Πριν από μερικά χρόνια, η αμερικανίδα συγγραφέας Patricia Highsmith έγινε παγκοσμίως γνωστή στο κινηματογραφόφιλο κοινό με τη μεγάλη επιτυχία του Ταλαντούχου κυρίου Ripley έστω και αν η κινηματογραφική καριέρα των βιβλίων της ξεκίνησε πριν από 60 χρόνια όταν ο Alfred Hitchcock έφερε στη μεγάλη οθόνη το Strangers on a Train. Από τότε πάνω από 30 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές έχουν βασιστεί στα έργα της μεταξύ των οποίων και ο Αμερικάνος Φίλος του Wim Wenders (που άλλωστε βασίζεται και αυτό στο παιχνίδι του Ripley), μέχρι το 1999, να γίνει γνωστή σε όλους μας. Φέτος λοιπόν ήρθε η μεταφορά του βιβλίου της The Cry of the Owl (δέυτερη σε σειρά, πρώτη αγγλόφωνη) σε Γερμανοκαναδική συμπαραγωγή με πρωταγωνιστές τους Paddy Considine και Julia Stiles. 
Ο Robert Forrester μόλις έχει χωρίσει με τη γυναίκα του και αφήνει πίσω τη μεγαλούπολη για να ζήσει σε μια μικρή πόλη της Pennsylvania. Η ψυχολογία του μετά το διαζύγιο δεν είναι και η καλύτερη αλλά και το ψυχιατρικό ιστορικό του δείχνουν σημάδια ότι κάτι δε πάει καλά στο μυαλό του πανέξυπνου και επαγγελματικά επιτυχημένου άνδρα. Ο Robert, κάθε βράδυ πηγαίνει έξω από ένα απομακρυσμένο σπίτι και παρακολουθεί από κοντινή απόσταση και με το φόβο να γίνει αντιληπτός, την Jenny, μια νεαρή κοπέλα και την απλή ζωή της με τον φίλο της Greg. Όταν ο Robert γίνεται αντιληπτός από τη Jenny, αυτός φοβισμένος προσπαθεί να δικαιολογηθεί αλλά αυτή αντί να καλέσει την αστυνομία, τον καλεί στο σπίτι της. Από εκείνη τη στιγμή ένα παιχνίδι, “ποιός είναι ο πιο τρελός” ξεκινάει για τον Robert που βρίσκεται μπλεγμένος σε μια κατάσταση πλημυρισμένη από ψυχοπάθεια, φόνους και μυστήριο με τον Robert να προσπαθεί να ξεμπλέξει. 
Το Cry of the Owl, είναι πολυθεματικό μιας και στο πρώτο μισό της ιστορίας παίζει το παιχνίδι της τρέλας, με τον θύτη να γίνεται θύμα και τον θεατή να αναρωτιέται ποιος είναι ο πιο τρελός, ενώ στη συνέχεια, χωρίς να αλλάξει το ύφος και η ατμόσφαιρα, η ταινία γίνεται ένα αστυνομικό neo-noir με αρκετές, όμως, απιθανότητες που χαλάνε την ατμόσφαιρα. Και τα δύο μέρη της ταινίας, πάρα το ωραίο story μαστίζονται από την εκνευριστικά αργή πλοκή και το κακογραμμένο σενάριο. Ειδικά το πρώτο μέρος είναι τόσο αργό που σε αναγκάζει να κοιτάς το ρολόι σου κάθε λεπτό ελπίζοντας να έχει περάσει ένα πεντάλεπτο αλλά απογοητεύεσαι. Το δεύτερο, έχει πολύ περισσότερη ιστορία και πλοκή, πολύ πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη αν και στους ίδιους αργούς ρυθμούς αλλά οι απιθανότητες και τα πολλά αναπάντητα ερωτήματα σε βασικά θέματα δεν αφήνουν τον πήχη να ανέβει.
Η υποβλητική ατμόσφαιρα και το πολύ ενδιαφέρον κεντρικό story, σε συνδυασμό με τις πολύ καλές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, και ειδικά της Julia Stiles, δε φτάνουν για να βγάλουν τη ταινία του Jamie Thraves από τη μετριότητα που το ρίχνουν ο απελπιστικά αργός ρυθμός, το κακογραμμένο σενάριο και η απαστράπτουσα δια της απουσίας της, μουσική του Jeff Danna.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου