Βιάστηκε να χαρακτηριστεί ως η feelgood ταινία του φετινού
καλοκαιριού… κάθε καλοκαίρι άλλωστε χρειάζεται και από μια τέτοια. Δεν μπορείς
και να τους κατηγορήσεις, μιας και το Le
Grand Bain φέρνει στη μεγάλη οθόνη μιας ιδιαιτέρως χαριτωμένη αληθινή
ιστορία, έχοντας στις τάξεις του εκλεκτούς ηθοποιούς και συντελεστές, ενώ και
το trailer ήταν αρκούντως διασκεδαστικό. Ποιος να φανταζόταν πως τίποτα απ’
αυτά δεν αξιοποιήθηκε σωστά…
Η ιστορία μας ξεκινάει από τον Bertrand, έναν άνδρα με
εμφανή σημάδια κατάθλιψης που αναζητά μια διέξοδο, και ξαφνικά βλέπει μπροστά
του μια αγγελία που ζητούνται κολυμβητές για την ανδρική ομάδα συγχρονισμένης
κολύμβησης… δεκτοί και ερασιτέχνες. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, πηγαίνει στη πρώτη
προπόνηση, όπου γνωρίζει ένα τσούρμο συνομήλικων, όλοι τους με τα δικά τους
προβλήματα, με αυτή τη περίεργη και άκρως ερασιτεχνική παρέα να φτάνει μέχρι τα
τελικά το παγκόσμιο πρωτάθλημα!
14 χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Narco
(ποιο;), ο εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός Gilles
Lellouche, δοκιμάζει για δεύτερη φορά τις δυνάμεις του πίσω από τη κάμερα
με ένα πιο προσωπικό project, όπως δήλωσε. Εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία
της ομάδας Stockholm Art Swim Gents και με τη βοήθεια των σεναριογράφων Ahmed Hamidi και Julien Lambroschini μας βάζει στη ζωή 7+1 μεσηλίκων ανδρών που
περνούν κρίση μέσης ηλικίας, διαφορετικής σοβαρότητας και βαρύτητας. Άλλος έχει
οικογενειακά προβλήματα, άλλος επαγγελματικά, άλλος ψυχολογικά, ο καθένας
περνάει το ζόρι του, όμως εδώ βρίσκεται και το μεγαλύτερο αναπάντητο ερώτημα
της ταινίας, ΓΙΑΤΙ;
Γιατί όλοι αυτοί κατέληξαν σε μια ομάδα συγχρονισμένης
κολύμβησης; Το στιγμιότυπο με τον Bertrand να βλέπει μια αγγελία, να “τρώει
φλασιά” και στην επόμενη σκηνή να βρίσκεται στη προπόνηση χωρίς καμία
δικαιολογία, είναι πραγματικά αστεία, για να μη πω γελοία. Είχε κάποιο
απωθημένο, ήταν παλιά κολυμβητής, του άρεσε πάντα το συγκεκριμένο άθλημα; Καμία
απάντηση, και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους υπόλοιπους της ομάδας, τους
οποίους βρίσκει ήδη εκεί. Γιατί είναι απολύτως φυσιολογικό για έναν 40άρη να
ξεπερνάει τη κρίση μέσης ηλικίας με το να χορεύει στο νερό, κάτι που φέρνει και
τον αντίστοιχο χλευασμό από τους γύρω του, τον οποίο πρέπει να υποστεί! Και φυσικά
το σενάριο αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό το “γιατί”, καθ’ όλη τη
διάρκεια του φιλμ; Είναι κάποιο κρατικό μυστικό, wtf;
Το Le Grand Bain
χάνει το παιχνίδι από τ' αποδυτήρια. Τίποτα που παρακολουθείς δε μοιάζει
πιστευτό, και αυτό επιβαρύνεται και από την αφαιρετική παρουσίαση των
χαρακτήρων, μιας και από τους 8 αθλητές, συν τις δύο προπονήτριες, ο θεατής
γνωρίζει ελάχιστα και επιγραμματικά, ενώ υπάρχει και ένας καημένος χοντρούλης
που δεν έχει ούτε ατάκα! Πως μπορείς να νοιαστείς γι' αυτούς, ειδικά αν δεν
είσαι σε κάποια παρόμοια θέση ώστε να συμπάσχεις ενστικτωδώς;
Όσο για το cast, μπορεί στα χαρτιά να εντυπωσιάζει, όμως απ'
αυτούς οι μόνοι που αξιοποιούνται έστω και λίγο, ή τουλάχιστον είναι συμπαθείς,
είναι οι Benoît Poelvoorde και Leïla Bekhti.
Την ίδια ιστορία θα δούμε προσεχώς και στη βρετανική της
εκδοχή και ελπίζω εκείνη να είναι πραγματικά feelgood και όχι feel-bored όπως
το Le Grand Bain.
4/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου