Buried review

Ασφυκτικά κλειστό περιβάλλον. Ήξερα ότι είναι μια κατάσταση που σε έναν κλειστοφοβικό μπορεί να προκαλέσει πανικό, αλλά δεν ήξερα ότι σε έναν μη-κλειστοφοβικό μπορεί να προκαλέσει τρομερά έντονη κινηματογραφική αίσθηση. Το The Descent του 2005 μου δημιούργησε πρωτοφανή συναισθήματα κλειστοφοβίας τα οποία ήλπιζα να νοιώσω και στο Buried, τη καινούρια ταινία του Ryan Reynolds.

Ο Reynolds υποδύεται τον Paul Conroy, έναν οδηγό νταλίκας, εργαζόμενος σε μια κατασκευαστική εταιρία από τις πολλές αμερικάνικες που ξεφύτρωσαν στο Ιράκ για να ξαναχτίσουν τη χώρα (που οι ίδιοι γκρέμισαν). Μετά από επίθεση ανταρτών στο κονβόι φορτηγών, ξυπνάει θαμμένος ζωντανός  κάπου στην έρημο με μοναδικά εφόδια ένα κινητό και έναν αναπτήρα. Πανικόβλητος προσπαθεί να βρει τρόπους επιβίωσης και επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.

Όλοι μας θυμόμαστε, το δεκάλεπτο sequence στο Kill Bill Vol.2 με την “Black Mamba”, θαμμένη ζωντανή σε ένα φέρετρο να προσπαθεί να ξεφύγει. Σε όλους προκάλεσε μεγάλη περιέργεια πως μπορεί ένας σκηνοθέτης να “τραβήξει” αυτό το δεκάλεπτο ώστε να γίνει ολόκληρη ταινία. Και το εννοώ ολόκληρη, αφού δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο πλάνου εκτός φέρετρου και κατ’ επέκταση κανένας άλλος ηθοποιός παρά μόνο μερικές φωνές στη άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου.

Στην ερώτηση, αν ο σκηνοθέτης Rodrigo Cortés τα κατάφερε, η απάντηση είναι απλή και κατηγορηματική, Σίγουρα. Όμως όχι χωρίς απώλειες και μάλιστα αρκετές. Το εισαγωγικό πρώτο πεντάλεπτο, σε πετάει ξαφνικά σε μια θεοσκότεινη οθόνη, με τον Reynolds να βογγάει πανικόβλητος και σιγά σιγά να βρίσκει τα “εργαλεία” που του άφησαν οι απαγωγείς του. Με άλλα λόγια, από το πουθενά, ή πιο απλά από εκεί που βλέπεις trailers, νοιώθεις ότι σε επιβάλλει να νοιώσεις κλειστοφοβία. Και φυσικά ότι γίνεται με το ζόρι, αποτυγχάνει παταγωδώς αφού δεν είναι δυνατόν να μπεις τόσο δυνατά στο κλίμα από το πρώτο λεπτό. Το επόμενο δεκάλεπτο συνεχίζει με τα κλισέ τηλεφωνήματα που όλοι περιμένουμε που ευτυχώς διανθίζονται με πινελιές χιούμορ πανηλίθιων τηλεφωνητριών να τα χάνουν όταν τους λέει ότι είναι θαμμένος στο Ιράκ. Και κάπου εκεί πιάνει τον θεατή μια κρίση πανικού, αφού πραγματικά δε μπορείς να σκεφτείς τι άλλο μπορεί να κάνει ένας θαμμένος για να σωθεί και να μην καταντήσει επαναλαμβανόμενο ή κουραστικό. Ευτυχώς κάπου εκεί ο σεναριογράφος Chris Sparling μας απαντάει με τον καλύτερο τρόπο και η πραγματική ένταση αρχίζει να κλιμακώνεται και το φέρετρο αρχίζει να μοιάζει όλο και πιο μικρό.

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για Ευρωπαϊκή, και πιο συγκεκριμένα Ισπανική παραγωγή, οι αμερικάνικες χαζομαρούλες κάνουν και εδώ την εμφάνισή τους όπως για παράδειγμα κάποιες σκόρπιες σκηνές που ξαφνικά το κινητό χάνει το σήμα ενώ σε όλη την υπόλοιπη ταινία μιλάει καμπάνα ή κάποιοι αχρείαστοι διάλογοι που είναι εντελώς αντιρρεαλιστικοί στην αγωνιώδη κατάσταση που βρίσκεται ο πρωταγωνιστής και απλά μπήκαν για να δώσουν μερικά επιπλέον λεπτά. Το φινάλε έρχεται αρκετά γρήγορα αφού ούτως ή άλλως, η ταινία διαρκεί μόλις 80 λεπτά με τον καλύτερο τρόπο και την ένταση στο ζενίθ και την καλύτερη και συγκλονιστικότερη τελευταία σκηνή.

Το γεγονός ότι η σε ταινία αποκλειστικά γυρισμένη σε ένα φέρετρο, δεν ένοιωσα τόσο μεγάλη κλειστοφοβική ένταση όσο στη ταινία-σημείο αναφοράς, The Descent, σίγουρα δεν είναι και το καλύτερο σημάδι και ίσως είναι και το μεγαλύτερο, αν όχι μοναδικό σοβαρό μειονέκτημα. Το Buried είναι ταινία αποκλειστικά για μεγάλη οθόνη και σκοτεινή αίθουσα αλλιώς δε θα νοιώσετε ούτε τη μισή από την απαιτούμενη ένταση αλλά αν τη δείτε υπό τις κατάλληλες συνθήκες σίγουρα θα την ευχαριστηθείτε.

6,5/10