Ίσως φταίει και το 4 που έχει μπει (απ)αισίως ως αρχικό ψηφίο της ηλικίας μου, αλλά η απόλαυση που μου προσέφεραν κάποτε οι ταινίες κινουμένων σχεδίων, τα τελευταία χρόνια έχει ατονήσει. Όχι βέβαια και τελείως αναίτια, μια και τα μεγάλα studios βρίσκονται εδώ και αρκετά χρόνια σε μια φάση… μία μέσα-πέντε έξω. Για να βρω τη τελευταία “μεγάλη” ταινία της Walt Disney Animation Studios και Pixar πρέπει να πάω πίσω 7 χρόνια στα Coco και Zootopia ενώ και τα underdogs Aardman, Cartoon Saloon και Laika μοιάζουν να βρίσκονται σε περίοδο αγρανάπαυσης.
Τελείως υποκειμενικά, την DreamWorks
Animation δεν την συμπεριέλαβα ποτέ στους “μεγάλους” του χώρου, μιας και
παρότι εξίσου παραγωγική με τους ανταγωνιστές της, στα 26 χρόνια ιστορίας της,
δυσκολεύομαι να βρω πάνω από 3-4 πραγματικά εξαιρετικές ταινίες, ενώ δεν
πρόκειται ποτέ να της συγχωρέσω τα δύο χειρότερα animated features που
έχω δει ποτέ μου, τα Shark Tale και Megamind.
Γι’ αυτό ακριβώς εξεπλάγην κι εγώ με την ενστικτώδη αντίδρασή μου να βάλω τη νέα της ταινία, The Wild Robot στη λίστα μου με τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της σεζόν, σχεδόν από τη πρώτη ματιά. Και δεν είχα άδικο… περίπου.
