. Από τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας μέχρι τους γονείς των παιδιών (Kyle Chandler και Ron Eldard) και τους μυστικοπαθείς στρατόγκαβλους (Noah Emmerich και Richard T. Jones), είναι ο ένας πιο αδιάφορος ή miscasted από τον άλλον.

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερος θαυμαστής τους Abrams αφού από το Lost και το Fringe μέχρι το Star Trek και το Mission: Impossible III, όλες του οι δημιουργίες…«έχαναν». Ποτέ δε κατάφερε να δημιουργήσει ένα αριστούργημα και εδώ, ακόμα και με τη βοήθεια του Spielberg, το τελικό αποτέλεσμα είναι απλά μια διασκεδαστική ταινία δράσης και νοσταλγίας που πιθανότατα θα ξεχάσετε πολύ πιο γρήγορα απ’όσο ελπίζατε.

6/10