Triage: Επιλογή και κατάταξη των θυμάτων σε κατηγορίες με σκοπό την κατάλληλη αγωγή ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ο πολυβραβευμένος για το No Man’s Land, Βόσνιος σκηνοθέτης Danis Tanovic επιστρέφει με την τρίτη μεγάλου μήκους και πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, και μας μεταφέρει στο Κουρδιστάν του 1988.
Ο Mark Walsh είναι ένας Ιρλανδός πολεμικός φωτορεπόρτερ με πάμπολλες αποστολές στο βιογραφικό του και με βλέψεις να δουλέψει για κάποιο μεγάλο περιοδικό όπως το Time, ρισκάροντας και τη ζωή του για μια καλή φωτογραφία. Μαζί με τον φίλο του και συνεργάτη David, βρίσκονται στο Κουρδιστάν, σε ένα πρόχειρο αρχηγείο των Κούρδων παρακολουθώντας και καταγράφοντας τις κινήσεις τους περιμένοντας τη μεγάλη επίθεση στους Ιρακινούς ώστε να μπορέσουν να την αποθανατίσουν. Ο Mark θέλει οπωσδήποτε να είναι εκεί για την επίθεση, η οποία όμως αργεί και ο David θέλει να γυρίσει για να προλάβει την γέννηση του παιδιού του, που περιμένουν από μέρα σε μέρα. Οι φίλοι διαφωνούν, χωρίζουν οι δρόμοι τους, ο Mark τραυματίζεται ελαφρά και μετά από λίγες μέρες επιστρέφει πίσω στη γυναίκα του Elena, όμως ο David αγνοείται. Οι πόνοι από το τραύμα του Mark επιδεινώνονται παρόλο που δεν υπάρχουν σωματικοί λόγοι και έτσι η Elena φωνάζει τον ψυχοθεραπευτή παππού της για να βρεθούν τα αίτια της ψυχοσωματικής κατάστασης του Mark.
Παρόλο που η ταινία χωρίζεται σε δύο εμφανώς διαφορετικά είδη, το πολεμικό και το ψυχολογικό δράμα, δεν αλλάζει σε όλη της τη διάρκεια το χαμηλοβλεπών ύφος της ώστε να μην υπερτονίσει κανένα από τα δύο. Δε μπορώ να τη χαρακτηρίσω ταινία χαρακτήρων όσο ταινία μηνυμάτων. Χρησιμοποιεί τους ηθοποιούς του μόνο ως παράπλευρους παράγοντες για να περιγράψει το…triage και πως αυτό μπορεί να γίνει από μια βάρβαρη τακτική, ο μόνος τρόπος διάσωσης. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που μοιάζει η ταινία να μην έχει καρδιά, να μην έχει ένταση, να μη προκαλεί τη συμπόνια αλλά σίγουρα ούτε και την αδιαφορία. Η τοποθέτηση της ιστορίας σε έναν “πόλεμο” που κρατάει αιώνες χωρίς ουσιαστικό νικητή ή ηττημένο απομακρύνει την όποια ένταση μπορεί να προκαλέσει ένα πολεμικό δράμα ενώ το δεύτερο μέρος, παρά την επιβλητική παρουσία του Christopher Lee στο ρόλο του υπερήλικου ψυχοθεραπευτή, δεν γίνεται απόλυτα πιστευτό, παρά μόνο αποτελεί τροχοπέδι για να έρθει το φινάλε και να περάσει το μήνυμα που επιθυμεί ο σκηνοθέτης.
Ο διεκπεραιωτικός ρόλος που έδωσε στους ηθοποιούς του, ο σκηνοθέτης, δε σημαίνει ότι τους αφαίρεσε και τις δυνατές ερμηνείες με τον Colin Farrell να είναι πραγματικά πολύ καλός εκτός ελαχίστων σκηνών και την Paz Vega να προσπαθεί να πείσει για την αγγλόφωνη ερμηνεία της αλλά ότι και να κάνει δε μπορεί να φτάσει σε ποιότητα τις ελάχιστες ισπανόφωνες ατάκες της. Ο Lee απολαμβάνει τον περίπλοκό ρόλο τους ψυχοθεραπευτή των δολοφόνων πολέμου μεταξύ των οποίων και του Franco, δικτάτορα της Ισπανίας, και δε καταβάλλει και ιδιαίτερη προσπάθεια για να τον ερμηνεύσει άψογα.
Ο Danis Tanovic έμεινε στα ρηχά και δε ρίσκαρε προσπαθώντας το κάτι παραπάνω. Ο μονολεκτικός τίτλος της ταινίας τον στοίχειωσε και έχασε το νόημα. Παρόλο που το Triage δε κουράζει, δε καταφέρνει να ενθουσιάσει σε κανένα του σημείο και απλά προσπερνάει.
5,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου