The Ghost Writer [Αόρατος Συγγραφέας] review

Κάθε νέα ταινία του Roman Polanski είναι ένα μεγάλο γεγονός για τη κινηματογραφική βιομηχανία (εντάξει, σχεδόν κάθε) αλλά το Ghost Writer έλαβε ακόμα περισσότερη δημοσιότητα λόγω των γνωστών νομικών προβλημάτων του σκηνοθέτη και το γεγονός ότι το τελικό μοντάζ έγινε στην “ιδιωτική του φυλακή”, στο σπίτι που βρισκόταν υπό περιορισμό στο Γκστάαντ της Ελβετίας, αφού εκείνο το διάστημα βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για την παράδοσή του στις Αμερικανικές αρχές όπου και είναι καταζητούμενος.

Το Ghost Writer βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Robert Harris, με τον τελευταίο να έχει συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη και στο σενάριο. Ghost writer, ή αόρατος συγγραφέας όπως μεταφράστηκε, είναι ένας βιογράφος που προσλαμβάνεται από κάποιο γνωστό πρόσωπο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας Adam Lang, για να τον ακολουθεί παντού ενώ ταυτόχρονα θα του παίρνει συνεντεύξεις για όλη του ζωή ώστε στο τέλος να συνθέσει σε βιβλίο τη βιογραφία του. Ο αόρατος συγγραφέας της ταινίας, έχει την ιδιαιτερότητα να μην έχει καν όνομα, και αναλαμβάνει να τελειώσει τη βιογραφία του Lang την οποία είχε ξεκινήσει ένας συνάδελφός του που βρέθηκε νεκρός πριν λίγες μέρες. Τη μέρα που ο βιογράφος φτάνει στο σπίτι του Lang, ξεσπάει σκάνδαλο με τον πρώην υπουργό του να τον κατηγορεί για παράνομες απαγωγές και βασανιστήρια και να τον στέλνει στο δικαστήριο της Χάγης. Ο Lang φεύγει για να κανονίσει τις νομικές λεπτομέρειες και ο βιογράφος μένει στο σπίτι να προσπαθεί να στρώσει το βιβλίο από τα ατελείωτα χειρόγραφα του Lang. Με αρκετό ελεύθερο χρόνο λόγω απουσίας του Lang, και από τύχη αλλά και περιέργεια ανακαλύπτει στοιχεία που είχε κρυμμένα ο προκάτοχός του σχετικά με το παρελθόν του του Lang και ακολουθώντας τα ανακαλύπτει πολλά κρυμμένα μυστικά.

Μπερδεμένο σενάριο δε μπορείς να το πεις, κάθε άλλο, είναι σχετικά απλό (αλλά σε καμιά περίπτωση απλοϊκό) και αρκετά σύντομα καταλαβαίνεις που το πάει. Αυτό όμως που δε περιμένεις είναι να είναι τόσο αναποφάσιστο. Ξεκινάει με τυπική βάση το θάνατο του προηγούμενου βιογράφου, μας μπερδεύει με τα εγκλήματα πολέμου για τα οποία κατηγορείται ο Lang και καταλήγει…στη Καρδίτσα! Αλλού ντ’αλλού! Και το χειρότερο είναι ότι η κατάληξη εκτός ότι είναι ελάχιστα ενδιαφέρουσα, παρουσιάζεται με εντελώς αφελή τρόπο κάνοντας το θεατή να νοιώθει ηλίθιο με το σκηνοθέτη να του παρουσιάζει με στόμφο ότι…η γη γυρίζει!

Ο νεκρός βιογράφος, οι κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου και το αδιάφορο τέλος είναι τρεις μεγάλες στάσεις του σεναρίου. Αλλά όπως λένε και οι ρομαντικοί, σημασία έχει η διαδρομή. Και μπορεί αυτό να μη το συμμερίζομαι στα ταξίδια με κάποιο υλικό μεταφορικό μέσο, στην 7η τέχνη ο Polanski είναι μάστορας ώστε να κάνει το ταξίδι απολαυστικότατο. Ασυναγώνιστη ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το πρόσφατο The Box, σε κρατάει γαντζωμένο στη θέση σου σε όλη τη διάρκεια του έργου, και στα αγχωτικά απόκοσμα καρέ αλλά και στις όχι λίγες κοιλιές λόγω “αναποφάσιστου” σεναρίου. Σε συνδιασμό με τις εξαιρετικές ερμηνείες των Ewan McGregor, Olivia Williams και της Kim Cattrall αλλά όχι και του Pierce Brosnan που ευτυχώς έχει ελάχιστο χρόνο παρουσίας, τη προσεγμένα τοποθετημένη μουσική του Alexandre Desplat και τη φωτογραφία του μόνιμου συνεργάτη του σκηνοθέτη τα τελευταία χρόνια, Πολωνού Pawel Edelman, το τελικό σύνολο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά όχι και κλασσικό.

Ο υπερτονισμός άσχετων γεγονότων, οι μικρές κοιλιές στο ρυθμό, το συνολικά αδύνατο σενάριο και κυρίως το αδιάφορο φινάλε αλλά και η κακή ερμηνεία του Brosnan δεν επιτρέπουν στο οπτικά σεμιναριακό δημιούργημα του Polanski να γίνει το αριστούργημα που επιθυμούσαμε.

6,5/10