Δε μπορώ να ξεκινήσω τη κριτική του Deathly Hallows Part 2 με τον τυπικό τρόπο, μου είναι αδύνατο. Το τελευταίο κεφάλαιο Harry Potter ήταν και η τελευταία μου ελπίδα να ξαναπάρει το franchise τη παλιά του αίγλη, την αίγλη του Philosopher’s Stone και του Prisoner of Azkaban ή ακόμα και του Order of the Phoenix. Και ο σκηνοθέτης έκανε τα πάντα για να αποτύχει, και το κατάφερε.
Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία του Harry Potter, δεν έχω διαβάσει κανέναν βιβλίο πάνω σε οποίο έχει βασιστεί οποιαδήποτε ταινία. Δεν είμαι αναγνώστης, είμαι θεατής, και δε μπορεί κανένας Yates ή Kloves να με αναγκάσει να γίνω αναγνώστης για να καταφέρω να είμαι και θεατής. Προσπαθούσα να καταλάβω εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, τι δε μου αρέσει στις τελευταίες ταινίες (Half-Blood Prince και Deathly Hallows) αφού η δικαιολογία της φτηνής ιστορίας δε μπορούσε να σταθεί, ποτέ κανένα Harry Potter δεν είχε το οσκαρικό σενάριο. Όσο ρωτούσα, συζητούσα και διάβαζα τις απόψεις άλλων, it suddenly struck me! Κατά σατανική σύμπτωση, αυτές ειδικά οι ταινίες είναι οι αγαπημένες των αναγνωστών των βιβλίων. Οι τρεις τελευταίες ταινίες, δεν είναι καν ταινίες, είναι απλές μεταφορές ενός βιβλίου. Είναι μεγάλο ρίσκο να το λέω, δεδομένου ότι δεν έχω διαβάσει τα βιβλία, αλλά με τεράστια δόση υποκειμενικότητας, τα Harry Potter and the Half-Blood Prince και The Deathly Hallows δεν είναι κινηματογραφικές ταινίες, αλλά οπτικοποιημένα βιβλία.
Με τον Harry και τη παρέα του να έχουν βρει και καταστρέψει του τέσσερεις Πεμπτουσιωτές, το Part 2 ξεκινάει ακριβώς εκεί που τελείωσε το Part 1, ο Harry θρηνεί για το χαμό του Dobby και ακολουθώντας διάσπαρτα στοιχεία πρέπει να βρει και τους υπόλοιπους τρεις για να καταφέρει να αποδυναμώσει και μετά να καταστρέψει τον σατανικό Voldemort. Η τελική μάχη θα γίνει στο καταρρέων Hogwarts και στο τέλος…ε, όλοι ξέρουμε ποιος θα νικήσει!
Ξεχάστε τα αμέτρητα νέα ονόματα, που ουσιαστικά δε προσέφεραν τίποτα. Ξεχάστε τα πέρα δώθε σε βουνά και λαγκάδια και τα τρυφερά τετ-α-τετ των νεαρών πρωταγωνιστών. Ακόμα ξεχάστε και τους κλήρους του θανάτου που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια υπερπολύπλοκη υποϊστορία που μικρό ρόλο παίζει στη τελική. Εδώ έχουμε την αναζήτηση των πεμπτουσιωτών, ουσιαστικά τα κομμάτια της δύναμης / ψυχής του Voldemort και τη προσπάθεια καταστροφής των. It’s that simple. 276 (Διακόσια Εβδομήντα Έξι) λεπτά ταινίας για να βρεθούν και να καταστραφούν πέντε μαγικά αντικείμενα (αφού τα δύο είχαν ήδη καταστραφεί σε προηγούμενες ταινίες) ώστε να φτάσουμε στη τελική μάχη. Δύο λέξεις που ίσως είναι το ένα από τα δύο στοιχεία που αξίζουν σε ολόκληρη τη ταινία (θεωρώντας το Deathly Hallows όλο μία ταινία).
Εντυπωσιακότατη καταστροφή του ιστορικού πια (10 χρόνια είναι αυτά) Hogwarts, με τη μάχη να ξεκινάει λίγο «αρχοντικά» αλλά ευτυχώς να μην επικεντρώνεται εκεί, παίζοντας και αλλάζοντας συνεχώς οπτικές μεταξύ μάχης στην αυλή και προσπάθειας του Potter στο εσωτερικό της σχολής. Μια πραγματικά άξια τελευταία μάχη, μέχρι το τελικό duel που πανέμορφα lava-like εφέ κάνουν τα μαγικά sticks να μοιάζουν πιο πανίσχυρα από ποτέ. Όσο για το δεύτερο στοιχείο, αυτό είναι το λίγο-πριν-το-τέλος twist που εκτός της αποκάλυψης όλου του παρελθόντος και της ιστορίας του Harry, μπλέκει πανέμορφα και έναν άλλον από τους βασικούς χαρακτήρες, από τους πιο λατρεμένους της σειράς (αν και λίγο πολύ όλοι ξέρουμε ποιος είναι αυτός, δε θα τον αναφέρω για λόγους spoilers). Δε κοιτούσα το ρολόι για να ξέρω πόσο ακριβώς κράτησε το εντυπωσιακό φινάλε, αλλά φτάνουν αυτά τα 30-40 μπλοκμπαστερίστικα λεπτά για ολόκληρη την τερατωδών διαστάσεων ταινία του Deathly Hallows; Σε καμιά περίπτωση.
Το Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 μου προκάλεσε οργή. Οργή γιατί άφησε μια πικρή γεύση σε μια σειρά ταινιών που αρχικά λάτρεψα (και κυρίως το Philosopher’s Stone). Γιατί επιβεβαιώθηκε η υποψία μου ότι το σπάσιμο των ταινιών είχε ως μοναδικούς σκοπούς τα ουσιαστικά διπλά έσοδα και την ικανοποίηση των φανατικών αναγνωστών του βιβλίου που ήθελαν να δουν τα πάντα στην οθόνη, έστω και αν αυτά δεν άξιζαν να βρίσκονται εκεί και μπορούσαν να παραλειφθούν με απλά κινηματογραφικά τρικς όπως έγινε και στις πρώτες ταινίες. Οργή γιατί δε με σεβάστηκαν σαν θεατή, θεωρώντας ότι μόνο οι αναγνώστες φτάνουν για την εμπορική επιτυχία που αποζητούσαν και φυσικά πέτυχαν.
Απογοήτευση, γιατί με ανάγκασε να γράψω μία άκρως υποκειμενική κριτική που όμως δε θα με επηρεάσει και στη τελική βαθμολογία, γιατί αν το έκανε, θα αναγκαζόμουν να πέσω πολύ χαμηλά. Αντίο, λοιπόν μικρέ μάγε, και θα τα ξαναπούμε σε καμιά πέντε χρόνια όταν ο μικρός ανιψιός μου θα σε αναζητήσει.
5,5/10
[Obliviate]
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου