The Wild Robot [Το Ατίθασο Ρομπότ] review

Ίσως φταίει και το 4 που έχει μπει (απ)αισίως ως αρχικό ψηφίο της ηλικίας μου, αλλά η απόλαυση που μου προσέφεραν κάποτε οι ταινίες κινουμένων σχεδίων, τα τελευταία χρόνια έχει ατονήσει. Όχι βέβαια και τελείως αναίτια, μια και τα μεγάλα studios βρίσκονται εδώ και αρκετά χρόνια σε μια φάση… μία μέσα-πέντε έξω. Για να βρω τη τελευταία “μεγάλη” ταινία της Walt Disney Animation Studios και Pixar πρέπει να πάω πίσω 7 χρόνια στα Coco και Zootopia ενώ και τα underdogs Aardman, Cartoon Saloon και Laika μοιάζουν να βρίσκονται σε περίοδο αγρανάπαυσης.

Τελείως υποκειμενικά, την DreamWorks Animation δεν την συμπεριέλαβα ποτέ στους “μεγάλους” του χώρου, μιας και παρότι εξίσου παραγωγική με τους ανταγωνιστές της, στα 26 χρόνια ιστορίας της, δυσκολεύομαι να βρω πάνω από 3-4 πραγματικά εξαιρετικές ταινίες, ενώ δεν πρόκειται ποτέ να της συγχωρέσω τα δύο χειρότερα animated features που έχω δει ποτέ μου, τα Shark Tale και Megamind.

Γι’ αυτό ακριβώς εξεπλάγην κι εγώ με την ενστικτώδη αντίδρασή μου να βάλω τη νέα της ταινία, The Wild Robot στη λίστα μου με τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της σεζόν, σχεδόν από τη πρώτη ματιά. Και δεν είχα άδικο… περίπου.

Η ιστορία ξεκινάει στη παραλία ενός νησιού, εκεί όπου ξεβράζονται κιβώτια μιας τεχνολογικής εταιρείας ονόματι Universal Dynamics. Μέσα τους βρίσκονται τα ROZZUMs, εξελιγμένα ρομπότ που λειτουργούν ως προσωπικοί βοηθοί των ανθρώπων. Όλα τους είναι σμπαράλια, εκτός από ένα, τη Μονάδα 7134, που παρά τις ζημιές, παραμένει λειτουργικό. Το ακατοίκητο νησί αποτελεί εντελώς ξένο περιβάλλον για τη 7134, με τις προσπάθειές του να συστηθεί στα άγρια ζώα του ακατοίκητου νησιού και να προσφέρει τις υπηρεσίες του, να πηγαίνουν… άκλαυτες. Ακόμα κι όταν καταφέρνει να “μεταφράσει” τη γλώσσα των ζώων ώστε να μπορέσει να επικοινωνήσει μαζί τους, όλοι τον βλέπουν σαν ένα τρομακτικό τέρας και τον αποφεύγουν, ή ακόμα χειρότερα, τον κυνηγούν για να τον ξεκάνουν.

Σε ένα τέτοιο κυνηγητό, η 7134 πέφτει κατά λάθος σε μια φωλιά πουλιών, σκοτώνοντας κατά λάθος τη κλώσσα και καταστρέφοντας τα αυγά. Όχι όμως όλα, με το ένα να εκκολάπτεται και από μέσα να βγαίνει ένα μικρό χηνάκι που βλέπει την 7134 σαν μαμά. Το ρομπότ βλέπει το μικρό απροστάτευτο ζώο ως “αποστολή” που πρέπει να φέρει εις πέρας, και με τη βοήθεια του Fink, μια άτακτης κόκκινης αλεπούς, αναλαμβάνει να μεγαλώσει τον μικρό Brightbill και να τον ετοιμάσει για τη μεγάλη μετανάστευση.

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομότιτλο παιδικό βιβλίο του Peter Brown, με τον Chris Sanders, βετεράνο animator της Disney από εποχής Beauty and the Beast να έχει αναλάβει πλήρως τα ηνία. Αυτό το “πλήρως” δεν το αναφέρω τυχαία, γιατί ο Sanders μόλις πρόσφατα κατάφερε να πετάξει το πρόθεμα συν- από την ιδιότητά του μιας και ήταν πάντα συν-σκηνοθέτης, είτε δίπλα στον Dean DeBlois (Lilo & Stitch, How to Train Your Dragon), είτε δίπλα στον Kirk DeMicco (The Croods). Μόλις το 2020, και μάλιστα σε μια live-action ταινία, το The Call of the Wild, έκανε το σόλο ντεμπούτο του, με μέτρια επιτυχία. Ήρθε όμως η ώρα, έστω και στα 62 του, να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στα δικά του πόδια και να μας δώσει διαμαντάκια.

Το The Wild Robot μοιάζει με νόμισμα που έχει δύο όψεις. Από τη μία έχεις την ιστορία της 7134, ένα σκληρό μάθημα αποδοχής, προσαρμοστικότητας, γονεϊκής μέριμνας και αυτοθυσίας. Η Roz, όπως γίνεται το κοινό όνομα του ρομπότ, θα μπορούσε να είναι μια ανθρώπινη γυναίκα, που αναπάντεχα αναλαμβάνει τη ευθύνη του ορφανού ανιψιού της, μετά από ένα δυστύχημα των γονιών του, για το οποίο τραγικώς ευθύνεται η ίδια. Δεν έχει ιδέα τί και πώς, νοιώθει τύχεις, όμως δεν το βάζει κάτω. Ξέρει ότι αυτό είναι το κάλεσμά της, ξέρει ότι αυτό το μικρό πλασματάκι δεν έχει καμιά ελπίδα χωρίς την προστασία της. Αυτή η πλευρά της ταινίας είναι αναπάντεχα ενήλικη και, για να είμαι ειλικρινής, αμφιβάλλω για το κατά πόσο θα αγγίξει τις μικρότερες ηλικίες, μιας και η πλοκή αγγίζει τα όρια της τραγωδίας, έστω κι αν το ύφος κάνει ότι μπορεί για να μην… πέσουμε στα βαριά.

Η άλλη όψη του νομίσματος είναι εκείνη της πανίδας του νησιού. Αρκούδες, οπόσουμ, γεράκια, κάστορες και φυσικά πολλές πολλές χήνες κάνουν το πέρασμά τους από την οθόνη, το καθένα με τη δική του λιγότερο ή περισσότερο χαριτωμένη φωνή προσφέροντας ανάλαφρες, υπερβολικά ανάλαφρες στιγμές, οι οποίες ναι μεν καταφέρνουν και “ελαφραίνουν” την ατμόσφαιρα αλλά το κάνουν αρκετά απότομα και άγαρμπα. Σαν ένα κέρμα που στριφογυρίζει γύρω από τον εαυτό του, έτσι και το The Wild Robot αλλάζει συνεχώς ύφος, αποτυγχάνοντας να πετύχει μια σταθερή ισορροπία.

Όσον αφορά τη πλοκή, το σενάριο μπορεί να έχει ένα basic στόχο, αυτόν της ανατροφής και εκπαίδευσης του Brightbill, όμως στη πορεία κάνει αρκετές στάσεις, βάζοντας στο παιχνίδι τα προαναφερόμενα ζωάκια του δάσους αλλά και άλλους, πολύ λιγότερο φιλικούς χαρακτήρες. Όλοι αυτοί οι σταθμοί είναι ευτυχώς ορθολογικοί και αρκετά διασκεδαστικοί και δεν υπάρχουν απλά για να δώσουν στη ταινία λίγα περισσότερα λεπτά διάρκειας, κάτι που παρατηρούμε συχνά στο είδος.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του The Wild Robot είναι το εικαστικό κομμάτι με τον Sanders να ακολουθεί τη μόδα του δισδιάστατου φίλτρου πάνω από τα τρισδιάστατα cgi (βλέπε Spider-Verse και Puss in Boots 2), με τον δημιουργό να δίνει ένα ιδιαίτερα παραμυθένιο τόσο στα γραφικά της ταινίας, επηρεαζόμενος από ταινίες του Miyazaki μέχρι τους πίνακες του Μονέ. Και εδώ όμως, η ταινία έχει δύο πρόσωπα, με το μεγαλύτερο μέρος της δράσης που λαμβάνει χώρα στο δάσος του νησιού να είναι εκπληκτικά όμορφο, όμως υπάρχει και ένα -ευτυχώς μικρό- segment που μας πάει σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον με αντίστοιχα πλάσματα που δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανέμπνευστο και generic. Τόσο κρίμα…

Εξαιρετικό το voice casting με τους Lupita Nyong'o (Star Wars: The Force Awakens) και Pedro Pascal (The Mandalorian) να είναι εξαιρετικοί αλλά και αρκετά ξεχωριστοί ώστε να μην ακούμε την Maz Kanata και τον Din Djarin αλλά την Roz και τον Fink. Καλός και ο νεαρός Kit Connor (Rocketman) ως Brightbill αλλά τη παράσταση κλέβει ο 6χρονος Boone Storme που μας λιώνει με τη φωνούλα του στην πιο baby εκδοχή του χαρακτήρα. Δίπλα τους ακούγονται οι βετεράνοι Bill Nighy (Arthur Christmas), Mark Hamill (Justice League: Crisis on Infinite Earths) Ving Rhames (The Garfield Movie) και Catherine O'Hara (Elemental), με τις φωνές τους μάλλον να περνούν απαρατήρητες λόγω μικρής παρουσίας.

Ομολογώ πως ήθελα πάρα πολύ το The Wild Robot να είναι ένα νέο Wall-E αλλά δυστυχώς απέχει αρκετά. Είναι αρκετά ανισόρροπο όντας ταυτόχρονα υπερβολικά ενήλικο και υπερβολικά παιδικό χωρίς να βρίσκει μια μέση λύση, είναι χαριτωμένο, ευαίσθητο, αλλά του λείπουν οι συναισθηματικές κορυφώσεις. Το The Wild Robot θα βρίσκεται αναμφισβήτητα στην πεντάδα των προσεχών Oscars δίπλα στο Inside Out 2 αλλά ακόμα δε μπορώ να πω πως έχουμε βρει το μεγάλο φαβορί, ελπίζοντας πως ίσως τα προσεχή Flow, The War of the Rohirrim, Moana 2, Mufasa ή ακόμα και το Spellbound μας προσφέρουν το κάτι παραπάνω.

6,5/10