Monsters review

Θέλω να γίνω District 9, Θέλω να γίνω District 9! Οι αφίσες, τα trailers, το promotion, τα πάντα τόνιζαν ότι το Monsters του Gareth Edwards ήθελε να γίνει το District 9. Αν και ήταν δύσκολο να επαναληφθεί η εμπορική επιτυχία του Blomkamp, προσωπικά περίμενα κάτι καλύτερο αφού το D9 με είχε απογοητεύσει σε αρκετά μεγάλο βαθμό.

Βρισκόμαστε στο κοντινό μέλλον. Πριν από 6 χρόνια, η NASA ανακάλυψε σημάδια ζωής σε κάποιο σημείο του γαλαξία μας. Όμως η αποστολή που στάλθηκε να συλλέξει δείγματα, δε πρόλαβε να γυρίσει ασφαλής αφού συνετρίβει πάνω από τα βόρεια σύνορα του Μεξικό. Ολόκληρη η περιοχή “μολύνθηκε” από τα εξωγήινα δείγματα και μπήκε σε καραντίνα αφού νέοι άγνωστοι οργανισμοί έκαναν την εμφάνισή του. Στο σήμερα, ένα μεγάλο μέρος γύρω από τα σύνορα Αμερικής- Μεξικού έχει χαρακτηριστεί “Μολυσμένη Ζώνη” και έχει περιφραχθεί με ένα τεράστιο τείχος αφού οι εξωγήινοι οργανισμοί έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Ο Andrew είναι φωτογράφος για ένα περιοδικό και η Samantha, κόρη του αφεντικού του Andrew. Και οι δύο βρίσκονται στο Μεξικό για διαφορετικούς λόγους και θέλουν να περάσουν τα σύνορα προς την Αμερική. Έτσι, το αφεντικό του Andrew του αναθέτει το…babysitting της Sam ώστε να φτάσει ασφαλής στο σπίτι της, και φυσικά αυτός δε μπορεί να πει όχι στο αφεντικό του. Το πρόβλημα είναι ότι έχουν μόλις δύο μέρες να καταφέρουν να περάσουν απέναντι γιατί τα σύνορα θα κλείσουν. Το αν και πως θα τα καταφέρουν, μας εξιστορεί ο Edwards σε μια ταινία που δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο που διαφημίζεται. Η χαρακτηριστικότερη περιγραφή που θα μπορούσες να της δώσεις είναι road-movie και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί…

Εκτός από την επιθυμία να γίνει D9, το Monsters έχει κληρονομήσει και τα περισσότερα από τα μειονεκτήματα. Το πιο κουραστικό και βαρετό κομμάτι του D9 ήταν η ατελείωτη εισαγωγή που θεωρητικά είχε σκοπό να σε βάλει στο κλίμα αλλά ουσιαστικά σε έριχνε σε λήθαργο. Κάτι αντίστοιχο, και σε μεγαλύτερη κλίμακα κάνει και το Monsters. Ολόκληρη η πρώτη ώρα είναι η παρουσιασμένη ανούσια διαδικασία των δύο νέων να βρουν εισιτήρια, να περάσουν την ώρα τους στο Μεξικό μέχρι να φύγουν, να αλλάξουν 2-3 μεταφορικά μέσα και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα. Και σα να μην έφταναν αυτά, το σενάριο και κυρίως οι διάλογοι είναι εντελώς μη πιστευτοί σε σημείο γελοιότητας.

Και ξαφνικά το ρολόι περνάει τα 59 λεπτά. Και τα πάντα αποκτούν υπόσταση. Οι χαρακτήρες γίνονται ρεαλιστικοί και συμπαθείς, εξαιρετική μουσική και σκηνοθεσία δημιουργούν μια απόκοσμη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ακόμα και αν αυτοί βρίσκονται στα ανοιχτά της ζούγκλας. Η αγωνία κάνει την εμφάνισή της και σταδιακά αυξάνεται μέχρι το ελαφρώς σοκαριστικό φινάλε. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος δράσης. Μια συγκλονιστική σκηνή λίγο πριν το φινάλε θα δώσει άλλο νόημα σε όλη τη ταινία δίνοντας την πολυαναμενόμενη απάντηση του τίτλου, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή πιστεύουμε ότι είναι απλά ένα διαφημιστικό τρικ. Με άλλα λόγια το τελευταίο μισάωρο θα δείτε μια τελείως διαφορετική ταινία. Όχι φυσικά το sci-fi action thriller που ψευτοδιαφημίζεται αλλά ένα ψυχολογικό, ανθρώπινο, σχεδόν ειρωνικό δραματικό θρίλερ.

Και εδώ ερχόμαστε στο στοιχείο που όσο και να θέλαμε, δε πρέπει να αγνοήσουμε. Το Monsters είναι κυριολεκτικά ένα one-man show, όσο ικανοποιητικό ή μη είναι το τελικό αποτέλεσμα. Με budget μόλις 15 χιλιάδες (ναι, χιλιάδες) δολάρια (αν και λίγοι πιστεύουν ότι μπορεί να είναι τόσο λίγα, μεταξύ τους και εγώ), ο Gareth Edwards είναι όχι μόνο σκηνοθέτης και υπεύθυνος σχεδιασμού αλλά ήταν και σεναριογράφος, και φωτογράφος, και δημιούργησε τα ψηφιακά εφέ! Πραγματικό επίτευγμα.

Το πολύ καλό τελευταίο μισάωρο μαζί με το εξαιρετικό φινάλε, μετριάζουν αρκετά την απίστευτα κουραστική πρώτη ώρα αλλά φυσικά δε μπορούν και να την διαγράψουν. Το Monsters αξίζει έστω κα λίγη από τη προσοχή σας, αλλά απαιτεί και την υπομονή σας αφού μέχρι να αρχίσει να γίνεται ενδιαφέρον, θα θελήσετε πολλές φορές να αποχωρήσετε κουρασμένοι και νυσταγμένοι.

5,5/10