Iron Man 2 review

Πριν από τρία περίπου χρόνια, η μεγάλη Marvel πήρε επιτέλους τη τύχη στα χέρια της αποβάλλοντας τα μεγάλα κεφάλια των αδηφάγων εταιριών, αναλαμβάνοντας πλήρως τη παραγωγή ταινιών βασισμένων στους ήρωές της. Το πρώτο “εισαγωγικό μπαράζ” έγινε με το εξαιρετικό reboot του Hulk αλλά και την πρώτη εμφάνιση του Iron Man. Αντίθετα στη γενική άποψη, The Incredible Hulk μου φάνηκε πολύ πιο ενδιαφέρον από το Iron Man 1 που βασιζόταν σχεδόν αποκλειστικά στο κωμικό ταλέντο του πρωταγωνιστή Robert Downey Jr. Δυστυχώς λόγω διάφορων διαφωνιών του Edward Norton με την παραγωγή αλλά και το σκηνοθέτη, το sequel του Incredible Hulk δεν ήρθε ποτέ και ούτε θα έρθει αφού ο ηθοποιός ανακοίνωσε ότι οι λόγοι που τον κάνουν να μην επιστρέψει είναι πολλοί και απροσπέραστοι, αντίθετα με το Iron Man που πριν ακόμα καταλαγιάσει ο εμπορικός θρίαμβος, είχε ξεκινήσει η προ-παραγωγή του δεύτερου μέρους που είδαμε πριν από μερικούς μήνες. Ο λόγος που άργησα τόσους μήνες να δω το δεύτερο μέρος μπορούν να χαρακτηριστούν εγωιστικοί, αφού για ακατανόητους, σε μένα, λόγους έβλεπα ένα εκνευριστικό πλασάρισμα του “καλούτσικου” Iron Man έναντι του Incredible Hulk που προανήγγειλε το τέλος του franchise πριν καν το δηλώσει ο Norton.

Όπως κάθε super-hero movie, τα πιθανά σενάρια είναι ανεξάντλητα αφού το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να διαλέξουν ένα ή περισσότερα τεύχη του comic, έναν-δυο villians για να ικανοποιήσουν την fanbase και έχεις ένα sequel. Αυτό ακριβώς έκανε και το υβρίδιο human-hobbit που αυτοαποκαλείται σκηνοθέτης με το όνομα Jon Favreau. Επέλεξε την ιστορία κατά την οποία η κυβέρνηση θέλει να πάρει στα χέρια της τη τεχνολογία του Stark και αυτός προσπαθεί να τους πείσει ότι δεν αποτελεί κίνδυνο αφού κανείς δε μπορεί να την αντιγράψει, πετάει τον Whiplash, έναν Ρώσο φυσικό που φυσικά ήδη τα κατάφερε και θέλει να ξεπαστρέψει τον Stark, πασπαλίζει με μια sexy μυστική πράκτορα αφού η wanna-be-brittish Gwyneth Paltrow είναι πιο κρύα και από τον Mr Freeze και έναν εταιρικό ανταγωνιστή της Stark και μας σέρβιρε το Iron Man 2.

Το σχέδιό του ήταν απλό και μπορούσε να έχει επιτυχία αν δεν είχε προσλάβει τον Justin Theroux, εξαιρετικό ηθοποιό αλλά κάκιστο σεναριογράφο, προσωπική επιλογή του Downey Jr, ο οποίος μετά το καταστροφικά μη-αστείο Tropic Thunder, ανέλαβε να ξεπαστρέψει και καθετί θετικό είχε το πρώτο μέρος. Διασκεδαστικότατος Tony Stark: απών, εντυπωσιακές σκηνές δράσης: απούσες, δευτερεύοντες χαρακτήρες: δυστυχώς παρόντες αφού είναι πιο κουραστικοί και από τον Tim Robbins στο War of the Worlds. Με άλλα λόγια, ότι χιούμορ και “αστείες” σκηνές είχε το το πρώτο μέρος, ξεχάστε τα χωρίς ταυτόχρονα να γίνεται πιο σοβαρό, ο Robert Downey Jr. σε μια από τις πιο βαρετές ερμηνείες από εποχής…Tropic Thunder (τυχαίο; δε νομίζω), μια Paltrow να μυξοκλαίγεται σε όλη τη ταινία, μια Johansson να διατυμπανίζει τους 4 μήνες προετοιμασία για μία σκηνή δράσης 2 λεπτών και το υπόλοιπο πολυδιαφημισμένο cast απλά…να υπάρχει χωρίς να προσφέρει τίποτα. Μέχρι και τον uber-cool Samuel Jackson κατάφερε να κάνει αδιάφορο!

Το Iron Man 1 δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αριστούργημα αλλά ήταν αρκετά διασκεδαστικό με έναν απολαυστικότατο Robert Downey Jr. και εντυπωσιακή χρήση των εφέ. Αν περιμένετε κάτι παρόμοιο, ξεχάστε το. Το Iron Man 2, δεν είναι αστείο, δεν είναι διασκεδαστικό, και απλά το βλέπεις ελπίζοντας να αρχίσει το “καλό” το οποίο δε διαρκεί πάνω από 4-5 λεπτά σε σύνολο 124 λεπτών. Μάλλον κακή αναλογία…

5/10