After.Life review

Η μετά θάνατον ζωή, είτε αυτή είναι στη μορφή φαντάσματος, ζόμπι, μετενσαρκώσεως ή ότι άλλο έχουν να επιδείξουν οι κατά τόπους μυθοπλασίες και πεποιθήσεις, έχουν απασχολήσει άπειρες φορές το κινηματογράφο αλλά λίγοι είναι αυτοί που ασχολήθηκαν με τη κατάσταση αμέσως μετά το θάνατο. Αυτή τη κατάσταση παίρνει η Agnieszka Wojtowicz-Vosloo (όποιος το προφέρει σωστά, δώρο χρυσό ρολόι!) και πλέκει ένα σκοτεινό, μακάβριο ψευδοθρίλερ. Μένει να δούμε αν το τελικό αποτέλεσμα ικανοποιεί…

Η Anna είναι μια νεαρή δασκάλα που χάνει τη ζωή της (;;;) σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα μετά από έναν ακόμα καυγά με τον φίλο της Paul. Ξυπνάει στο τραπέζι του γραφείου κηδειών, ανήμπορη να κινηθεί και με τον Eliot Deacon, τον τοπικό νεκροθάφτη να την ετοιμάζει για τη κηδεία της. Πως γίνεται όμως να είναι νεκρή και να συζητάει. Ο Eliot της ομολογεί ότι έχει ένα χάρισμα να μιλάει με τους πρόσφατα πεθαμένους και να τους προετοιμάζει για τη μετά-θάνατο ζωή. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως όντως είναι ακόμα ζωντανή;

Η Πολωνή σκηνοθέτης παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο και παίζει για υπερβολικά πολύ ώρα με το θέμα της μετά-θάνατο ζωής, την άρνηση του νεκρού ότι όντως πέθανε και άλλα παρόμοια φιλολογικά ερωτήματα πριν κάνει τη κίνηση της. Για περίπου μία ώρα, ο θεατής είναι κατά 98% πεπεισμένος ότι η Anna είναι νεκρή και σχεδόν ο μόνος λόγος που υποψιάζεται το αντίθετο είναι η ελπίδα ότι δε μπορεί να συνεχίσει να φλυαρεί έτσι μέχρι το τέλος χωρίς λόγο και ενδιαφέρον. Γύρω στα 50-60 λεπτά αρχίζουν να πέφτουν τα πρώτα υπονοούμενα που επιτέλους προκαλούν κάποιου είδους ενδιαφέρον ώστε να νοιαστείς να προσέξεις λίγο περισσότερο για να καταλάβεις αν είναι τελικά ζωντανή ή νεκρή. Με πιο απλά λόγια, ολόκληρη η πρώτη ώρα είναι μια μεγάαααλη εισαγωγή που σε ένα τυπικό θρίλερ θα κρατούσε 10-20 λεπτά το πολύ.

Το δεύτερο μέρος, μαεστρικά συνδεδεμένο με το σχεδόν αδιάφορο πρώτο, καταφέρνει επιτέλους να σε βάλει στο τριπάκι του να αναρωτηθείς αν τελικά η Anna είναι ζωντανή ή όχι. Όμως η πολύ αργή ροή συνεχίζεται. Η μεγάλη αποτυχία της ταινίας είναι ότι δε μπορείς να ταυτιστείς με κανέναν από τους δύο πρωταγωνιστές γιατί απλά έχουν μέτριες (Neeson) ή κάκιστες (Ricci) ερμηνείες. Μόνο ο Justin Long τα καταφέρνει κάπως καλύτερα και γίνεται σταδιακά ο μόνος ενδιαφέρον χαρακτήρας.

Η Agnieszka Wojtowicz-Vosloo έπαιξε και έχασε. Προφανώς δεν ήθελε να φτιάξει ένα τυπικό θριλεράκι αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να φτιάξει μια ταινία χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς ένταση, που το μόνο που περιμένεις όσο την βλέπεις είναι…να τελειώσει.

4/10